Ανέκαθεν τέτοιες μέρες στα γιορτινά τραπέζια, αλλά και στα κοινωνικά δίκτυα και συναναστροφές, μια από τις συζητήσεις που ανάβουν τα αίματα είναι το “αν ο Χριστός ήταν ο πρώτος κομμουνιστής”.
Η συζήτηση τώρα με το προσφυγικό και τη βιβλική διήγηση της γέννησης του Ιησού έχει αναθερμανθεί, καθώς ο Χριστός εμφανίζεται στο Ευαγγέλιο να έχει γεννηθεί προσφυγόπουλο από γονείς πλάνητες και διωκόμενους και η κούνια του ήταν μια φάτνη, δηλαδή μια ποτίστρα για τα ζώα. Μια φωτογραφία από ένα νεογέννητο προσφυγάκι, τυλιγμένο σε κουβέρτες και απιθωμένο σε ένα καφάσι για φρούτα, στο άνοιγμα ενός αντίσκηνου, είναι ό,τι πιο κοντινό σ’ αυτό που μάθαμε να θεωρούμε το θαύμα της θείας γέννησης. Χωρίς μάγους και χωρίς δώρα. Ένα βρέφος προερχόμενο μάλιστα και από τη Μέση Ανατολή σε ένα επαναλαμβανόμενο καπρίτσιο της Ιστορίας…
Όσοι και όσες βιώνουν τη θρησκεία με τα μάτια ανοιχτά, βλέπουν τις αναλογίες, όσοι «εγκαταβιούν εν εκκλησίαις» ταράσσονται από ιερό μένος στην ιδέα και μόνο ότι «ο Βασιλεύς» μπορεί να ήταν φτωχός, ξυπόλητος, πρόσφυγας, διωκόμενος από το κράτος και την Εκκλησία της εποχής.
Προτιμούν έναν Χριστό «νοικοκυραίο», χολιγουντιανά ξανθό, έναν Χριστό που τον σταύρωσαν οι Εβραίοι – τελεία και παύλα, έναν «δικό μας» θεό που νικάει τους θεούς «των άλλων». Η συζήτηση είναι ανιστορική και μη θεολογική, δεν είναι διάλογος ειδικών, είναι μια συζήτηση βαθιά ιδεολογική που δεν αφορά το τότε, αλλά το σήμερα.
Η γνωστή περικοπή από το κατά Ματθαίον (25:34-40) ενσωματώνει ολόκληρη την κοινωνική φιλοσοφία του Ιησού και αποτελεί ηθική πυξίδα των αριστερών, αλλά και των προοδευτικών ανθρώπων γενικά, όπου γης:
«Τότε έρει ο βασιλεύς τοις εκ δεξιών αυτού, δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φάγειν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με. τότε αποκριθήσονται αυτώ οι δίκαιοι λέγοντες, κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν ή διψώντα και εποτίσαμεν, πότε δε σε είδομεν ξένον και συνηγάγομεν ή γυμνόν και περιεβάλομεν, πότε δε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή και ήλθομεν προς σε; και αποκριθείς ο βασιλεύς έρει αυτοίς, αμήν λέγω υμίν εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε».
Κάθε στίχος αυτού του αποσπάσματος είναι ένα μάθημα ζωής για κάποιους, ένα αντιπαράδειγμα αποσιωπητέο για άλλους. Ακόμα και αν η ιστορική και η οντολογική απόσταση δεν μας επιτρέπουν να πούμε καταφατικά ότι ο Χριστός ήταν κομμουνιστής ή αναρχικός, ένας αριστερός της εποχής του, ένα είναι σίγουρο, οι διώκτες του, φαρισαίοι και υποκριτές, ήταν η Δεξιά της εποχής τους.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
