Στα μέσα της εβδομάδας την προσοχή της κοινής γνώμης τράβηξε η τούρτα γενεθλίων του Κωστή Χατζηδάκη, που τον απεικόνιζε με στολή Σούπερμαν, ενώ τη διακόσμηση συμπλήρωναν τα λογότυπα των δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών που ο «Σούπερμαν» έχει καταστρέψει. Κάπου, λίγο πιο διακριτά, σε εκκρεμότητα, υπάρχουν και κάτι συντάξεις από ζαχαρόπαστα.
Κανείς δεν μπορεί να απαγορεύεσαι σε έναν υπουργό να γιορτάσει τα γενέθλιά του με τούρτα 7χρονου. Το πρόβλημα είναι ότι ο υπουργός θέλει να μας θυμίσει -προφανώς είναι περήφανος- τα κατορθώματά του. Πώς, δηλαδή, αναλάμβανε και αναλαμβάνει πάντα ο ίδιος στις κυβερνήσεις της Ν.Δ. να φέρει σε πέρας κάθε ακρωτηριασμό του Δημοσίου στην ευρεία -επιχειρήσεις κρατικής ιδιοκτησίας- και στη στενή έννοια – συντάξεις.
Αν μέχρι σήμερα έχουμε διδαχθεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, σε παγκόσμιο επίπεδο δύο πράγματα από την πανδημία, το ένα είναι ότι πρέπει να φοράμε μάσκα, το δεύτερο είναι ότι οι χώρες με ισχυρή παρουσία του κράτους ανταποκρίθηκαν ασυγκρίτως καλύτερα από τις χώρες της αγοράς. Και ότι κι αυτές ακόμα στον «κεϋνσιανισμό» το γύρισαν για να προστατευθούν.
Αν στην Ελλάδα τον Σαμαρά το 2015 είχε διαδεχθεί μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, αυτή τη στιγμή δεν θα είχαμε ούτε ΕΣΥ, ούτε νοσοκομεία για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου έκλεισε νοσοκομεία – έκλεισε κι αυτό το Λοιμωδών, που τώρα θα ήταν ακριβώς η στιγμή του. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πιστεύει -ο ίδιος τα λέει- ότι οι γιατροί περισσεύουν και ότι τα νοσοκομεία δεν χρειάζεται να μπορούν να κάνουν εξετάσεις στους ασθενείς. Οι διαμορφωτές κοινής γνώμης, που και για τις δύο κυβερνήσεις είναι τα ίδια πρόσωπα, παλιά ζητούσαν γκρέμισμα των δημόσιων νοσοκομείων. Η δε οικονομική μούσα του πρωθυπουργού αναρωτιέται γιατί θα πρέπει κατ’ αρχήν δημόσια Υγεία.
Αν λοιπόν δεν είχε μεσολαβήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, που πρεσβεύει τα αντίθετα, και δεν είχε βάλει φρένο στην κατηφόρα και είχε ολοκληρωθεί το σχέδιο της Δεξιάς, τώρα θα ζούσαμε πολύ πιο εφιαλτικές μέρες.
Οι περισσότερες χώρες, ακόμα και οι πιο πούρες νεοφιλελεύθερες, κάνοντας έστω την ανάγκη φιλοτιμία, μέσα στην πανδημία άλλαξαν ρότα, ενίσχυσαν τα δημόσια συστήματά τους και φρόντισαν την κοινωνική συνοχή τους. Ακόμα και η Ευρωζώνη έβγαλε αμοιβαίο χρέος. Υπάρχει μόνο μια χώρα που βαδίζει αποφασιστικά και αταλάντευτα στον δρόμο της διάλυσης της δημόσιας υποδομής, την αποστέρηση δηλαδή των δυνατοτήτων του κράτους να φροντίζει τη χώρα και την κοινωνία.
Για να κάνεις σε τέτοιες εποχές τέτοιες κινήσεις, σημαίνει ότι πιστεύεις σ’ αυτές. Και χρειάζονται άνθρωποι σαν τον Κ. Χατζηδάκη, που την καταστροφή του κράτους την έχει για παράσημο, σαν αντεστραμμένος 17χρονος αναρχικός. Αν δεν ήταν πλούτος αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε το θέμα ιδεολογικό. Αλλά ξέρουμε πώς κάνει μπίζνες η Δεξιά.
Το εργασιακό είναι το επόμενο πεδίο που έχει ανατεθεί στον Κ. Χατζηδάκη. Σε αντίθεση όμως με τα προηγούμενα θύματά του, που η τύχη τους έμμεσα μόνο επηρέαζε τις ζωές των εργαζόμενων, τώρα ετοιμάζεται να παίξει ακριβώς μ’ αυτές.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
