Ποιος ο απολογισμός της δεκαετoύς θητείας της κυβέρνησης ΔΗΣΥ – Αναστασιάδη;
Διαφθορά, ανισότητες, ιδιωτικοποιήσεις, υπονόμευση της δημόσιας παιδείας και υγείας, τα σκάνδαλα των διαβατηρίων και των υποκλοπών και βέβαια την Κύπρο πιο κοντά στην οριστική διχοτόμηση από ποτέ. Αυτά είναι μερικά από όσα αφήνουν πίσω τους. Την τελευταία δεκαετία οι μισθοί στην Κύπρο, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, υποχώρησαν κατά 5% ενώ τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 7%. Συντελέστηκε μια τεκτονική μετατόπιση πλούτου από τα μεσαία και χαμηλά στρώματα προς τα ανώτερα. Ταυτόχρονα, όλες οι διεθνείς έρευνες καταδεικνύουν αυτό που ξέρει και ο τελευταίος Κύπριος: από το 2013 που ανέλαβε ο Συναγερμός γιγαντώθηκε η διαφθορά και ο ίδιος ο πρόεδρος της χώρας είναι μπλεγμένος σε σκάνδαλα και υποθέσεις διαπλοκής.
Τα τρία φαβορί είναι ο ανεξάρτητος υποψήφιος Μαυρογιάννης, υποστηριζόμενος από το ΑΚΕΛ, και οι Χριστοδουλίδης και Νεοφύτου από τον ΔΗΣΥ. Τι διακυβεύεται στις εκλογές για το ΑΚΕΛ;
Το ερώτημα που θα απαντήσουν οι εκλογές είναι αν θα υπάρξει αλλαγή στη διακυβέρνηση ή αν θα συνεχιστεί για τρίτη πενταετία η διακυβέρνηση Συναγερμού. Αλλαγή για εμάς σημαίνει νέα αρχή με τρεις μεγάλες προτεραιότητες: Πρώτον, συγκροτημένη πολιτική στο Κυπριακό με στόχο την επανέναρξη διαπραγματεύσεων, γιατί το Κυπριακό και η Κύπρος βρίσκονται σε ιστορικό σταυροδρόμι. Δεύτερο, σύγκρουση με τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα. Τρίτο, εφαρμογή ενός δραστικού κοινωνικού προγράμματος στήριξης εργαζομένων και νέων. Επιπρόσθετα, η επιλογή του ΔΗΣΥ να προτάξει ως προμετωπίδα του το αίτημα για ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ καταδεικνύει ότι οι εκλογές θα κρίνουν και αυτό, αν δηλαδή η Κύπρος αγάπησε το βιαστή της. Σε όλα αυτά τα ζητήματα συναντάται το ΑΚΕΛ με τον Μαυρογιάννη. Ήταν αναμενόμενο ότι ο επίσημος Συναγερμός θα κατερχόταν με τον αρχηγό του. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο, ήταν η επιλογή των κομμάτων του κέντρου να στηρίξουν βασικό στέλεχος της κυβέρνησης, τον Ν. Χριστοδουλίδη, που δηλώνει συνεχιστής του Αναστασιάδη. Η επιλογή τους αποτελεί αυτοακύρωση αφού, πχ, το ΔΗΚΟ μιλούσε για «την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση στην ιστορία της Κύπρου». Ευτυχώς, ολοένα και περισσότερος κόσμος από την κεντροαριστερά και το κέντρο δεν ανέχεται να συνεχιστεί η διακυβέρνηση Συναγερμού και προσεγγίζει την υποψηφιότητα Μαυρογιάννη.
Ποιες οι ευθύνες κυβέρνησης και συναγερμικών υποψήφιων για τη σταδιακή προσάρτηση της Αμμόχωστου από την Τουρκία; Τι σηματοδοτεί για την προοπτική επανένωσης της Κύπρου η ολική της προσάρτηση;
Η Αμμόχωστος είναι μια άλλη πτυχή της προδοσίας του 1974. Ως γνωστό, η πόλη δεν περιλαμβανόταν στα τουρκικά σχέδια. Παραδόθηκε αμαχητί αφού με ευθύνη των πραξικοπηματιών εγκαταλείφθηκε στον τουρκικό στρατό που την λεηλάτησε και ακολούθως την απέκλεισε και την σφράγισε. Έκτοτε, η πόλη έμεινε όμηρος στα χέρια της Τουρκίας και χρησιμοποιείται ως «διαπραγματευτικό χαρτί». Το σταδιακό «άνοιγμα» της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου από τις κατοχικές αρχές συνιστά ευθεία καταπάτηση των Ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που απαγορεύουν οποιαδήποτε ενέργεια αλλοιώνει το στάτους της και καλούν να επιστραφεί στους κατοίκους της υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ. Παρόλο που τα προηγούμενα χρόνια ήταν ξεκάθαρες οι απειλές για την Αμμόχωστο, η κυβέρνηση μιλούσε για τουρκικά «επικοινωνιακά πυροτεχνήματα». Όποιος μελετά το Κυπριακό γνωρίζει ότι η Τουρκία επιλέγει περιόδους διαπραγματευτικού κενού για να προχωρεί σε νέα τετελεσμένα. Εντούτοις, η κυβέρνηση αντί να επικεντρωθεί στην επανέναρξη διαπραγματεύσεων -όταν μάλιστα στην τ/κ ηγεσία βρισκόταν ο Ακιντζί, ένας συνεπής υποστηρικτής της επανένωσης- καλλιεργούσε αυταπάτες ότι η Κύπρος θα θωρακιστεί με συνεργασίες με Ισραήλ και ΗΠΑ ή ότι θα επιβληθούν ευρωπαϊκές κυρώσεις στην Τουρκία, που βέβαια δεν ήρθαν ποτέ. Η συνέχεια ήταν οδυνηρή. Οι πρόσφυγες από την Αμμόχωστο είχαν το θλιβερό προνόμιο να παρακολουθούν από τις τηλεοράσεις τους, 45 χρόνια μετά, την έναρξη του εποικισμού της πόλης τους. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο πιο επικίνδυνο. Σε όλα τα χρόνια που συζητείται το Κυπριακό, ήταν δεδομένο –και για την ε/κ πλευρά αδιαπραγμάτευτο- ότι η Αμμόχωστος θα περιλαμβάνεται στα όρια της ε/κ πολιτείας της μελλοντικής ενωμένης ομοσπονδιακής Κύπρου. Τώρα, αυτό υπονομεύεται ευθέως. Το επαπειλούμενο ντόμινο είναι ξεκάθαρο. Αν χαθεί η Αμμόχωστος, τότε απειλείται η ίδια η προοπτική της επανένωσης. Πλέον ο κίνδυνος θα αφορά ολόκληρη την Κύπρο και το μέλλον των επόμενων γενιών στο νησί.
Ο γ.γ. του ΑΚΕΛ Σ. Στεφάνου δήλωσε «ποτέ δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε με τη διχοτόμηση». Χρειάζεται αλλαγή στρατηγικής για να αποτραπεί και de jure ο διαμελισμός;
Όσο παραμένει άλυτο το Κυπριακό, για την κυπριακή Αριστερά η απελευθέρωση και επανένωση θα είναι ο πρώτος στρατηγικός στόχος. Τυχόν οριστικοποίηση της διχοτόμησης θα είναι μια οδυνηρή ήττα για τον λαό της και επιβράβευση του εγκλήματος του 1974. Θα είναι η απαρχή ενός νέου κύκλου ανασφάλειας για τους Κύπριους και μόνιμη εστία έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό που χρειάζεται είναι συνέπεια στην στρατηγική που αποφάσισε η ελληνοκυπριακή κοινότητα μετά το 1974 που έχει υιοθετηθεί από τη διεθνή κοινότητα: διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ για συνολική λύση του Κυπριακού, που να τερματίζει την κατοχή και τη διαίρεση του νησιού και του λαού μας.
O Ν. Αναστασιάδης πρόσφατα δήλωσε «ούτε η εθνική αξιοπρέπεια το υπαγόρευε ούτε η δική μου ελληνική και κυπριακή καταγωγή θα μου επέτρεπε να αποδεχθώ να υπογράψω ή να αποδεχθώ λύση στο Κραν Μοντανά που να διασφάλιζε εσαεί την παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο και να θέσω εν αμφιβόλω την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού». Τι αποδεικνύει για το ΑΚΕΛ αυτή η δήλωση;
Είναι ο μόνος πρόεδρος της Κύπρου που διανοήθηκε να συζητά πίσω από κλειστές πόρτες τη λύση δύο κρατών, δηλαδή την επισημοποίηση της διχοτόμησης. Αυτό που δεν θα περνούσε από το μυαλό κανενός Ελληνοκυπρίου αλλά και πολλών Τουρκοκυπρίων, το συζητούσε στα κρυφά ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κύπρου. Δεν είναι λοιπόν σε θέση να εξαπολύει κορώνες πατριωτισμού και άλλα τινά. Η Κύπρος μπορεί και πρέπει να απαλλαγεί από την κατοχή και τους ξένους κηδεμόνες. Και αυτό μπορεί να γίνει με λύση του Κυπριακού, στη συμφωνημένη βάση και πλαίσιο. Το Πλαίσιο Γκουτέρες προνοεί αποχώρηση του κατοχικού στρατού, κατάργηση του συστήματος των εγγυήσεων και συζήτηση για το πώς και πότε θα αποχωρήσουν επίσης η ΕΛΔΥΚ και η ΤΟΥΡΔΥΚ. Για αυτό, το ΑΚΕΛ επιμένει να αρχίσουν ξανά διαπραγματεύσεις, στη βάση του Πλαισίου Γκουτέρες και των συγκλίσεων που επιτεύχθηκαν μέχρι το Κραν Μοντανά.
Ο Α. Μαυρογιάννης δήλωσε ότι θα δημιουργήσει τις πολιτικές συνθήκες που θα συμβάλουν στην οριστική επίλυση του Κυπριακού. Το μήνυμά του αγκαλιάζεται από τον κυπριακό λαό;
Μια λύση αρχών στο Κυπριακό πρέπει και μπορεί να είναι επωφελής για όλους τους Κύπριους, Ε/κ και Τ/κ. Μπορεί να συμβάλει θετικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στην ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο. Η αξιοποίηση του φυσικού αερίου -που είναι κοινός πλούτος όλου του κυπριακού λαού- να γίνει μοχλός για τη λύση, την ειρήνη και τη συνεργασία, όχι εστία έντασης. Οι προτάσεις του Ανδρέα Μαυρογιάννη στοχεύουν σε αυτό ακριβώς. Τόσο τα μηνύματα που παίρνουμε από τον κόσμο της Αριστεράς, όσο και η απήχηση πέραν της Αριστεράς που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις φανερώνουν τη μεγάλη δυναμική που ανέπτυξε η υποψηφιότητα Μαυρογιάννη, ιδιαίτερα το τελευταίο δίμηνο. Αυτό μας γεμίζει με αισιοδοξία και ελπίδα για τη μάχη που μπαίνει τώρα στην τελική ευθεία.
Ποιες ήταν οι πρόσφατες πρωτοβουλίες του ΑΚΕΛ για το ψήφισμα Δημοκρατικής Αντίστασης και την πρόταση της κυβέρνησης Αναστασιάδη ίδρυσης μουσείου για τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Β, Γ. Γρίβα;
Η απόφαση της κυβέρνησης, με τη στήριξη του ΕΛΑΜ (παράρτημα της Χρυσής Αυγής), να δημιουργήσει… μουσείο για τον Γρίβα είναι βάναυση πρόκληση σε βάρος του λαού, της Ιστορίας και της Δημοκρατίας της χώρας μας. Σκεφτείτε μια ελληνική κυβέρνηση να θέλει να στήσει τιμητικό μνημείο ή μουσείο για κάποιο από τους αρχηγούς της Χούντας. Το ΑΚΕΛ «απάντησε» σε αυτή την πρόκληση με την κατάθεση ψηφίσματος στη Βουλή, με την ευκαιρία της 7ης Δεκέμβρη, επετείου της Δημοκρατικής Αντίστασης στο πραξικόπημα της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄ (σ.σ.: η 7.12.1974 ήταν η ημέρα της επιστροφής του Μακάριου από την αναγκαστική αυτοεξορία εξαιτίας του πραξικοπήματος). Το ψήφισμα που υποστηρίχθηκε από όλα τα κόμματα, πλην ΔΗΣΥ και ΕΛΑΜ, ζητά από την πολιτεία να αναλάβει πρωτοβουλίες για ανάδειξη της δημοκρατικής αντίστασης και της θυσίας των ηρώων της. Καλεί επίσης να διακοπεί κάθε χρηματοδότηση δραστηριοτήτων τιμής στον Γρίβα, «τον οποίο η ιστορία καταδίκασε ως ανάξιο κάθε είδους τιμής από την πατρίδα». Παρόλο που καταφέραμε αρχικά να μπλοκάρουμε το κονδύλι για το «Μουσείο Γρίβα», στη συνέχεια, οι ηγεσίες του κέντρου άλλαξαν στάση. Αυτή η αλλαγή δεν είναι άσχετη με την απόφασή τους να στηρίξουν στις εκλογές ένα στέλεχος του Συναγερμού, τον Ν. Χριστοδουλίδη. Οι δε αντιδράσεις των ακροδεξιών που φώναζαν έξω από τη Βουλή «εοκαβήτα ξαναχτύπα» -ένα αποκρουστικό σύνθημα που ξυπνά τις πιο μαύρες μνήμες της Κύπρου- υπογραμμίζουν γιατί το ΑΚΕΛ δεν πρόκειται να κάνει πίσω σε αυτό το θέμα και σε όλα όσα έχουν να κάνουν με την ιστορική µνήµη. Η παραχάραξη της Ιστορίας είναι απαραίτητο «βήμα» για να απενοχοποιηθεί η φασιστική ακροδεξιά. Και αυτό αφορά -πρωτίστως- το παρόν και το μέλλον.
Αυτές οι εκλογές είναι οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στις 5 Φεβρουαρίου στην Κύπρο, ο λαός καλείται με την ψήφο του να αποφασίσει για το μέλλον της πατρίδας του: τη συνέχιση της υφιστάμενης συναγερμικής διακυβέρνησης με την εκλογή είτε του Ν. Χριστοδουλίδη είτε του Α. Νεοφύτου, ή την πολυπόθητη αλλαγή με τον Μαυρογιάννη στο τιμόνι της Προεδρίας. Από την άλλη πλευρά του τείχους, ο τουρκοκύπριος ηγέτης Ε. Τατάρ και ο Ερντογάν, δέχθηκαν ισχυρό ράπισμα με την σημαντική άνοδο των τουρκοκυπριακών κομμάτων της αντιπολίτευσης στις δημοτικές εκλογές που έγιναν πρόσφατα. Στη συνέχεια, για όλες τις πρόσφατες εξελίξεις στο δρόμο προς την προεδρική κάλπη δημοσιεύουμε τη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Εποχή» ο Γιώργος Κουκουμάς εκπρόσωπος Τύπου του ΑΚΕΛ, βουλευτής Αμμοχώστου.
Ναταλί Γλέζου
