Μια μυστηριώδης αρρώστια σαρώνει την πόλη. Ένας κόκκινος άνεμος που κουβαλάει τον θάνατο. Η αρχή (;) έγινε με τα νεκρά ψάρια που ξέβρασε η θάλασσα. Τώρα πια η πόλη ερημώνει, τα τρόφιμα σπανίζουν, τα πουλιά εξαφανίζονται, τα νοσοκομεία καταρρέουν, και ο κόκκινος άνεμος συνεχίζει να φυσάει από τη θάλασσα και να διώχνει τον κόσμο όλο και πιο βόρεια.
Αυτός είναι ο κόσμος που στήνει η συγγραφέας στο βιβλίο της. Και σε αυτόν τον κόσμο, η πρωταγωνίστρια (και πρωτοπρόσωπη αφηγήτρια) πασχίζει να επιζήσει, προσπαθώντας να φροντίζει τη μάνα της που ζει σε άλλο σημείο της πόλης, κάνοντας δύσκολες και επικίνδυνες επισκέψεις στον σύντροφό της που είναι στο νοσοκομείο και έχοντας αναλάβει τη φροντίδα του Μάουρο, ενός μικρού αγοριού που, έχοντας ένα γενετικό πρόβλημα, πεινάει μανιασμένα και ασταμάτητα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ανασφάλειας και ζόφου, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο κεντρικός χαρακτήρας που έχει πλάσει η Τρίας: μια γυναίκα που όχι μόνο αντιστέκεται (με τους δικούς της, πολύμορφους, τρόπους) στη γενική καταστροφή, αλλά στην ουσία αρνείται να υποταχτεί στη λογική της, παρόλο που δεν έχει αυταπάτες, παρόλο που ξέρει: «δεν μπορώ να σταματήσω ένα μέλλον που βρίσκεται ήδη εδώ».
Η Τρίας σκηνοθετεί μια οικολογικοπολιτική δυστοπία που προφανώς έχει αλληγορική διάσταση. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα όπου δίπλα στον άγνωστο αλλά πάντως ορατό κίνδυνο της επιδημίας υφέρπει και μια αόρατη, βουβή, κρυφή απειλή, ένα κλίμα φόβου με αιτίες που υπερβαίνουν τον ρητό τρόμο για τον κόκκινο άνεμο και την αρρώστια που φέρνει μαζί του, αιτίες πολλαπλές, υπόγειες ή όχι (αρχές απούσες και –απειλητικά– παρούσες ταυτόχρονα, άνθρωποι που δεν ξέρει κανείς αν θα τον βοηθήσουν ή αν θα τον ληστέψουν μιας και «κανείς πια δεν ήταν ακίνδυνος», φήμες για αποσπάσματα εκκαθαρίσεων που εξαφανίζουν αστέγους, κατευθυνόμενες πληροφορίες και αποσιωπήσεις από τα κανάλια – και τέλος πάντων τι ακριβώς είναι αυτό το νέο «ασφαλές» «τρόφιμο» που διαφημίζεται, αυτός ο μυστηριώδης ζελές, η «οδοντόπαστα κρέατος», αυτή η «ροζ γλίτσα»;).
Βέβαια, αυτό που δίνει στο βιβλίο τής την ιδιαιτερότητα και τη δύναμή του και το κάνει να ξεχωρίζει δεν είναι μόνο το θέμα του· είναι κυρίως η λογοτεχνική πραγμάτευσή του, το ύφος του κειμένου, η γλώσσα του, οι σιωπές του.
Η Φερνάντα Τρίας θεωρείται από τις πιο ισχυρές φωνές της σύγχρονης λογοτεχνίας της Ουρουγουάης. Έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία και τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 17 γλώσσες.
Κώστας Αθανασίου
Η ΕΠΟΧΗ
