Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Αυγουστου 1954. Ο Νίκος Πλουμπίδης οδηγείται στο απόσπασμα.
“Προδότης” για το κράτος της Δεξιάς, “προδότης” για το ίδιο του το κόμμα.
Βαθιά τραγικός και συγκλονιστικός τόσο στη ζωή όσο και στο θάνατό του, καταφέρνει παρ’ όλα αυτά και δεν κάμπτεται.
Ο αγέρωχος κομμουνιστής παραδίδει μαθήματα ζωής, αρχών και ιδεών, δίνει τη ζωή του για τα πιστεύω του (αφού είναι αυτά που τον ενδυναμώνουν και ενισχύουν την πίστη του) αλλά συγχρόνως καταφέρνει και κάτι ακόμα: να υπερβεί με τη στάση του τον ιδεολογικό του χώρο, να σπάσει τα όρια της κομματικής του τοποθέτησης και να αποδείξει πως η απαρέγκλιτη τήρηση αρχών και αξιών είναι που κάνει τη διαφορά.
«Δεν έχω κανένα βάρος στη συνείδησή μου. Μόνο σας ξαναλέω: Υπήρξα τίμιος αγωνιστής, πάλεψα για το καλό του λαού και για το Κόμμα μου. Κι αφήνω στο γιο μου φεύγοντας ένα τίμιο όνομα», είναι τα τελευταία του λόγια, πολύτιμη παρακαταθήκη στην υπόθεση της Αριστεράς, και όχι μόνο.
ΥΓ.: Άξια υπενθύμισης η έκθεση -υπό τον τίτλο «Στενή κι΄ αδιάβατος τραχεία η οδός»… από τον στίχο του ποιήματος «Δίκη Νικολάου Πλουμπίδη» (1953) του Δ. Δούκαρη- που διοργάνωσε η Βουλή από τον Οκτώβρη του 2018 ως τον Φεβρουάριο 2019, επί προεδρίας Νίκου Βούτση, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την απελευθέρωση της Αθήνας από τους ναζί. Εκδηλώσεις που, επί ημερών Ν.Δ., δεν γίνονται πια…Ευκλείδης Τσακαλώτος
