Για άλλη μια φορά, βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης της Ν.Δ. οι εκπαιδευτικοί. Αυτή τη φορά επανέρχεται το θέμα της αξιολόγησης, μόνο που τώρα πλέον η απειλή της απόλυσης ομολογείται καθαρά. Θυμόμαστε όλοι ότι όταν πρωτοξεκίνησε το ζήτημα αυτό, οι διαβεβαιώσεις πως η αξιολόγηση δεν έχει τιμωρητικό χαρακτήρα διατυπώνονταν από όλη την κυβέρνηση. Φυσικά, γνωρίζοντας τη νεοφιλελεύθερη λογική τους και έχοντας νωπές τις μνήμες από το πρόσφατο παρελθόν των διαθεσιμότητων-απολύσεων 2.500 εκπαιδευτικών επαγγελματικής εκπαίδευσης, από αυτούς τους ίδιους που κυβερνούν σήμερα, ήταν δεδομένο ότι η αξιολόγηση αποτελεί ακόμη έναν τρόπο που θα οδηγήσει σε απολύσεις, απαξιώνοντας και συκοφαντώντας τους εκπαιδευτικούς.
Αρχισαν και πάλι οι τηλεοπτικοί συνήγοροι της κυβέρνησης και συκοφάντες της μεγαλύτερης πλειονότητας των εκπαιδευτικών, αλλά και των δημόσιων υπαλλήλων γενικότερα, να δικάζουν και τελικά να υπερθεματίζουν στα πεπραγμένα της κυβέρνησης αλλά και στα μελλοντικά της σχέδια. Ελεγαν αρχικά ότι οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν την αξιολόγηση γιατί είναι ανεπαρκείς και τη φοβούνται, στη συνέχεια για να δικαιολογήσουν την άρση μονιμότητας -που προετοιμάζουν- παρουσιάζουν νούμερα ότι κάποιοι λίγοι δεν θέλουν να αξιολογηθούν και κάποιοι λίγοι εμποδίζουν την αξιολόγηση.
Ετσι λοιπόν η τελευταία συζήτηση για την άρση της μονιμότητας των δημόσιων υπαλλήλων έρχεται ως επακόλουθο και σε διασύνδεση με την αξιολόγηση η οποία θα γινόταν για το καλό μας. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι εδώ και κάποιο διάστημα έχει ανοίξει η συζήτηση για την επαναφορά των δώρων στον δημόσιο τομέα, τα οποία κόπηκαν την περίοδο των μνημονίων και λογικά, αφού πλέον δεν έχουμε μνημόνια και η κυβέρνηση καμαρώνει ότι ανεβαίνει βαθμίδες και ούτε λίγο-ούτε πολύ πετάει οικονομικά, θα έπρεπε να ξαναδοθούν πίσω. Αντί αυτού όμως και για να παραπλανήσει όπως το συνηθίζει, άρχισε η συκοφάντηση και η στοχοποίηση. Παλιό και χιλιοπαιγμένο σενάριο και καθόλου ευφάνταστο. Ετσι έχουν μάθει να κλείνουν τα μέτωπα: στοχοποίηση, επίδειξη πυγμής, επαναφορά των παλιών γνώριμων θεμάτων που νομίζουν ότι τους σώζουν σε δύσκολες στιγμές -παραβατικότητα νέων, καταλήψεις, καθηγητές που κάνουν τα στραβά μάτια- και με αυτόν τον τρόπο στρέφουν το ενδιαφέρον του κόσμου -με το έτσι θέλω- αλλού.
Το δεδομένο είναι ότι έχουμε απέναντί μας μια κυβέρνηση άδικη, ανάλγητη, που δεν νοιάζεται καθόλου για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών. Δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, για την ακρίβεια που μας τσακίζει, ασχολείται μόνο με την επικοινωνία και το φαίνεσθαι. Πάντοτε όταν πιέζεται, δημιουργεί εχθρούς, τεμπέληδες, ανεπαρκείς, που δημιουργούν πρόβλημα στην κοινωνία και δεν είναι άξιοι για τη θέση που κατέχουν. Φυσικά για όλη αυτή την κατάσταση ευθύνεται η ανύπαρκτη αντιπολίτευση καθώς παραδομένοι στα εσωτερικά τους προβλήματα έχουν αφήσει ανεξέλεγκτη την κυβέρνηση να υλοποιεί τα αντιδραστικά της σχέδια.
Μένουν κάποιες φωνές που διεκδικούν και ενδιαφέρονται για κοινωνική δικαιοσύνη, για ίσες ευκαιρίες, που μπορεί να ξαναδυναμώσουν τη χαμένη ελπίδα όλων μας, αλλά και πάλι δεν αρκεί. Την ελπίδα που πραγματικά την έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε, να πιστέψουμε ότι δεν μπορεί να είναι αυτό το αύριο των παιδιών μας. Δεν μπορεί το μέλλον μας να στηρίζεται σε επίπλαστες εικόνες που δημιουργεί μια κυβέρνηση που δεν μας υπολογίζει. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι σύγχρονα σχολεία με τις απαραίτητες υποδομές σε όλα τα επίπεδα, εκπαιδευτικούς που θα επιμορφώνονται από την πολιτεία, που θα αμείβονται όπως πρέπει για να έχουν αξιοπρεπή διαβίωση. Για αυτά οφείλει η κάθε κυβέρνηση να νοιάζεται και όχι να φοβερίζει και να απειλεί.
