Αν ανατρέξουμε στην ιστορία μας, θα διαπιστώσουμε ότι οι πιο σοβαρές πολιτικές διαιρέσεις έχουν συμβεί για το εθνικό μάλλον παρά για το κοινωνικό ζήτημα. Περισσότερο οι Έλληνες έχουν διχαστεί για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, που ως εκ της σημασίας τους αλλά και της σημασίας που τους αποδίδουμε χαρακτηρίζονται “εθνικά”, παρά γι’ αυτά που αφορούν το κοινωνικό ζήτημα, δηλαδή το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, τη διακυβέρνηση, τη σύγκρουση με άλλα λόγια Δεξιάς και Αριστεράς.
Αυτό ισχύει ήδη πριν από την εμφάνιση της Αριστεράς στο προσκήνιο ως διακριτής δύναμης, ως σύγκρουση στο εσωτερικό του ελληνικού αστισμού, με τρανά παραδείγματα τον “εθνικό διχασμό”, τη μικρασιατική εκστρατεία, αλλά και παλαιότερα τον πόλεμο του 1897 και την εθνική μας τύφλωση. Εν μέρει αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη τα μείζονα γεγονότα έχουν σχεδόν πάντα υπερτονισμένο το πολεμικό στοιχείο με συμμετοχή ή ενορχήστρωση των κάθε φορά μεγάλων δυνάμεων.
Ακόμα και η τελευταία μεγάλη διαίρεση, αυτή που εξακολουθεί να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική ένταξη ενός εκάστου και η οποία ήταν σύγκρουση Δεξιάς – Αριστεράς, δηλαδή η Κατοχή, η Αντίσταση, έως έναν βαθμό και ο Εμφύλιος, έγινε με τα δύο στρατόπεδα να τοποθετούνται αντιπαραθετικά (και η Αριστερά να επιτυγχάνει ηγεμονία) επί του εθνικού ζητήματος. Αλλά και το πολιτικό γεγονός που επικαθόρισε την πορεία των πραγμάτων, των πολιτικών δυνάμεων και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις μέχρι σήμερα πάλι έχει στη βάση του το “εθνικό” και συγκεκριμένα την πορεία του Κυπριακού.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι οι διαφορετικές απόψεις στα θέματα αυτά μπορούν να αποκτήσουν κυρίαρχη σημασία ούτε το γεγονός ότι συχνά διχάζουν οριζόντια το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια νέα καμπή των ελληνοτουρκικών και αυτό είναι λογικό να εξάπτει τα πνεύματα, αλλά είναι εκτός λογικής να συσκοτίζει την πραγματικότητα σε τέτοιον βαθμό ώστε να μην μπορούμε να δούμε ότι πρόκειται για μια τελείως διαφορετική συνθήκη, καθώς ούτε η Ελλάδα ούτε -κυρίως- η Τουρκία ούτε το διεθνές περιβάλλον και οι “υπερδυνάμεις” είναι αυτό που ήταν μέχρι πριν από δέκα – είκοσι χρόνια.
Συνεπώς τα τελευταία που θα έπρεπε να επικαλούμαστε είναι η παγωμένη εικόνα και τα αναλυτικά εργαλεία του παρελθόντος (π.χ. ρόλος ΗΠΑ και ΝΑΤΟ) και το “ένδοξο παρελθόν” της εξασφαλισμένης ισορροπίας 7 προς 10. Αν μείνουμε σε αυτά, θα βρεθούμε προ εκπλήξεων και νέου διχασμού.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
