Ο συνδυασμός κρίσης εκπροσώπησης στην Ε.Ε. και αύξησης των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων οδήγησε τα τελευταία χρόνια τις συντηρητικές ελίτ της Ευρώπης σε πολιτικές εθνικής περιχαράκωσης μέσα και από την προβολή των μεταναστών ως εισβολέων.
Τα δεξιά κόμματα έπαιξαν με αυτήν την ξενοφοβική ατζέντα, με αποτέλεσμα τη νομιμοποίησή της στον δημόσιο διάλογο και τελικά την ενίσχυση των πολιτικών δυνάμεων της Άκρας Δεξιάς σε ολόκληρη την Ευρώπη – Πολωνία, Τσεχία, Αυστρία, ενίσχυση AfD στη Γερμανία κ.λπ. Η σημερινή Ε.Ε. λοιπόν είναι μεσοσταθμικά πολύ πιο αντιμεταναστευτική απ’ όσο ήταν το 2015, όταν επισημοποιήθηκε ως κρίση το προσφυγικό ρεύμα.
Έτσι, υποκρίνεται όταν ασκεί κριτική στην Ελλάδα για τη Μόρια. Και υποκρίνεται διότι επιθυμεί τη διατήρηση, εντός ορίων, αυτής της μέτριας κατάστασης και τη διεκτραγώδησή της, καθώς θεωρεί πως λειτουργεί αποτρεπτικά για τους πρόσφυγες και μετανάστες, ενώ πάντα υπάρχει και ένας έτοιμος αποδιοπομπαίος τράγος: «Φταίνε οι Έλληνες» – ποιος δεν θα πιστέψει ένα τόσο ισχυρό κλισέ. Χώρες που παραβιάζουν τις δεσμεύσεις τους να πάρουν πρόσφυγες την ίδια στιγμή κατηγορούν την Ελλάδα, που επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο εξαιτίας της αθέτησης των υπογραφών τους.
Μην ξεχνάμε ότι η Ε.Ε. παραμένει υπό την ηγεμονία της Ευρωδεξιάς, του ΕΛΚ, του οποίου αυτή είναι η πολιτική: υποκρισία. Λένε ότι στην Τουρκία δεν υπάρχει κράτος δικαίου και την ίδια ώρα απαιτούν από τις ελληνικές αρχές να θεωρούν την Τουρκία «ασφαλή τρίτη χώρα». Στην Ελλάδα, λόγω κυβέρνησης και ενδιάθετης τάσης της κοινωνίας, οι πρόσφυγες συνάντησαν την πιο φιλική αντιμετώπιση σε σχέση με οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη, αλλά και την πιο υποχρηματοδοτημένη, αποδεκατισμένη και άπειρη σε τέτοιες καταστάσεις κρατική μηχανή, η οποία ξεκίνησε από το μηδέν.
Η ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι, όμως, στη λογική της «Ευρώπης – φρούριο» και αυτό θέτει όρια στο τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα. Η οποία άλλωστε είναι παγιδευμένη, με τα βόρεια σύνορα κλειστά, με το Δουβλίνο σε ισχύ και με τους ανθρώπους που φτάνουν από απέναντι να γεμίζουν τις «Μόριες», αφού η διαδικασία ασύλου είναι χρονοβόρα και προφανώς δεν γίνεται, ακόμα κι αν απλοποιούταν, κάθε μέρα να κρίνονται τελεσίδικα τα αιτήματα αντίστοιχου ή μεγαλύτερου αριθμού ανθρώπων.
Μέσα σε όλους αυτούς τους περιορισμούς, η κυβέρνηση δεν μπορεί να αρκεστεί στο «κατά δύναμιν» διότι αυτό απλά δεν είναι αρκετό και, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να αντέξει σε μια ενδεχόμενη, πρόσκαιρη έστω, αλλά μεγάλη αύξηση των ροών. Εάν δεν αρκεί το 100% των προσπαθειών, πρέπει να γίνει 110%. Αυτό επιπλέον το 10% μπορεί να μην είναι τόσο πράξεις, να είναι πολιτικές αποφάσεις που θα άρουν τον φαύλο κύκλο.
Γιώργος Κυρίτσης
Πηγή: Η Αυγή
