Εάν η ελληνική οικονομία δεν είχε καταντήσει τουριστική μονοκαλλιέργεια τύπου σουβλάκια-τσολιαδάκια-ρουμζ του λετ-ωλ ινκλούσιβ, λογικά θα βασιζόταν για την ανάπτυξή της στο τεράστιο και ανεκμετάλλευτο συγκριτικό πλεονέκτημα που λέγεται εμπορική ναυτιλία (μαζί με τον πρωτογενή τομέα που είναι, όμως, άλλη ιστορία). Η ναυτιλία -και μάλιστα η ποντοπόρος- είναι ο μόνος οικονομικός τομέας, όπου η Ελλάδα μπορεί να έχει το παγκόσμιο πρωτείο. Ποιος είναι ο πρώτος και κύριος κανόνας για ένα (μικρό) έθνος ποντοπόρου ναυτιλίας από την εποχή της καραβέλας? Να είναι οι θάλασσες ανοιχτές στα πλοία του. Τι προϋποθέτει αυτό? Καλές σχέσεις με τους μεγάλους εισαγωγείς και εξαγωγείς. Ε λοιπόν, ο Μητσοτάκης έχει καταφέρει ήδη να καταστήσει δύο θεμελιώδεις εμπορικές δυνάμεις, με τις οποίες η χώρα μας παραδοσιακά είχε φιλικές σχέσεις, σε εχθρικά προς την Ελλάδα κράτη. Ρωσία και τώρα Ιράν. Το Ιράν που, συν τοις άλλοις, ελέγχει τα Στενά του Ορμούζ, από όπου περνάνε κυριολεκτικά όλα τα ελληνικά τάνκερ. Με αντάλλαγμα δυο-τρία σαχλά κομπλιμέντα από τον Μπαϊντενόπουλος και ένα χειροκρότημα από το Κογκρέσσο, του οποίου τα μέλη κατά πάσα βεβαιότητα δεν ήξεραν καν το όνομα του τύπου που χειροκροτούσαν για την “εμπνευσμένη ομιλία” του. Βάλτε στην εξίσωση τώρα και το τι μεγέθους γεωπολιτικές δυνάμεις είναι η Ρωσία και το Ιράν και το πώς συνδέονται και οι δύο με τη γειτονική τους Τουρκία και αρχίζει να βγαίνει συμπέρασμα. Ποιο είναι αυτό? Ότι ο Μητσοτάκης έχει ήδη κάνει περισσότερη ζημιά στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας από οποιαδήποτε κυβέρνηση μετά τη χούντα. Είναι, απλά και μονολεκτικά, επικίνδυνος.
Γιάννης Γούναρης
Ανάρτησή του στο Facebook
