Τη συνέντευξη πήραν η Τζέλα Αλιπράντη και ο Παύλος Κλαυδιανός
Μπαίνουμε σε ενδιαφέρουσα πολιτική φάση. Η κυβέρνηση έχει βάλει πολλά ζητήματα στο τραπέζι, ποια είναι η δική σου ιεράρχηση;
Είναι, πράγματι, ενδιαφέρουσα περίοδος. Τον Αύγουστο ολοκληρώνεται το πρόγραμμα της δημοσιονομικής προσαρμογής, τελειώνει επομένως όλος αυτός ο κύκλος των μνημονίων και της στενής επιτροπείας, η οποία δεν ήταν μόνο δημοσιονομική, αλλά αφορούσε και την άσκηση πολιτικής. Ιδίως για τα εργασιακά ζητήματα, που είναι κεντρικά για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν πολύ δύσκολη η άσκηση πολιτικής με τον τρόπο που θα θέλαμε την τριετία αυτή. Επομένως, έχει μεγάλη αξία που πλησιάζουμε στην έξοδο, διότι πλέον διαρκώς διευρύνεται η ελευθερία μας για την άσκηση της πολιτικής μας.
Το επικαιροποιημένο μνημόνιο, όμως, κυριαρχείται από αυστηρή γλώσσα και πάλι. Διακρίνονται αρκούντως διευρυμένα περιθώρια;
Να τονίσω, καταρχάς, πως αυτή είναι η φρασεολογία του μνημονίου ούτως ή άλλως. Δεν έχει αλλάξει κάτι σε αυτό. Μου κάνει εντύπωση που ξαφνικά την ανακάλυψαν τα Μέσα. Κάθε φορά που ολοκληρωνόταν μια αξιολόγηση, το κείμενο αναθεωρούταν κατά τον ίδιο τρόπο, προκειμένου να συμπεριλάβει αυτά που έχουν ολοκληρωθεί και να περιγράψει τα νέα δεδομένα. Από εκεί και πέρα, το μνημόνιο ορίζει με σαφήνεια πως ολοκληρώνεται τον Αύγουστο του 2018. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τελειώνει η συνθήκη με την οποία και εμείς ως κυβέρνηση λειτουργούσαμε τρία χρόνια, δηλαδή η συνθήκη ότι δανειοδοτείσαι και προκειμένου να γίνει αυτό, εφαρμόζεις συγκεκριμένες πολιτικές που διαπραγματεύεσαι και συμφωνείς με τους θεσμούς. Το τέλος της ανάγκης δανειοδότησης από τον επίσημο τομέα υπό την προϋπόθεση εφαρμογής συγκεκριμένων μέτρων πολιτικής, διαμορφώνει αντικειμενικά μια νέα κατάσταση.
Τα εργασιακά είναι ζήτημα ταυτοτικό
Τα εργασιακά θα ήταν ούτως ή άλλως στην καρδιά της πολιτικής σύγκρουσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αλλά ο κ. Μητσοτάκης, με την ομιλία του στον ΣΕΒ, δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Γιατί, νομίζεις, διάλεξε πιο καθαρή παρέμβαση στα εργασιακά;
Εξέφρασε με πολύ καθαρό τρόπο την πιστά νεοφιλελεύθερη γραμμή σε ό,τι αφορά τα εργασιακά. Το έκανε και στον ΣΕΒ και κατά τη διάρκεια, θυμάστε, της δεύτερης αξιολόγησης. Με αυτό τον τρόπο αναδεικνύονται με μεγάλη σαφήνεια οι διαφορές των δύο θέσεων για ένα ζήτημα που είναι ταυτοτικό. Το μοντέλο του κ. Μητσοτάκη είναι η φθηνή, απροστάτευτη και πλήρως επισφαλής εργασία, ο ίδιος χαρακτηρίζει «αριστερές ιδεοληψίες» την ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης των εργαζομένων και την προστασία τους, όπως έκανε και κατά τη διάρκεια της δεύτερης αξιολόγησης ονομάζοντας ιδεοληψίες την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων. Και στις συνεδριακές θέσεις της η ΝΔ και πάλι απαξίωνε, ουσιαστικά, όλο το μοντέλο προστασίας της εργασίας και σε ό,τι αφορά τα ωράρια και τους μισθούς, ενώ ο κ. Μητσοτάκης είχε χαρακτηρίσει το οχτάωρο «ξεπερασμένο». Το μοντέλο που προωθεί η δική μας κυβέρνηση θέλει αυστηρούς κανόνες προστασίας της εργασίας, ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης των εργαζομένων, ώστε ο πλούτος που παράγεται να μπορεί να διανέμεται κατά το δυνατόν δικαιότερα σε αυτούς που τον παράγουν, και κάλυψη των τυφλών σημείων που υπήρχαν στο σύστημα και άφηναν απροστάτευτους τους εργαζόμενους και πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Διότι εμείς δεν μιλάμε απλά για μία επαναφορά του καθεστώτος που ίσχυε πριν το 2010 στα εργασιακά, αλλά για μια περισσότερο οραματική διάσταση της ενίσχυσης της εργασίας, όπου επαναφέρεις μεν μερικές βασικές σταθερές, όπως οι συλλογικές συμβάσεις, ταυτόχρονα όμως θωρακίζεις το σύστημα και το κάνεις πιο ισχυρό, ώστε καθημερινά να είναι δυνατή η βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στις εργολαβίες δεν ήταν ούτε πριν τα μνημόνια προστατευμένοι, ήταν ένας δρόμος απορρύθμισης της εργασίας. Δηλαδή μέσα από το καθεστώς των εργολαβιών, οι εργαζόμενοι έμεναν συχνά απροστάτευτοι ως προς τις μισθολογικές και ασφαλιστικές τους απαιτήσεις. Αυτό θα ρυθμισθεί σε λίγες μέρες με νομοσχέδιο που έχουμε ήδη θέσει σε δημόσια διαβούλευση και θα ψηφιστεί τις επόμενες εβδομάδες.
Οι τρεις πυλώνες
Ποια τα βασικά ζητήματα που διαπραγματευτήκατε και προωθείτε;
Υπάρχουν τρεις πυλώνες στο σχέδιό μας για την εργασία, πάνω στους οποίους δουλεύουμε όλον αυτό τον καιρό: πρώτος, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, που έχει κλειδώσει για τον Αύγουστο του 2018, ενώ και οι τελευταίες τεχνικές λεπτομέρειες καθορίστηκαν στην τελευταία αξιολόγηση. Η επαναφορά των δύο βασικών αρχών των συλλογικών διαπραγματεύσεων είναι κομβική, προκειμένου να ενισχυθεί η διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων και να μπορούν διαρκώς να διευρύνουν το εισόδημά τους. Δεύτερος πυλώνας, η αύξηση του κατώτατου μισθού, γιατί από το 2012 και μετά είναι καθηλωμένος σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα και το κράτος πρέπει να δώσει την ώθηση για να αρχίσει να ανεβαίνει ο μισθός. Η κίνηση αυτή σε συνδυασμό με την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας θα βοηθήσουν στην αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος των εργαζομένων. Τρίτος πυλώνας, η καταπολέμηση της επισφάλειας και της παραβατικότητας στην αγορά εργασίας, δηλαδή της αδήλωτης και υποδηλωμένης εργασίας, αλλά και κάλυψη άλλων μορφών επισφαλούς εργασίας, όπως η περίπτωση των εργολαβιών. Τρεις πυλώνες στη βάση των οποίων ήδη ασκούμε την πολιτική μας, και κατά τη διάρκεια του μνημονίου, χωρίς δηλαδή να περιμένουμε την έξοδο από το πρόγραμμα για να παρέμβουμε, αλλά επί των οποίων σίγουρα θα έχουμε ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια για να ενεργήσουμε μετά τον Αύγουστο.
Ο κ. Μητσοτάκης σχολίασε πως υπονομεύεται έτσι η αύξηση της απασχόλησης.
Αυτό ήταν το κατεξοχήν επιχείρημα του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση. Το ΔΝΤ υποχώρησε, ο κ. Μητσοτάκης, μάλλον, είναι η τελευταία γραμμή άμυνας. Αυτή η άποψη ενδύεται έναν κοινωνικό μανδύα, εμφανίζεται σαν προστάτιδα των ανέργων, ενώ στην πραγματικότητα είναι καθαρά νεοφιλελεύθερη θέση για αύξηση της κερδοφορίας των λίγων και συμπίεση του εργατικού κόστους. Επειδή δεν μπορεί να το πει αυτό ξεκάθαρα, γιατί δεν είναι κοινωνικά ελκυστικό, υποστηρίζει ότι θέλει να προστατεύσει τους ανέργους, τους outsiders όπως τους ανέφερε το ΔΝΤ, που θεωρεί ότι αποκλείονται, αν προστατεύσεις τους insiders, δηλαδή τους εργαζόμενους. Το δυστύχημα είναι ότι η συνταγή αυτή εφαρμόστηκε στη χώρα την περίοδο 2010 – 2014 και φυσικά απέτυχε ως προς τους στόχους που η ίδια όριζε. Το πρόβλημα με τις θέσεις του κ. Μητσοτάκη είναι ότι τις έχει εφαρμόσει το κόμμα του με καταστροφικές συνέπειες, με ανεργία που εκτοξεύτηκε στο 27,9%, στους νέους στο 60%, με πλήρη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, με ένα μέσο μισθό που εν μία νυκτί καταβαραθρώθηκε το 2012. Να θυμίσω ότι με δικό τους νόμο μέσα σε μια νύχτα ο κατώτατος μισθός πλήρους απασχόλησης ορίστηκε κάτω από το μέσο μισθό για μερική απασχόληση που ίσχυε εκείνη την περίοδο! Η αγορά τότε έδινε στη μερική απασχόληση περίπου 600 ευρώ και αυτοί με νόμο, έκαναν τον κατώτατο μισθό για την πλήρη απασχόληση 586 ευρώ. Παρόλα αυτά καταγγέλλουν τη σημερινή κυβέρνηση για τους χαμηλούς μισθούς, αφού τους συρρίκνωσαν με νόμο και πάγωσαν τις συλλογικές συμβάσεις, ανακόπτοντας οποιαδήποτε δυνατότατα αυξήσεών τους. Προφανώς και θα πέφτουν οι μισθοί με τις προϋποθέσεις που ίδιοι δημιούργησαν. Από τη μία καταγγέλλουν τους χαμηλούς μισθούς και από την άλλη χαρακτηρίζουν τις συλλογικές συμβάσεις ιδεοληψίες. Είπε δε ο κ. Μητσοτάκης ότι η σημερινή κυβέρνηση καλλιεργεί τον ταξικό διχασμό, τα εργασιακά, όμως, είναι κατεξοχήν ζήτημα ταξικής προσέγγισης.
Ταυτόχρονη παραγωγή και διανομή πλούτου
Στο στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης η εργασία τίθεται ως οργανικό σημείο της ανάπτυξης, δηλαδή;
Η εργασία και η προστασία της τοποθετούνται ως ο κύριος αναπτυξιακός μοχλός στο ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο της κυβέρνησης, δεν εναποτίθενται στο κοινωνικό κράτος. Θεωρούμε, δηλαδή, την εργασία ως το πυρηνικό στοιχείο της ανάπτυξης, ενώ το κοινωνικό κράτος παρέχει εγγυήσεις για την προστασία των αδύναμων στρωμάτων. Βλέπουμε ως κύριο μοχλό της ανάπτυξης την αύξηση της παραγωγικότητας, η οποία θα επιτευχθεί μέσω της ενίσχυσης της εργασίας. Σε αντίθεση με το μοντέλο του κ. Μητσοτάκη που μιλά για συμπίεση του εργατικού κόστους, δήθεν, για να ενισχύει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Μοντέλο που, ξαναλέω, εφαρμόστηκε και απέτυχε κοινωνικά και οικονομικά. Εμείς την τοποθετούμε στο κέντρο και με τους τρεις πυλώνες που ανέφερα, στοχεύουμε στην ενίσχυση της παραγωγικότητας και θέτουμε στη συζήτηση ταυτόχρονα την παραγωγή και τη διανομή του πλούτου. Όχι «πρώτα παράγω, πρώτα πετυχαίνω την ανάπτυξη, πρώτα έρχεται ο πλούτος και μετά θα δω πώς θα τον διανείμω», τα δύο στοιχεία συνυπάρχουν. Αυτή είναι μια κεντρική διαφορά της αριστερής από τη δεξιά προσέγγιση της εργασίας.
Ο κ. Μητσοτάκης ξαναμπήκε, με νεοφιλελεύθερη φόρα, και στο ασφαλιστικό.
Ναι, και με άλλες ευκαιρίες, και στα ερωτηματολόγια του συνεδρίου τους, θέτει πολύ έντονα το ζήτημα της ιδιωτικής ασφάλισης. Φαίνεται πολύ συχνά και στα λεγόμενα του κ. Βρούτση, όπου επιτίθεται συνέχεια με διαστρεβλώσεις και ψευδή στοιχεία σε βάρος του δημόσιου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Το ρητορικό ερώτημα είναι πού αποσκοπεί αυτή η διαρκής επίθεση με ψεύδη απέναντι στο δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης; Μας το απάντησε ο κ. Μητσοτάκης και πάλι στην ομιλία του στο ΣΕΒ: στο να εμφανιστεί σαν ανάγκη κοινωνική η ύπαρξη του ιδιωτικού πυλώνα ασφάλισης.
ΕΦΚΑ και συντάξεις
Κάποια στρώματα ωστόσο, στρέφονται στην ιδιωτική ασφάλιση. Αν ο ΕΦΚΑ δεν μπορεί να διασφαλίσει βιώσιμες συντάξεις και είναι άδηλο το μέλλον, με ανοιχτό τον ΕΦΚΑ σε συκοφαντίες για λειτουργικά ζητήματα, αυτό μπορεί να ενταθεί.
Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση προσπάθησε, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, να ρυθμίσει, με ριζοσπαστικό τρόπο, ένα χαώδες τοπίο που υπήρχε στην κοινωνική ασφάλιση, με εγκλήματα δεκαετιών. Παραλάβαμε το απόλυτο χάος. Άπειροι κανόνες, άπειροι νόμοι, διαχώριζαν με απολύτως άνισο τρόπο τους ασφαλισμένους και τους εργαζόμενους της χώρας. Υπήρχαν άπειροι διαφορετικοί τρόποι υπολογισμού των συντάξεων, αλλά και ένα διοικητικό χάος χωρίς ενιαία δομή, χωρίς μηχανογραφημένα συστήματα, χωρίς να είναι ψηφιοποιημένα τα ασφαλιστικά ιστορικά των ασφαλισμένων. Παραλάβαμε τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης με έλλειμμα 1,1 δισ. ευρώ, μετά μάλιστα από 11 διαδοχικές περικοπές συντάξεων, άρα με συντάξεις ήδη πολύ συμπιεσμένες και με τεράστιο όγκο απλήρωτων συντάξεων. Μέσα σε ελάχιστο διάστημα έγινε μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση, όπου ενιαιοποιούνται όλα: υπάρχει ένας κανόνας για τις εισφορές όλων των εργαζομένων, ένας κανόνας για τις συντάξεις, ένα ενιαίο, καθαρό μητρώο, ενώ ψηφιοποιούνται τα ασφαλιστικά ιστορικά των ασφαλισμένων. Μπαίνει, δηλαδή, τάξη στο σύστημα, πληρώνουμε ληξιπρόθεσμα, έχουμε πλεονασματική λειτουργία και έχουμε και μία μελέτη μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας όπου το σύστημα σταθεροποιείται. Προφανώς, δεν αρνούμαστε ότι υπάρχουν προβλήματα καθημερινής λειτουργίας, αλλά συνειδητοποιεί κανείς το μεγάλο έργο της μεταρρύθμισης που προσπαθεί να υλοποιηθεί σε τόσο μικρό διάστημα; Αυτά τα θεμέλια σταθεροποίησης και βιωσιμότητας είναι μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον και παρά τις δυσκολίες, που δεν τις αγνοούμε και προσπαθούμε καθημερινά να τις λύνουμε, αξίζει να βλέπουμε το εγχείρημα με αισιοδοξία.
Πολλή συζήτηση γίνεται και για τις περικοπές των συντάξεων το ’19. Ποιες θα περιλαμβάνονται, θα είναι μέσα και οι αναπηρικές, τελικά;
Είναι γνωστοί οι όροι με τους οποίους τέθηκε το ζήτημα στη δεύτερη αξιολόγηση από το ΔΝΤ, που πίστευε ότι δεν θα επιτευχθούν οι στόχοι για το πλεόνασμα του 3,5% για το ’19, παρότι η κυβέρνηση έδειχνε τα στοιχεία της υπερ-απόδοσης των στόχων, και με τους Ευρωπαίους να δίνουν, στην πραγματικότητα, βέτο στο ΔΝΤ. Αυτά ήταν τα δεδομένα τότε, σε αυτό το πλαίσιο πήραμε τη συμφωνία του μηδενικού δημοσιονομικού αντίκτυπου, 1% καλά και κακά μέτρα για το 2019 και το 2020, τα οποία και νομοθετήθηκαν. Από την πλευρά μας, είμαστε ολοένα και πιο σίγουροι σε σχέση με τις δημοσιονομικές αποδόσεις, τα πράγματα όμως αυτή τη στιγμή έχουν μια δεδομένη σειρά, που είναι: κλείνουμε την τέταρτη αξιολόγηση, ολοκληρώνουμε τη συζήτηση για το χρέος, κλείνουμε τη συζήτηση για τη μεταμνημονιακή περίοδο και εν συνεχεία βλέπουμε και τις δημοσιονομικές δυνατότητες που θα έχουμε, για να κάνουμε παρεμβάσεις που θα ελαφρύνουν τον κόσμο που μπορεί να επιβαρυνθεί.
Εντατικοποίηση μέτρων για μείωση της ανεργίας
Η ανεργία έχει μειωθεί, αλλά παραμένει σε υψηλά ποσοστά. Για τους νέους χωρίς προϋπηρεσία και τους άνω των 50, τι περαιτέρω σκοπεύετε να κάνετε; Έχουν αποδώσει τα μέχρι τώρα μέτρα;
Η ανεργία έχει πέσει 6 ποσοστιαίες μονάδες από όταν αναλάβαμε, αλλά είναι εξαιρετικά υψηλή. Βέβαια δεν ήταν αυτονόητο ότι θα συμβεί. Οφείλεται, πρωτίστως, στη συντονισμένη προσπάθεια που κάναμε για την ανάταξη της οικονομίας, στην υλοποίηση στοχευμένων προγραμμάτων εργασίας, βάσει ενός μηχανισμού διάγνωσης των αναγκών της αγοράς που θεσπίσαμε, αλλά στη μάχη που δίνουμε για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας. Στα προγράμματα εργασίας εφαρμόζουμε ένα μείγμα πολιτικής: αφενός, εκπονούμε τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, τα οποία έχουν μεγάλη αξία γιατί έχουν πλήρη απορρόφηση, καθώς είναι εγγυημένης απασχόληση, με πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα και στοχεύουν στο σκληρό πυρήνα της ανεργίας, δηλαδή τους άνω των 50 και τους μακροχρόνια ανέργους. Αφετέρου, υλοποιούμε προγράμματα επιδότησης επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Αυτό το μείγμα θα το διατηρήσουμε. Το αμέσως επόμενο διάστημα όπως έχει ήδη ανακοινώσει ο υφυπουργός, ο κ. Ηλιόπουλος, εντατικοποιούμε τις προσπάθειες μας. Μέχρι το τέλος του έτους θα υλοποιήσουμε προγράμματα για 80.000 ανέργους. Καταλαβαίνετε ότι πρόκειται για έναν πολύ μεγάλο αριθμό, αλλά προχωράμε με ασφάλεια το σχέδιό μας.
Ευάλωτη ομάδα που θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα για την εργασία τους, είναι οι πρόσφυγες. Έχουν δικαίωμα, πλέον, στην εργασία, αλλά πρακτικά πώς θα το στηρίξετε;
Στο προσφυγικό το μείζον ζήτημα είναι η ένταξη, και σχεδιάζουμε μια σειρά παρεμβάσεων. Ένα ζήτημα είναι οι ανήλικοι πρόσφυγες και η επιτροπεία τους. Στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας που σας προανέφερα περιλαμβάνονται ρυθμίσεις για την προστασία των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων. Ένα δεύτερο ζήτημα είναι η στέγασή τους, για το οποίο ήδη σχεδιάζουμε παρεμβάσεις. Το μείζον ζήτημα, βέβαια, είναι η εργασία. Δώσαμε τη δυνατότητα εγγραφής στον ΟΑΕΔ των προσφύγων, ενώ μέχρι πρόσφατα αυτό δεν ήταν εφικτό επειδή δεν είχαν μόνιμη κατοικία, άρα το πρώτο εμπόδιο ήταν ότι δεν μπορούσε καν να τους εντοπίσει ο υπεύθυνος φορέας για τα προγράμματα εργασίας, εμπόδιο το οποίο υπερκεράσαμε. Το επόμενο διάστημα σχεδιάζουμε στοχευμένα προγράμματα ειδικά για τους πρόσφυγες, τα οποία δεν θα είναι μόνο για εργάτες γης, γιατί δεν είναι όλοι οι πρόσφυγες εργάτες γης. Θα επιχειρήσουμε να διαγνώσουμε τις δεξιότητές τους για να δούμε πού θα μπορούσαν να εργασθούν. Είναι ένα ζήτημα πολυσύνθετο, όμως έχουμε την πολιτική βούληση και νομίζω ότι σύντομα θα δούμε αποτελέσματα.
Νομοσχέδιο κατά της επισφάλειας
Είπατε για τον τρίτο πυλώνα, για την καταπολέμηση της επισφάλειας κτλ. Κατατέθηκε σε διαβούλευση σχετικό νομοσχέδιο. Τι προβλέπει;
Είναι νομοσχέδιο εκτός προαπαιτούμενων, διαπραγματεύσεων κτλ, και γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία και πολιτική αξία. Διότι, παράλληλα με την πορεία εξόδου, υλοποιούμε και δεσμεύσεις μας προς την κοινωνική πλειοψηφία. Από τις πλέον κρίσιμες εργατικές διατάξεις του νομοσχεδίου είναι η πρόβλεψη μείωσης προστίμου για την αδήλωτη εργασία, εφόσον ο εργοδότης προσλάβει τον εργαζόμενο που ήταν αδήλωτος. Αλλάζει όλη η αρχιτεκτονική και από μια μόνο τιμωρητική, προς τον εργοδότη, διάσταση και καμία ουσιαστική στήριξη προς τον αδήλωτο εργαζόμενο, περνάμε σε μια λογική απόδοσης δικαιοσύνης στον εργαζόμενο. Το πρόστιμο, λοιπόν, θα μειώνεται κλιμακωτά ανάλογα με τη χρονική διάρκεια της σύμβασης. Από 10.500 ευρώ που είναι σήμερα, θα γίνεται 7.000 εφόσον γίνει τρίμηνη σύμβαση, 5.000 για εξάμηνη και 3.000 για ετήσια σύμβαση εργασίας. Δημιουργούμε έτσι σοβαρό κίνητρο για προσλήψεις και για τη δημιουργία θέσεων πλήρους απασχόλησης. Σημειωτέον, ο εργοδότης σε κάθε περίπτωση θα οφείλει να πληρώσει ένσημα τριών μηνών για τον αδήλωτο εργαζόμενο, άρα θα τον ασφαλίσει ούτως ή άλλως για το προηγούμενο διάστημα. Σε περίπτωση υποτροπής, το πρόστιμο θα διπλασιάζεται και δεν θα έχει δυνατότητα έκπτωσης. Είμαστε λοιπόν πολύ αυστηροί στους κατ’ εξακολούθηση παραβάτες, και δίνουμε κίνητρο στον εργαζόμενο να καταγγέλλει τις παραβιάσεις. Σπάμε, δηλαδή, το κλίμα φόβου που μπορεί να υπάρχει στις επιχειρήσεις. Η δεύτερη σημαντική διάταξη του νομοσχεδίου είναι οι κανόνες στις εργολαβίες, που μπαίνουν για πρώτη φορά. Είναι πολύ συχνό φαινόμενο η κατάχρηση του καθεστώτος των εργολαβιών, προκειμένου να παρακάμπτονται οι κανόνες της εργατικής νομοθεσίας, γιατί ο αναθέτων το έργο αντί να προσλαμβάνει απευθείας εργαζόμενους με ευθύνη απέναντί τους για μισθούς, εισφορές κτλ, συχνά επιλέγει να βάλει έναν εργολάβο, ακόμη και για να εξυπηρετήσει λειτουργίες που είναι συνδεδεμένες με την καθημερινότητα μιας επιχείρησης. Στο νομοσχέδιο θέτουμε κανόνες που ορίζουν ότι ο αναθέτων το έργο θα ευθύνεται απέναντι στους εργαζόμενους για μισθούς και εισφορές σε κάθε περίπτωση. Θωρακίζουμε, έτσι, μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων απέναντι σε εργολάβους και αναθέτοντες. Ταυτόχρονα, δημιουργούμε και αντικίνητρο για την ανάθεση σε εργολαβίες, γιατί ο αναθέτων το έργο θα έχει την ίδια ευθύνη απέναντι στους εργαζόμενους, ως να ήταν απευθείας εργοδότης.
Για το σύνηθες φαινόμενο οι μηνιαίες – διμηνιαίες συμβάσεις που ανανεώνονται, υπό τη μόνιμη απειλή μη συνέχισης, τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση;
Το θέμα είναι η δημιουργία κινήτρων. Στην πραγματικότητα δεν μπορείς να απαγορέψεις αυτές τις συμβάσεις, γιατί είναι τμήμα της οικονομικής ελευθερίας. Στην Πορτογαλία όμως, για παράδειγμα, που κάναμε την πρόσφατη επίσκεψη, εξετάζουν για αυτό το θέμα τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών εφόσον η σύμβαση εργασίας είναι αορίστου χρόνου. Θα διερευνήσουμε κι εμείς τη θέσπιση σχετικών κινήτρων.
Πηγή: Η Εποχή
