Αναμφίβολα διανύουμε μια περίοδο κοινωνικών διεργασιών τα αποτελέσματα των οποίων θα μπορέσει να κατανοήσει επαρκώς μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος. Σήμερα οφείλουμε να αποτιμήσουμε την ιστορική ευκαιρία της Αριστεράς να κάνει πράξη τα όσα διακήρυττε για την έξοδο από την κρίση, να ανανεώσουμε τα θεωρητικά εργαλεία μας και να θέσουμε τα ερωτήματα της εποχής μας.
Το ζητούμενο είναι πως όλα αυτά πρέπει να τα κάνουμε εν κινήσει. Γιατί ούτε ο πολιτικός χρόνος ούτε οι ανάγκες των ανθρώπων που θέλουμε να υπηρετήσουμε τελείωσαν την ημέρα των εκλογών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός χώρος είχε πάντοτε μια σταθερά. Την προσήλωσή του στους πολλούς, τους αδύναμους και τους αόρατους αυτής της κοινωνίας. Γιατί μόνο αν εκκινήσουμε από αυτή την αφετηρία μπορούμε να υπερασπιστούμε μια κοινωνία με αλληλεγγύη και ασφάλεια για όλους. Χαρακτηριστικό το οποίο αποτυπώθηκε και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής μας.
Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, οι παρεμβάσεις σε θέματα δικαιωμάτων και τα σημαντικά βήματα στη θέσπιση κανόνων στην αγορά εργασίας, ακόμη και σε χώρους που η καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων ήταν κοινό μυστικό, η προάσπιση και ενίσχυση της δημόσιας υγείας και παιδείας είναι κάποια βασικά σημεία που επιβεβαιώνουν τον παραπάνω ισχυρισμό.
Ειδικά οι παρεμβάσεις στο ζήτημα της κοινωνικής αλληλεγγύης και των δικαιωμάτων έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στην απομόνωση και την αντιμετώπιση αιτιών της έκρηξης της νεοναζιστικής βίας. Κάτι που οδήγησε και στον κοινοβουλευτικό αποκλεισμό της Χρυσής Αυγής.
Αυτές τις κατακτήσεις θα τις προασπίσουμε και από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διότι αποτελούν πυρηνικά στοιχεία δημοκρατικής άσκησης πολιτικής. Σε αυτό το σημείο να θυμίσω το εξής: ακόμα κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραφε μικρότερα ποσοστά, προσπαθούσε να ασκεί μια προωθητική αντιπολίτευση χωρίς να αρκείται απλά σε καταγραφή κριτικής. Ενα μοντέλο αντιπολίτευσης που δεν εφάρμοσε ποτέ η Νέα Δημοκρατία και από αυτή την τακτική δεν έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η χώρα.
Ποιο νόημα είχε, αν όχι το μικροκομματικό όφελος, η στάση που τήρησε η Νέα Δημοκρατία στο Μακεδονικό; Μια συμφωνία που υπηρετεί την ειρήνη και τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και αναβαθμίζει ουσιαστικά τον ρόλο της Ελλάδας και ενώ η Νέα Δημοκρατία, τότε, μιλούσε για πατριδοκάπηλους, σήμερα προχωράει την εφαρμογή της.
Η υπεράσπιση όμως πραγματικών κατακτήσεων δεν περιορίζεται στη μάχη της «υστεροφημίας» του κυβερνητικού έργου. Προκύπτει από τη βάσιμη ανησυχία ότι το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας σε μια σειρά από τομείς αποτελεί συνέχεια της μνημονιακής περιόδου 2010-2014.
Η τοποθέτηση, για παράδειγμα, στη θέση του συντονιστή του κυβερνητικού έργου του πρώην διευθυντή του ΣΕΒ, τη στιγμή μάλιστα που ο ΣΕΒ προσφεύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας ενάντια στην ύπαρξη τριετιών (δηλ. μισθολογικών αυξήσεων) στον κατώτατο μισθό, αναδεικνύει κρυστάλλινα την κυβερνητική κατεύθυνση. Υπό αυτή την έννοια η ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο σχεδιασμός της επόμενης μέρας χρειάζεται να γίνει με άξονα τους κοινωνικούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας.
Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει συνδυάζοντας σε κρίσιμους τομείς όπως στην Υγεία, για να δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, την οικονομική αποτελεσματικότητα με την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτό αποτελεί το πιο σοβαρό εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας.
Διότι αφενός η χώρα μας έδωσε μια προοδευτική απάντηση όταν την κυρίαρχη τάση στην Ευρώπη αποτελούσε η συντηρητική, αρκετές φορές ακόμη και ακροδεξιά αναδίπλωση, αφετέρου διότι αν εκμεταλλευτούμε, με την ευθύνη που μας αναλογεί, αυτή την εμπειρία, οι δυναμικές που θα αναπτυχθούν θα παραγάγουν εξελίξεις στη σύγχρονη ιστορία του τόπου μας προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας και της εμβάθυνσης της δημοκρατίας. Σήμερα λοιπόν δίνεται μια ιστορική ευκαιρία στην Αριστερά να ανανεώσει τα θεωρητικά της εργαλεία, τις πρακτικές της και κυρίως τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την κοινωνική κίνηση.
Τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν να εξαντληθούν σε ένα πολιτικό πρόγραμμα που απαριθμεί στόχους, αλλά εντοπίζονται σε νέα γνώση και νέα ερωτήματα. Για τους νέους, τον πολιτισμό και τις τέχνες, την κατοικία, τις νέες τεχνολογίες, τη μαζική πρόσβαση στην πληροφορία, το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, τα δικαιώματα κ.ά. Θέτοντας πάντοτε στο επίκεντρο τη νέα γενιά, μια κοινωνική κατηγορία που μπορεί να αλλάξει την ιδεολογική και πολιτική φορά των πραγμάτων στην ελληνική κοινωνία για τις επόμενες δεκαετίες.
Και εδώ έρχεται το μεγάλο στοίχημα. Να ξαναμιλήσουμε για τη συμμετοχή. Τα κόμματα του παλιού δικομματισμού «εκπαίδευσαν» την ελληνική κοινωνία στη λογική της ανάθεσης, του γνωστού, της γλώσσας που όσο το δυνατόν λιγότεροι καταλάβαιναν τόσο το καλύτερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην έκανε πολλά βήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση, όμως έκανε μια πολύ σημαντική αρχή.
Υπερασπίστηκε έναν πολιτικό λόγο με καθολική οπτική, χωρίς αόρατους. Μίλησε για όλους. Τους Ρομά, τους πρόσφυγες, τους εργαζόμενους στις εργολαβίες, τα ντελίβερι, τις καθαρίστριες, τις μονογονεϊκές οικογένειες, τα LGBTI, τα παιδιά στα ιδρύματα, τις κακοποιημένες γυναίκες. Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε μια χώρα ανθρώπων με ίσα δικαιώματα και ελευθερίες και αυτό είναι η αρχή μιας συμμετοχικής δημοκρατίας για όλους.
Ολα αυτά τα χρόνια δώσαμε σημαντικές μάχες και έχουμε ακόμα πολλά να μάθουμε από την εμπειρία αυτή. Αυτές τις μάχες όμως δεν τις έδωσε μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ. Δικό μας στοίχημα είναι σήμερα να βρεθούμε με τους ανθρώπους που αλλάζουν κάθε μέρα τον κόσμο γύρω τους, μέσα από την επιστήμη και τη δουλειά τους. Με αυτούς θέλουμε να δουλέψουμε μαζί την επόμενη μέρα και να σχεδιάσουμε από κοινού τις μεγάλες αλλαγές που χρειαζόμαστε.
Σήμερα είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο άλμα.
Η Έφη Αχτσιόγλου είναι βουλεύτρια Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
