Πριν από 200 χρόνια ξεκινούσε μια εμβληματική πολιορκία που έμελλε να αφυπνίσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη απέναντι στην ανάγκη να αναγνωριστεί η ύπαρξη ελεύθερου ελληνικού κράτους: η πολιορκία του Μεσολογγίου. Αυτή τη στιγμή η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί έναν πληθυσμό στο έσχατο στάδιο της ένδειας, χωρίς φαγητό και νερό, να πολεμά για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του. Όπως και τότε, έτσι και τώρα δεν πρέπει να μείνουμε απαθείς απέναντι στο δράμα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων». Πρέπει να δείξουμε έμπρακτα πως ο σκοπός αυτών που στερούν τη δυνατότητα ελεύθερης ύπαρξης σε άλλους συνανθρώπους μας θα ηττηθεί, γιατί όλοι και όλες εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα του καταπιεστή να καταπιέζει.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα αποδεικνύεται ότι ένας λαός που δεν έχει τίποτα να χάσει μπορεί να αντισταθεί απέναντι σε απείρως υπέρτερες δυνάμεις. Όπως τότε οι οθωμανικές δυνάμεις δεν μπορούσαν να πάρουν αυτό το «χαμηλό φράχτη» (όπως ονόμασε ο Ιμπραήμ τις οχυρώσεις του Μεσολογγίου), έτσι και τώρα οι ισραηλινές δυνάμεις δυσκολεύονται να καταλάβουν μια «φλούδα γης», μια και όσο αυτές σπέρνουν το θάνατο, τόσο οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» αψηφούν τον θάνατο. Στη Γάζα τώρα παίζεται η περίφημη ισχύς του «δικαίου του ισχυρού». Και δίνεται η απάντηση στην πρόκληση των ισχυρών που θέλουν απλώς να κάνουν ό,τι γουστάρουν χωρίς να ενδιαφέρονται για τους άλλους, χωρίς να δικαιολογούνται. Μπορούν να το κάνουν αυτό; Τώρα παίζεται η απάντηση, και γι’ αυτούς και για μας που δεν είμαστε ισχυροί. Όπως πριν από δύο αιώνες παιζόταν αν ένας μικρός λαός μπορεί να αμφισβητεί τα δικαιώματα μιας αυτοκρατορίας. Όπως και τότε, έτσι και τώρα σε κάθε χώρα η υποστήριξη στο Ισραήλ ή στην Παλαιστίνη μαρτυρά τη δέσμευση υπέρ των κρατούντων ή υπέρ των καταπιεσμένων, υπέρ του στάτους κβο ή υπέρ της αλλαγής του προς όφελος των αποστερημένων τα δικαιώματά τους και την προοπτική τους. Και όπως προσφυώς είχε πει κάποτε ο Τσόρτσιλ για περίπτωση ασύμμετρης ισχύος, οτιδήποτε άλλο εκτός από την ολοκληρωτική συντριβή θα είναι νίκη.
Θυμάστε αυτό που είχε πει ο Χάμπερμας για τη στάση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα το 2015; Η Γερμανία ξόδεψε με τη στάση της το πολιτικό κεφάλαιο που είχε σωρεύσει από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Θεωρώ πως αυτή τη στιγμή το Ισραήλ ξοδεύει, με τη βαρβαρότητα που επιδεικνύει, το πολιτικό κεφάλαιο που είχε σωρεύσει από το Ολοκαύτωμα και μετά. Εδώ και δεκαετίες αυτό που έχει ονομαστεί «βιομηχανία του Ολοκαυτώματος» ταλαιπωρεί δικαστικά, και όχι μόνο, πλείστους ανθρώπους που τόλμησαν να κριτικάρουν την πολιτική του ισραηλινού κράτους απέναντι στους Παλαιστινίους. Εδώ και δεκαετίες αυτό το ίδιο κράτος εγκληματεί συστηματικά απέναντι στα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, επιδιώκοντας την εθνοκάθαρση, δηλαδή την εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα εδάφη που ζουν. Κάθε κριτική αντιμετωπίζεται με μια πρόκληση ηθικού πανικού: αντισημιτισμός, αντισημιτισμός… Με συστηματικό lobbying σε όλο τον κόσμο, κυρίως στο δυτικό κόσμο, ώστε οι κυβερνήσεις να κλείνουν τα μάτια τους, να κλείνουν τα στόματα της κοινής γνώμης, να περιστέλλουν την κινηματική δράση που καταγγέλλει τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Γιατί; Επειδή το Ολοκαύτωμα. Μας ζητείται να πάψουμε να ενδιαφερόμαστε για όλα τα κακά που κάνουν οι Ισραηλινοί, επειδή αυτοί θεωρούν ότι δεν ισοφαρίζεται το κακό που τους έκαναν. Μας ζητείται να πάψουμε να ενδιαφερόμαστε για άλλους λαούς πέρα από τον ισραηλινό. Ε, λοιπόν όχι! Ο αντισημιτισμός δεν είναι μεγαλύτερο αδίκημα από την ισλαμοφοβία, από το ρατσισμό εν γένει. Οι ισραηλινοί για τους μη ισραηλινούς δεν είναι κάποιος περιούσιος λαός που πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε διαφορετικά, πόσω μάλλον να ανεχόμαστε τα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους. Το ισραηλινό κράτος είναι ένα ρατσιστικό κράτος και δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν οι κραυγές περί αντισημιτισμού όσων υποθάλπουν αυτό τον εγκληματικό ρατσισμό που σπέρνει το θάνατο αδιακρίτως.
Πέρα από αυτό, όμως, η παρουσία ξένων αποστολών στα σύνορα της Γάζας προκειμένου να ενδιαφερθούν επιτέλους οι κυβερνήσεις των αντίστοιχων κρατών είναι πολύ σημαντική. Το ίδιο και οι διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο και η διαδικτυακή αντίδραση. Ακόμα και η γιούχα στη Γιουροβίζιον. Και φυσικά το μποϋκοτάζ που στοχεύει στην περιστολή των εσόδων των εταιριών ισραηλινών συμφερόντων ή εταιριών που στηρίζουν το Ισραήλ. Σε αυτό το τελευταίο θα ήθελα να μείνω λίγο περισσότερο. Το μποϋκοτάζ είναι πολύ εύκολη δράση, χωρίς κόστος, αλλά πολύ δραστική. Βασίζεται στην ιδέα ότι πρέπει να πλήξουμε την οικονομική υποδομή του κράτους-στόχου ή τη δυνατότητα οικονομικής υποστήριξής του, με αποτέλεσμα να πλήττει στον πυρήνα της τη λογική περί κόστους-οφέλους αυτού του πολέμου. Και τέλος, παρέχει ένα πεδίο στο οποίο πραγματικά μπορεί να εφαρμοστεί η ιδέα των Χαρντ και Νέγκρι περί πλήθους, καθώς όντως δεν χρειάζεται καμία εσωτερική συνοχή, ταυτότητα, οργάνωση όλου αυτού του πολυεθνικού αθροίσματος πολιτών-καταναλωτών. Η δύναμη του ανώνυμου πλήθους είναι τεράστια, αρκεί να υπάρχει ένα κατάλληλο ρεπερτόριο δράσης που να μπορεί να καναλιζάρει αυτή τη διάχυτη δύναμη.