Ανάλυση με βάση τα βασικά σημεία των τοποθετήσεων στην εκδήλωση για τις γαλλικές εκλογές και το μέλλον της Ευρώπης.
Αν αποτελεί κλισέ ο χαρακτηρισμός κάθε εκλογικής αναμέτρησης ως «κρίσιμης», για τις επερχόμενες προεδρικές κάλπες στη Γαλλία (εδώ ίσως έπρεπε να ανοίξει μία μεγάλη παρένθεση για τον προσωποπαγή χαρακτήρα της διαδικασίας και τη γενικότερη κρίση της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας αλλά δεν είναι του παρόντος), η λέξη ξαναβρίσκει το νόημά της: Πρόκειται για μία πραγματικά καθοριστική αναμέτρηση, εντός ενός εξαιρετικά ρευστού σκηνικού και μιας πρωτοφανούς πολιτικής κρίσης στην Ευρώπη. Μια Ευρώπη που μας είναι αδύνατον να τη διανοηθούμε χωρίς τη Γαλλία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο που αυτή η χώρα διαδραματίζει στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων.
Διότι πράγματι, όπως είπε ο αναλυτής Γ. Καπόπουλος στην εκδήλωση, η Γαλλία είναι τα τελευταία 30 χρόνια απλή θεατής των πρωτοβουλιών της Γερμανίας, ωστόσο, τυχόν «ατύχημα» στη Γαλλία (εκλογή Λεπέν και ενδεχόμενο δημοψήφισμα αλά Βρετανία) θα φέρει την ήδη παραπαίουσα Ευρωπαϊκή Ένωση σε παντελώς αχαρτογράφητα νερά.
«Για την ΕΕ και το πολιτικό σύστημα η εκλογή Λεπέν είναι αδιανόητο σενάριο γιατί θα απονομιμοποιήσει πλήρως την ευρωπαϊκή ενοποίηση, παρ’ ότι στο οικονομικό επίπεδο το Εθνικό Μέτωπο δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τους νεοφιλελεύθερους Μακρόν και Φιγιόν» τονίζει ο Γ. Καπόπουλος.
Αξίζει να προστεθεί ότι το αποτέλεσμα στη Γαλλία θα επηρεάσει τόσο το πότε θα στηθούν (;) οι πρόωρες κάλπες στην Ιταλία όσο και το που θα γείρει η πλάστιγγα στην εν εξελίξει διαμάχη στο εσωτερικό των ισπανών Σοσιλιαστών (αν θα στραφούν προς την Αριστερά ή όχι).
Το ρευστό σκηνικό και η αδυναμία της Αριστεράς
Ποιες είναι όμως οι πιθανότητες της ακροδεξιάς υποψήφιας με την δήθεν αντισυστημική, (σαφώς όμως αντιευρωπαϊκή και αντιμεταναστευτική) ρητορική;
Η Άννε Σαμπουρίν (Anne Sabourin), υπεύθυνη ευρωπαϊκών υποθέσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας, εξηγεί, μιλώντας στην εκδήλωση: «Αφού συνέβη το πρωτόγνωρο, οι μέχρι πρότινος πιθανότεροι πρωταγωνιστές των επερχόμενων εκλογών, Σαρκοζύ (Δεξιά), Βαλς και Ολάντ (Σοσιαλιστές – ο Ολάντ δεν τόλμησε καν να θέσει εσωκομματική υποψηφιότητα διότι στις δημοσκοπήσεις δεν ξεπερνούσε το 4%!), έχουν εξαφανιστεί λόγω της ταύτισής τους με τις πολιτικές λιτότητας, η Λεπέν πράγματι μπορεί να κερδίσει στον πρώτο γύρο, στις 23 Απριλίου».
Το ερώτημα είναι, όπως και στην περίπτωση του Τραμπ, ποιον θα έχει αντίπαλο στο δεύτερο γύρο, στον οποίο θα αναμετρηθούν, στις 7 Μαΐου, οι δύο πρώτοι που θα αναδείξει η κάλπη του πρώτου γύρου. «Εμείς, ως Αριστερά, αν και δίνουμε μάχη για να καταδείξουμε, πέρα από το ρατσιστικό, και το νεοφιλελεύθερο πρόσωπο πίσω από το προσωπείο του οικονομικού πατριωτισμού – προστατευτισμού, δεν καταφέραμε να ενώσουμε δυνάμεις έχοντας έναν υποψήφιο καθώς και ο Μελανσόν της “Ανυπότακτης Γαλλίας” αλλά και ο (σ.σ.: αριστερόστροφος) Αμόν, επίσημος υποψήφιος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, απευθύνονται στην ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων, και έτσι, μάλλον δεν θα έχουμε υποψήφιο στον δεύτερο γύρο».
«Την ίδια στιγμή, το σκάνδαλο Φιγιόν συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στα media αυξάνοντας το αίσθημα απέχθειας του κόσμου για την εκλογική διαδικασία», σημειώνει η ίδια. Ενδεικτικό είναι ότι ακόμα και σήμερα, ενώ πλησιάζουμε στον πρώτο γύρο, το 40% των πολιτών δηλώνει αναποφάσιστο, γεγονός που, αν συνδυαστεί με την αναμενόμενη μεγάλη αποχή, καθιστά το τοπίο ακόμα πιο αβέβαιο.
Η νομιμοποίηση της ακροδεξιάς και το «plan b» του Ολάντ
Όπως επισημαίνει ο Γ. Καπόπουλος, μία από της πιο βαθιές αιτίες της σημερινής κατάστασης είναι η πλήρης εγκατάλειψη, ειδικά από το 1983 και μετά, των διαχωριστικών γραμμών Αριστεράς – Δεξιάς. Σε αυτό το φαινόμενο, αξίζει να προσθέσουμε και την, ελέω Σαρκοζί, εξάλειψη (άκρως ευνοϊκή για τη Λεπέν) των αντιθέσεων Δεξιάς – Ακροδεξιάς οι οποίες είχαν ιστορικό βάθος, από τα χρόνια του Β’ ΠΠ αλλά και του πολέμου της Αλγερίας. «Θα καθαρίσω με ζεματιστό νερό τους εξεγερμένους των προαστίων» έλεγε ο Σαρκοζύ, νομιμοποιώντας τη ρητορική του πατέρα της Λεπέν σε προηγούμενη προεκλογική εκστρατεία. Αντίστοιχη ρητορική είχε χρησιμοποιήσει ακόμα και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ των Σοσιαλιστών…
Ως φυσική απόρροια της νεοφιλελεύθερης σύγκλισης Δεξιάς – Αριστεράς, έχουν προκύψει δύο αντίρροπα φαινόμενα: Ο νεοφιλελεύθερος, ανεξάρτητος υποψήφιος Εμ. Μακρόν, αγαπημένο παιδί των γαλλικών media και προερχόμενος από ένα τραπεζικό περιβάλλον, που δημοσκοπικά φαντάζει το απόλυτο φαβορί (στον δεύτερο γύρο) απέναντι στη Λεπέν. Όπως υπογραμμίζει η Άννε Σαμπουρίν, πρόκειται για το, «plan b», τον άνθρωπο του Ολάντ, ο οποίος δεν στηρίζει τον επίσημο υποψήφιο των Σοσιαλιστών, με βασικά σημεία στο πρόγραμμά του την απελευθέρωση των αγορών και των εργασιακών σχέσεων.
Σημαντικό ρόλο στο αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου αναμένεται να παίξει η θέση των Γάλλων υπέρ της ΕΕ (68%), τάση που ενισχύθηκε μετά το Brexit αλλά δεν σημαίνει και πλήρη υποταγή στην υπό γερμανική ηγεμονία πορεία της ΕΕ, αν θυμηθούμε το «όχι» των Γάλλων στο ευρωσύνταγμα το 2005.
Το σχέδιο ανασύνθεσης της Αριστεράς ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου
Από την άλλη πλευρά, ξεχωρίζει η αριστερή στροφή των Σοσιαλιστών (που αναμένεται να κλονιστούν ιδιαίτερα μετεκλογικά αφού μεγάλο μέρος τους δεν στηρίζει τον Αμόν), στροφή που ανοίγει το δρόμο για την υλοποίηση του σχεδίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας: «Δεν κατορθώσαμε να έχουμε ενιαία αριστερή έκφραση στις προεδρικές εκλογές, και ως ΚΚ στηρίζουμε τον Μελανσόν, αλλά στοχεύουμε να ξαναμπεί η πρόταση για ενωτικό αριστερό πρόγραμμα στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου με βάση 8 συγκεκριμένα σημεία. Ένα μεγάλο, πλειοψηφικό μέτωπο της Αριστεράς (σ.σ.: με τη συμμετοχή δηλαδή και των Σοσιαλιστών οι οποίοι στον γαλλικό πολιτικό χάρτη αποτελούν την κύρια έκφραση της «Αριστεράς») για την συγκρότηση και στήριξη του οποίου είναι απαραίτητη η λαϊκή συμμετοχή».
«Η Αριστερά», τονίζει η Άννε Σαμπουρίν, πρέπει να περάσει στην αντεπίθεση με εναλλακτική πολιτική πρόταση για να σπάσει το σημερινό αδιέξοδο και, ως εκ τούτου το ρευστό σκηνικό (που φαντάζει σε κάποιους και εξαιρετικά επικίνδυνο) μας δίνει αυτή τη δυνατότητα, αμέσως μετά τις προεδρικές εκλογές».
Στοιχεία της απουσίας, για την ώρα τουλάχιστον, σοβαρής εναλλακτικής εντοπίζει και ο Γ. Καπόπουλος: Μεταξύ των κυριότερων υποψηφίων (Λεπέν, Μακρόν και Φιγιόν), που φαντάζουν φαβορί για να περάσουν στον δεύτερο γύρο, η πραγματική διαφορά είναι αισθητική: Είναι πράγματι απωθητική η εικόνα των ακροδεξιών μπράβων που περιφρουρούν τις συγκεντρώσεις του Εθνικού Μετώπου, συγκριτικά με την εικόνα των άλλων, σαφώς περισσότερο mainstream, υποψηφίων. Κατά τα λοιπά, όπως προείπαμε, η ρητορική περί εθνικής ανεξαρτησίας της ακροδεξιάς, ακυρώνεται από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική κοινωνικού και δημοσιονομικού ντάμπινγκ που πρεσβεύει η Λεπέν.
Τούτων δοθέντων, ασφαλείς εκτιμήσεις για το μέλλον της Γαλλίας, δεδομένου ότι και οι βουλευτικές κάλπες θα αποδειχθούν εξίσου σημαντικές και αμφίρροπες, αλλά και της ίδιας της Ευρώπης, αλλά και την προσπάθεια συσπείρωσης της γαλλικής Αριστεράς, θα μπορούν να γίνουν (;) μετά την 23η Απριλίου. Αναμείνατε…
Πηγή: Left.gr
Τάσος Γιαννόπουλος
