Ο Marco Revelli μιλά στον Αργύρη Παναγόπουλο
* Στις 4 Μαρτίου ο ιταλικός λαός καλείται στις κάλπες…
Φοβάμαι ότι το 2018 η Ιταλία θα βρεθεί στην ουρά της Αριστεράς στην Ευρώπη, θα αποτελέσει τη χώρα όπου η Αριστερά θα βρεθεί στα χειρότερα επίπεδα της ιστορίας της. Στο παρελθόν η ιταλική Αριστερά αποτελούσε ένα παράδειγμα και ένα μοντέλο. Σήμερα αποτελεί ένα αρνητικό παράδειγμα προς αποφυγήν. Αυτό που θεωρείται Αριστερά πάει στις εκλογές με τις χειρότερες προϋποθέσεις εξαιτίας της ελεεινής πολιτικής που ακολούθησε το Δημοκρατικό Κόμμα από τις εκλογές του 2013 μέχρι σήμερα.
Η “παραδοσιακή” Αριστερά, δηλαδή το Δημοκρατικό Κόμμα, κατάφερε να πάει στις εκλογές κατακερματισμένο, ενώ κατακερματισμένη πάει στις εκλογές και η Αριστερά στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος. Απέναντι υπάρχει μια άσχημη και επιθετική Δεξιά, που φιλοδοξεί να κερδίσει και το μπόνους της πλειοψηφίας που θα της χαρίσει ο απαίσιος εκλογικός νόμος του Δημοκρατικού Κόμματος.
Είναι γκροτέσκο μετά από πέντε χρόνια κυβερνήσεων που στηρίχθηκαν από το Δημοκρατικό Κόμμα να φοβόμαστε την επιστροφή του Μπερλουσκόνι, που τον είχαμε πετάξει έξω από την πολιτική με αυτά που είχαν κάνει οι κυβερνήσεις του και τις ποινικές καταδίκες που είχε και τα σεξουαλικά σκάνδαλα.
Σήμερα θέλει να μας κυβερνήσει μια μούμια του παρελθόντος παρέα με τους ρατσιστές και ξενόφοβους της Λέγκας του Βορρά και τους φασιστοειδείς Αδελφούς της Ιταλίας. Δίπλα τους υπάρχει μια ακόμη χειρότερη Ακροδεξιά με νεοναζιστικά χαρακτηριστικά, η Κάζα Πάουντ (Casa Pound). Οι εκλογές μπορεί να οδηγήσουν σε μια δεξιά στροφή ή να αναδείξουν ένα κοινοβούλιο χωρίς καμία πλειοψηφία, για να επιστρέψουμε μετά από λίγους μήνες στις κάλπες.
Ο εκφυλισμός του Δημοκρατικού Κόμματος
* Πώς φτάσατε σε αυτό το σημείο;
Εξαιτίας του προοδευτικού εκφυλισμού του Δημοκρατικού Κόμματος. Περνώντας από τον Μπερσάνι στον Ρέντζι άλλαξε η ίδια η φύση του, το DNA του. Ο Μπερσάνι είχε ήδη μια ασαφή και αμφιλεγόμενη πολιτική, στόχευσε σε ιδιωτικοποιήσεις και αποδεχόταν τον νεοφιλελευθερισμό και το γνωστό ευρωπαϊκό μοντέλο του, ακολουθώντας τις επιταγές της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας.
Προχώρησε στην τροποποίηση του άρθρου 81 του συντάγματος, που με εισηγητή τον Φασίνα πέρασε στο δημοκρατικό σύνταγμά μας το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με την υπουργό Φορνέρο να δακρύζει υποκριτικά αυξάνοντας τα όρια συνταξιοδότησης, τις πολιτικές λιτότητας της “τεχνικής” κυβέρνησης Μόντι, την οποία στήριξε με όλες του τις δυνάμεις το Δημοκρατικό Κόμμα του Μπερσάνι, και ασφαλώς ο Μπερλουσκόνι.
Με τον Ρέντζι είχαμε μια τρομακτική κατρακύλα και προσωποποίηση της πολιτικής, με την προσπάθεια ολιγαρχικών αλλαγών στο σύνταγμα διαμέσου της ενίσχυσης της εκτελεστικής έναντι της νομοθετικής εξουσίας και της μείωσης της λαϊκής παρέμβασης και βούλησης στην πολιτική.
* Βλέπουμε όμως και την άνοδο των λαϊκιστικών δυνάμεων, όπως το κόμμα του Μπέπε Γκρίλο…
Σε αντίθεση με τον ευρωπαϊκό Νότο, όπου έχουμε μια ισχυρή παρουσία της Αριστεράς, με την επιτυχία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει πλέον και κοινωνικά την Ελλάδα της κρίσης, την Πορτογαλία με τις δυνάμεις της Αριστεράς να στηρίζουν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση Κόστα, την Ισπανία του δεξιού Ραχόι με το ισχυρό Unidos Podemos να ελέγχει μεγάλους δήμους, όπως της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, και τη Γαλλία του Μακρόν, που παρά τις αντιφάσεις της έχει μια Αριστερά που βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από αυτήν της Ιταλίας.
Η αδυναμία των αριστερών ή πρώην αριστερών δυνάμεων επέτρεψε στη χώρα μας την εμφάνιση και άνοδο του λαϊκισμού. Το Κίνημα Πέντε Αστέρων (Κ5Α), που αυτοχαρακτηρίζεται λαϊκιστικό, απορρόφησε μεγάλα τμήματα λαϊκών και ριζοσπαστικών στρωμάτων, που τους τα δώρησε μια Αριστερά που δεν ήταν συνεπής και αξιόπιστη. Το Κ5Α χρησιμοποιεί τη δημαγωγία, αλλά δεν έχει ένα σχέδιο αλλαγών για την κοινωνία, για να μην αναφερθούμε στην αντιμεταναστευτική του πολιτική.
* Οι Ελεύθεροι και Ίσοι θέλουν να συνεργαστούν όμως μετεκλογικά με το Κ5Α…
Όλα θα εξαρτηθούν από τις ισορροπίες στη νέα Βουλή. Θα ήταν καταστροφικό να κερδίσει η Δεξιά. Μπορεί να έχουμε μια ρευστή κατάσταση με τον Ρέντζι να συμμαχεί με τον Μπερλουσκόνι, που θα απέκλειε οποιαδήποτε συμμαχία του Δημοκρατικού Κόμματος προς τα αριστερά του. Οι Ελεύθεροι και Ίσοι απεγνωσμένα ελπίζουν σε μια συμφωνία τους με το Κ5Α, το οποίο με το σειρά του μπορεί να αναζητήσει μια συμμαχία με τη Λέγκα του Βορρά. Στοιχεία που δείχνουν το πολιτικό χάος στην Ιταλία, αλλά και τον ευκαιριακό χαρακτήρα των Ελεύθερων και Ίσων.
Μια συνεργασία τους με το Κ5Α θα ήταν εναντίον της φύσης και των δύο αυτών σχημάτων. Οι Ελεύθεροι και Ίσοι μπορεί να ελπίζουν να ανακτήσουν ψήφους αριστερών πολιτών από το Κ5Α, αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο γιατί μέχρι πρότινος συμμερίστηκαν σχεδόν όλες τις επιλογές του Δημοκρατικού Κόμματος
* Φαίνεται όμως ότι θα υπάρξει μεγάλη αποχή…
Η φυγή των πολιτών από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι μόνο ιταλικό, αλλά γενικότερο φαινόμενο. Σε πολλές περιπτώσεις στον δεύτερο γύρο των πρόσφατων αυτοδιοικητικών εκλογών η αποχή πλησίασε το 70%. Οι πολίτες αντιδρούν απορρίπτοντας πολιτικούς και πολιτικές που δεν αναγνωρίζονται. Ο κόσμος δεν απορρίπτει τη δημοκρατία, αλλά τις συγκεκριμένες πολιτικές, δημιουργώντας όμως έναν κίνδυνο για τη δημοκρατία. Η αποχή διευκολύνει τη Δεξιά και την Ακροδεξιά, ενώ η Αριστερά δεν φαίνεται ικανή να τροφοδοτήσει με οξυγόνο τη δημοκρατία μας.
Νεοαποικιακή πολιτική εναντίον φτωχών μεταναστών
* Η Ιταλία θα στείλει στρατιωτικές δυνάμεις στα νότια της Λιβύης…
Είναι φρικτό και δείχνει τον βαθμό της υποκρισίας και της απανθρωπιάς της κυβέρνησής μας. Ο υπουργός Εσωτερικών του Δημοκρατικού Κόμματος Μινίτι μετατράπηκε σε υπουργό της Αστυνομίας και των Εξωτερικών αποκλείοντας αρχικά πολλές ΜΚΟ από τις διασώσεις στη θάλασσα, για να προχωρήσει αμέσως μετά σε συμφωνίες με “πολιτοφυλακές” της Λιβύης και φυλάρχους που δραστηριοποιούνταν στη διακίνηση μεταναστών για να σταματούν τους μετανάστες μέσα στην έρημο.
Σήμερα τα “σύνορα” της Ιταλίας θα φθάσουν στο Τσαντ για να βοηθήσουν στην περιοχή τη νεοαποικιακή πολιτική της γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων, μεταφέροντας τον πόλεμο εναντίον των φτωχών από τη Μεσόγειο στην έρημο, εκεί όπου οι φτωχοί και απεγνωσμένοι άνθρωποι θα πεθαίνουν χωρίς να τους βλέπουμε να επιπλέουν στις ακτές μας. Έχουν μάλιστα το θράσος να υποστηρίζουν ότι με τη νεοαποικιακή αυτή πολιτική θα σταματήσουν τους ισλαμιστές. Θα στείλουμε περίπου 1.000 στρατιώτες, χωρίς μάλιστα την ψήφο της Βουλής, όπως επιβάλλει το σύνταγμά μας.
* Δεν έγιναν προσπάθειες αριστερής ανατροπής αυτών των σεναρίων;
Όταν φτιάξαμε την Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα για τις ευρωεκλογές του 2014, προσβλέπαμε σε μια ιδρυτική και ενωτική πορεία ανασύνθεσης της Αριστεράς με τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού υποκειμένου. Για εμάς η Αριστερά που αναγνωρίζεται στην ελληνική εμπειρία αποτελεί μέρος του γενετικού μας υλικού γνωρίζοντας ότι και αυτή έχει πάρει πολλά πράγματα από την ιταλική εμπειρία.
Προσδοκούσαμε τη δημιουργία ενός μεγάλου αριστερού σχήματος που μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα έδινε τη μάχη εναντίον του νεοφιλελευθερισμού. Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και αργότερα του Podemos είναι εξαιρετικά επίκαιρα. Πρέπει να αγωνιστούμε για να οικοδομήσουμε πλειοψηφικές δυνάμεις της Αριστεράς για να αλλάξουμε τις χώρες μας και την Ευρώπη.
Κομματικοί εγωισμοί και μικρές αυλές
Δυστυχώς τμήματα των δυνάμεων που βρίσκονται στα αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος και αποτελούσαν τους συνομιλητές μας κλείστηκαν στους κομματικούς εγωισμούς τους αποτρέποντας κάθε ενωτική διαδικασία. Προτίμησαν να καλλιεργήσουν τις μικρές αυλές τους και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα.
Ένα κομμάτι αυτών των δυνάμεων συμμετέχει σήμερα στο εγχείρημα των Ελεύθερων και Ίσων των Ντ’ Αλέμα και Μπερσάνι παραμένοντας στη σκιά του Δημοκρατικού Κόμματος και της τραγικής Κεντροαριστεράς που εκπροσωπεί. Ακόμη χειρότερα τα περισσότερα στελέχη των Ελεύθερων και Ίσων μέχρι πριν από λίγες ημέρες ψήφισαν μαζί με το Δημοκρατικό Κόμμα τα πιο αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα.
Από την άλλη πλευρά ένα άλλο τμήμα ριζοσπαστικών δυνάμεων της Αριστεράς, που δεν είχε αναμειχθεί σε αυτές τις πολιτικές επιλογές, προσπαθεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος, όπως “Η εξουσία στον λαό”, δυστυχώς χωρίς μια ουσιαστική ευρωπαϊκή και εθνική οπτική και χωρίς να μπορεί να ασκήσει κανενός είδους ηγεμονία. Η πολιτική κάστα της Αριστεράς και οι μικροομάδες της δεν έχουν καμία διάθεση να εγκαταλείψουν την ιδέα της σέκτας που τις διέπει.
Η ανοικοδόμηση μιας άλλης Αριστεράς παραμένει ανοικτή ως πρόκληση, αλλά με διαφορετικούς όρους. Η πρόκληση των ευρωεκλογών του 2019 μπορεί να αποτελέσει ένα κίνητρο για τη δημιουργία μας μεγάλης ευρωπαϊκής Αριστεράς στην Ιταλία ξεπερνώντας τους εθνικισμούς, τον λαϊκισμό και τον σεκταρισμό. Οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι για την Ιταλία στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, γιατί τελειώνει η πίστωση χρόνου από την Ευρώπη και τη Γερμανία, που αντιμετωπίζει και αυτή τα προβλήματά της. Μπορεί να κληθούμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό χωρίς κυβέρνηση, αλλά τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε μια Αριστερά.
Η Ελλάδα έδειξε ότι υπάρχουν άλλοι δρόμοι
* Πώς είδατε την πρόσφατη συνάντηση του Ευρωπαϊκού Νότου στη Ρώμη;
Αποτέλεσε μια μεγάλη ιδέα της ελληνικής κυβέρνησης, μια στρατηγική καινοτομία στην Ευρώπη των τελευταίων ετών. Η ικανότητα του ευρωπαϊκού Νότου να κινηθεί σε διαφορετικές κατευθύνσεις από τους μηχανισμούς που επέβαλαν οι χώρες από τον Βορρά και το κέντρο της Ευρώπης και να διεκδικήσει πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης είναι πολύ σημαντική.
Η ελληνική κυβέρνηση μας έδειξε ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι για να λύσουμε κοινά προβλήματα με κοινές και αποδεκτές πολιτικές. Πρέπει να αποφύγουμε την ηγεμονία του γαλλογερμανικού άξονα και να αντιμετωπίσουμε το ξενοφοβικό και εθνικιστικό ψύχος της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης με μια πραγματική οικονομική και κοινωνική ολοκλήρωση και αλληλεγγύη.
Πηγή: Η Αυγή
