Η Λετίτρα Γουίντμαν για τον αδελφό της Τζέικομπ Μπλέικ που πυροβολήθηκε πισώπλατα εφτά φορές από την αστυνομία στην Κενόσα του Γουισκόνσιν.
Είμαι υπεύθυνη για τον αδελφό μου.
Κι όταν λέτε το όνομα Τζέικομπ Μπλέικ, να λέτε ότι ήταν πατέρας.
Να λέτε ότι ήταν ξάδελφος.
Να λέτε ότι ήταν γιος.
Να λέτε ότι ήταν θείος.
Κυρίως όμως να λέτε ότι ήταν άνθρωπος.
Ανθρώπινη ζωή.
Αφήστε το να μείνει στο στόμα σας.
Στο μυαλό σας.
Μια ανθρώπινη ζωή.
Όπως καθένας κι όλοι σας, είμαστε άνθρωποι.
Η ζωή του μετράει.
Πολλοί άνθρωποι με πλησίασαν να μου πουν ότι λυπούνται γι’αυτό που συνέβη στην οικογένειά μου.
Μη λυπάστε γιατί αυτό συμβαίνει στην οικογένειά μου εδώ και πολύ καιρό.
Περισσότερο απ’όσο μπορώ να πω.
Συνέβη στον Έμετ Τιλ.
Ο Έμετ Τιλ είναι η οικογένειά μου.
Ο Φιλάντρο, ο Μάικ Μπράουν, η Σάντρα.
Αυτό συμβαίνει στην οικογένειά μου και έχυσα δάκρυα για κάθε ένα από αυτούς τους ανθρώπους στους οποίους συνέβη.
Δεν είναι κάτι καινούργιο.
Δεν είμαι λυπημένη. Δε λυπάμαι.
Είμαι θυμωμένη.
Και κουρασμένη.
Δεν έχω κλάψει μια φορά.
Σταμάτησα να κλαίω εδώ και χρόνια.
Είμαι αναισθητοποιημένη.
Βλέπω την αστυνομία να σκοτώνει ανθρώπους που μου μοιάζουν εδώ και χρόνια.
Έχω σπουδάσει και μαύρη ιστορία.
Δεν την βλέπω λοιπόν μόνο τα 30 χρόνια που είμαι στον πλανήτη, τη βλέπω και χρόνια πριν υπάρξω καν ζωντανή.
Δεν είμαι λυπημένη, δε θέλω τη λύπησή σας.
Θέλω αλλαγή.
