Η πρόταση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. για την εκλογή των μελών της Κεντρικής Επιτροπής και του προέδρου από τη βάση του κόμματος ξάφνιασε. Ενδεχομένως γιατί δεν είχε κατατεθεί στην αρμόδια επιτροπή που επεξεργαζόταν τις καταστατικές αλλαγές εν όψει του συνεδρίου. Μπορεί γιατί ορισμένοι δημοσκόποι και επικοινωνιολόγοι προέτρεπαν τον πρόεδρο να δημιουργήσει ένα επικοινωνιακό συμβάν που θα τάραζε τις συντεταγμένες του πολιτικού σκηνικού και θα δημιουργούσε ένα νέο πολιτικό ενδιαφέρον για τον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Οι επικοινωνιολόγοι είχαν δίκιο, η πρόταση έγινε talk of the town, οι πάντες μιλούν και γράφουν γι’ αυτήν, τόσο που ο Ανδρουλάκης και το ΚΙΝ.ΑΛΛ. πέρασαν στις πίσω σελίδες.
Σε δεύτερη μοίρα, από τη μεριά του ενδιαφέροντος, πέρασε η πολιτική, σε μια στιγμή που η κυβέρνηση της Ν.Δ. εισπράττει τη φθορά από τη διαχείριση της πανδημίας και το κύμα της ακρίβειας. Τις ίδιες ημέρες που ο υπουργός Οικονομικών ομολογεί ότι δεν διατίθενται χρήματα σε όσους πλήττονται και ο λογαριασμός της λιτότητας εξοφλείται το 2022.
Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα έφερε στο προσκήνιο παραμελημένες έννοιες για τα δικαιώματα των μελών, για την άμεση δημοκρατία, για τη σχέση ηγεσίας και βάσης, για τα ανοιχτά κόμματα.
Τα συστημικά μέσα υποδέχθηκαν θερμά την πρόταση, τη θεώρησαν προσαρμογή στην καθεστωτική πολιτική, αφού έτσι κάνουν οι άλλοι αρχηγοί. Βέβαια, ο Αλ. Τσίπρας επιχειρηματολόγησε ότι δεν προσχωρεί στην άποψη της εκλογής από τον λαό και όχι από τα μέλη, δεν προσχωρεί δηλαδή στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της μεταδημοκρατίας. Όμως, η απουσία συγκροτημένου σώματος εκλογής, όπως είναι το συνέδριο, αφαιρεί από την προβληματική της εισήγησης την έννοια του ελέγχου και της λογοδοσίας, δημοκρατικό αντίβαρο σε κάθε αριστερό καταστατικό.
Από την άλλη, υποστηρίχθηκε ότι η εκλογή της Κ.Ε. με ενιαία λίστα, κοινή σε όλη την επικράτεια, είναι άμεση δημοκρατία. Δεν κατανοείται ότι για να εκλεγεί κάποιος ή κάποια θα απαιτούνται μερικές χιλιάδες σταυροί. Ότι αυτή τη δυνατότητα την έχουν οι «προβεβλημένοι», όσοι έχουν πρόσβαση στην τηλεόραση και στη βιομηχανία του θεάματος – ακροάματος, οι «influencers». Ταυτόχρονα, οι οργανώσεις μελών κινδυνεύουν να μετατραπούν σε μηχανισμούς προσωπικής προβολής και ανάδειξης στελεχών.
Αντιθέτως, δεν έχουν πιθανότητα εκλογής τα τοπικά στελέχη, οι νέοι και οι νέες, οι συνδικαλιστές, οι ακτιβιστές της οικολογικής κρίσης, οι αγρότες, εκείνοι και εκείνες που παλεύουν για τα δικαιώματα και τα δίκτυα αλληλεγγύης, αυτοί που συμμετέχουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε κινήματα πόλης. Δηλαδή όλοι και όλες που απευθυνθήκαμε για να πυκνώσουν τις γραμμές μας προκειμένου να αποκτήσουμε κοινωνική γείωση.
Απώλεια επίσης η συντροφικότητα, αφού η αντιπαράθεση απόψεων επί του προκειμένου αποκτά ακραία ανθρωποφαγικά χαρακτηριστικά, με την υποδαύλιση μάλιστα λίγων κεντρικών στελεχών.
Παράπλευρη απώλεια η ύλη του συνεδρίου: τα προγραμματικά, η αντιπολιτευτική στρατηγική, οι προϋποθέσεις δημιουργίας πλειοψηφικού ρεύματος με ορίζοντα την κυβερνητική εξουσία.
Χριστόφορος Παπαδόπουλος
Πηγή: Η Αυγή
