Η απάντηση δόθηκε ήδη, από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, σε αρκετές χώρες και ήταν απάντηση σαφής. Ή θα έχει αριστερό προσανατολισμό και ανταγωνιστική σχέση με τον νεοφιλελευθερισμό ή, διαφορετικά, δεν καλύπτει κανένα πολιτικό κενό. Το συμπέρασμα προκύπτει αμφίδρομα, τόσο από τις αποτυχίες -Γαλλία και αλλού- όσο και από τις επιτυχίες των εκπροσώπων ή των τάσεων αυτού του χώρου που επιχείρησαν την υπέρβαση και την αριστερή ανασύνταξη. Αναφέρομαι κυρίως στα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα -δεν είναι τα μόνα-, όπως αυτά καταγράφηκαν από τη λαϊκή υποδοχή στην υποψηφιότητα του Σάντερς στις ΗΠΑ και σε αυτή του Κόρμπιν στη Μεγάλη Βρετανία.
Στην Ελλάδα δεν ήταν μόνο η οικονομική κρίση και η οικονομική χρεοκοπία με τον πρωταγωνιστικό ρόλο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στις ευθύνες. Το ΠΑΣΟΚ -όπως και η ΝΔ- δεν ευθύνεται μόνο για ατυχή οικονομική διαχείριση. Ευθύνεται κυρίως -και αυτό του έχει χρεώσει ο ελληνικός λαός- για την οικοδόμηση και υπηρέτηση ενός καθεστώτος συναλλαγής, διαφθοράς, αδικίας, αδιαφάνειας, ανισότητας και νεποτισμού.
Τίποτε από τα παραπάνω, αλλά ούτε και η κριτική της πολιτικής οικονομίας, δεν περιλαμβάνεται στα «υλικά» επανακαθορισμού που επιχειρείται αυτή την περίοδο από το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Τι μένει; Ενας εξουσιαστικός τακτικισμός αναβάθμισης ρόλου στο πλαίσιο της συμπαράταξης με όλες τις αντι-ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις, που δυόμισι χρόνια μετά, ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν ότι ο ελληνικός λαός επέλεξε ένα κόμμα της Αριστεράς, όχι μόνο για να κυβερνήσει απλώς, αλλά κυρίως για να διεκδικήσει τρόπους ανασύνταξης με δικαιοσύνη και εντιμότητα.
Το πρόβλημα δεν είναι αν το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Συμπαράταξη θέλουν ή όχι να συμμαχήσουν ή να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι δικαίωμά τους, όπως και δικαίωμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μην θέλει συμμαχίες και συνεργασίες με πολιτικούς χώρους που συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο. Το ουσιώδες ζήτημα είναι τι ακριβώς λένε για το μέλλον της Ευρώπης της λιτότητας και του ακραίου ανταγωνισμού. Τι ακριβώς λένε για τη διαρκώς επαπειλούμενη ανακύκλωση της καπιταλιστικής κρίσης. Τι ακριβώς λένε για τις διαρκώς επιδεινούμενες κοινωνικές ανισότητες που γεννούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Τι ακριβώς λένε για την άνοδο του φασισμού και της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Τι ακριβώς λένε για τις δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών και των εργαζομένων της Ευρώπης και του πλανήτη, που τώρα πια βρίσκονται στο ναδίρ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με την έγκριση του ελληνικού λαού και με επίγνωση της πραγματικότητας, επέλεξε να αναλάβει την κυβερνητική ευθύνη, αντιπαλεύοντας, όχι μόνο τις δυσκολίες ανασυγκρότησης μιας χρεοκοπημένης χώρας, αλλά και τη δομική αντίφαση να κυβερνά ένα κόμμα της Αριστεράς σε συνθήκες κυριαρχίας νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Αυτή την όντως ιστορική αντίφαση οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ καμώνονται ότι μπορούν να την αγνοήσουν και γι’ αυτό επιστρατεύουν καθημερινά το φθηνό επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ… λέει ψέματα.
Ετσι όμως επιβεβαιώνεται ότι η μόνη προσδοκία στην οποία στοχεύει η επιχειρούμενη ανασύνταξη της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας είναι να ξανακυβερνήσει με τη Δεξιά και να κάνει «παρένθεση» τις δημοκρατικές προσδοκίες του ελληνικού λαού. Οσο αυτά ισχύουν, η επιχειρούμενη ανασύνταξη δεν παρουσιάζει κανένα ευρύτερο πολιτικό ενδιαφέρον και, βέβαια, καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με την Αριστερά. Πρόκειται για «ανακύκλωση» παλαιοκομματικού χαρακτήρα στο παιχνίδι εξουσίας.
Θοδωρής Δρίτσας
Πηγή: Νέα Σελίδα
