Patti Waldmeir

Μερικά τετράγωνα από την εύπορη συνοικία του Σικάγο όπου ζω, ο 70χρονος Χόρχε Λόπεζ, ο οποίος πάσχει από διαβήτη, στέκεται στην ουρά του συσσιτίου ένα καυτό καλοκαιρινό μεσημέρι για να παραλάβει το γεύμα του. Ο φούρνος στο διαμέρισμα που νοικιάζει δεν έχει λειτουργήσει “σχεδόν για τρία χρόνια”. “Είμαι πολύ σφιχτός με τη σύνταξή μου” δηλώνει. “Δεν μπορώ να πάω στο μανάβικο” προσθέτει και αυτό επειδή τα φάρμακα που παίρνει για τον διαβήτη κοστίζουν 600 δολάρια τον μήνα και τα 100 από αυτά βγαίνουν από τη δική του τσέπη. “Είναι πολύ δύσκολο, με δεδομένο το εισόδημά μου. Μερικές φορές με πιάνει απελπισία”. Η φιλανθρωπική οργάνωση Δίκαιη Συγκομιδή (Just Harvest) επίσης δυσκολεύεται. Δεν προσελκύει πια εθελοντές και πρέπει να πληρώσει για δουλειές που κάποτε γίνονταν χωρίς έξοδα: οι προσφορές τροφίμων και χρημάτων έχουν πέσει και δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν έρανοι ή άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις εξαιτίας της πανδημίας. Ο κ. Λόπεζ χρησιμοποιεί τη φιλανθρωπική οργάνωση εδώ και περίπου δύο χρόνια, αλλά η κ. Μπαμπινό-Φοντενό εξηγεί: “Το 40% όσων έρχονται σε εμάς δεν έχουν ζητήσει βοήθεια σε τρόφιμα ποτέ ξανά”. Η ομοσπονδιακή οικονομική βοήθεια, που πήρε τη μορφή επιταγών με 1.200 δολάρια, και τα εβδομαδιαία επιδόματα ανεργίας των 600 δολαρίων φάνηκαν να βοηθούν για ένα διάστημα, σημειώνει υπογραμμίζοντας ότι η αύξηση 70% στην προσέλευση στις διανομές τροφίμων τον Απρίλιο υποχώρησε στο 50% όταν άρχισαν οι πληρωμές. Μέχρι το τέλος Ιουλίου, όμως, το ποσοστό είχε και πάλι αυξηθεί στο 59% - και τα τελευταία στοιχεία δεν αντικατοπτρίζουν τις επιπτώσεις της διακοπής των εβδομαδιαίων επιδομάτων ανεργίας στο τέλος του μήνα. Οι άνθρωποι έρχονται για διαφορετικούς λόγους. Η Φελίσια Κάπλαν, που δηλώνει ότι έχει περάσει τα 60 χρόνια, ζει στη βόρια μεριά του Σικάγο. Δεν είχε ποτέ προσφύγει σε κάποια από τις φιλανθρωπικές οργανώσεις που διανέμουν τρόφιμα πριν την πανδημία. Τώρα πηγαίνει σε μια εκκλησία για να παραλάβει λαχανικά από το αυτοκίνητό της κάθε Τετάρτη βράδυ, κυρίως επειδή “δεν αισθάνεται ασφαλής στο μανάβικο”. Η κ. Μπαμπινό-Φοντενό προβλέπει τη δημιουργία ενός “διατροφικού κενού” 8 δισεκατομμυρίων έτοιμων γευμάτων μέσα στους επόμενους 12 μήνες αν δεν δοθούν περισσότερα χρήματα για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Οι τιμές των τροφίμων βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 50 ετών, κάτι που καθιστά ακόμα πιο δύσκολη τη χρηματοδότηση των γευμάτων, όπως τονίζει. Οι περισσότεροι εθελοντές ξεπερνούν σε ηλικία τα 65 χρόνια και επομένως αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο από την Covid-19. Υπάρχουν έτσι ελλείψεις τόσο σε τρόφιμα όσο και σε ανθρώπινο δυναμικό. Η μεγαλύτερη ανησυχία της, όμως, αφορά το απώτερο μέλλον: μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να επιστρέψουμε στο επίπεδο διατροφικής ανασφάλειας που υπήρχε πριν από την κρίση, επισημαίνει. “Οπότε θα μπορούσαν να χρειαστούν άλλα δέκα χρόνια για να βγούμε και απ’ αυτή την κρίση” σημειώνει. Και ιδιαίτερα αυτή γνωρίζει τι είδους επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει η συγκεκριμένη κρίση στα παιδιά της Αμερικής.