Βαγγέλης Βιτζηλαίος

Οι επερχόμενες ευρωεκλογές του Ιουνίου μέσα σε ένα περιβάλλον παγκόσμιας γεωπολιτικής και οικονομικής ρευστότητας θέτουν…

Η επικράτηση όσων τάσσονται κατά της διαγραφής/μείωσης του κορονοχρέους, ιδιαίτερα όταν η ΕΚΤ αποσύρει το «μπαζούκα» που ενεργοποίησε το Μάρτιο του 2020, θα δημιουργήσει μία ασφυκτική συνθήκη για χώρες-μέλη της ΕΕ και της Ευρωζώνης και σαφή υπονόμευση της ανάκαμψης, θυμίζοντας τα διλήμματα της κρίσης του ευρώ των περασμένων ετών. Η επιβολή μιας μνημονιακού τύπου πραγματικότητας για τις ευρωπαϊκές οικονομίες με πρόσχημα τις «μεταρρυθμίσεις που θα τους δώσουν ώθηση» στο δρόμο προς την ανάκαμψη το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι η διαμόρφωση μιας διαρκούς ομηρείας των κρατών-μελών. Η συγκυρία, όμως, είναι ιστορική και οι συνθήκες έκτακτες. Υπενθυμίζεται ότι το «οικονομικό θαύμα» της Γερμανίας, που συμπαρέσυρε υψηλότερα όλη τη Δυτική Ευρώπη, στηρίχθηκε στη διαγραφή του χρέους  το 1953 και όχι στη λιτότητα και σε νέα δάνεια. H πρωτοφανής κρίση που προκάλεσε η πανδημία Covid-19 με την ισχυρότερη ύφεση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέδειξε με εμφατικό τρόπο στην Ευρώπη ότι όταν υπάρχει πολιτική βούληση και κοινός κίνδυνος μπορούν να σπάσουν ταμπού. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, το πρόγραμμα της ΕΚΤ και το «πάγωμα» των δημοσιονομικών κανόνων κατέδειξαν πως σε ιστορικές στιγμές, εν μέσω πρωτοφανών κινδύνων και αβεβαιότητας μπορούν να υπάρξουν ιστορικές αποφάσεις και υπέρβαση των κανόνων για το συλλογικό καλό. Τις Συνθήκες και τους κανόνες εξάλλου μπορεί να διαμορφώσει, να τροποποιήσει και να καταργήσει η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, προς όφελος όλων των χωρών και των λαών της.