Η ζωή εν δομή
Ας έρθουμε, όμως, στο σήμερα. Η ταφική σιωπή που έχει επιβληθεί στα ΜΜΕ για το προσφυγικό, με τη συναίνεση δημοσιογράφων–κονφερασιέ δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα. Οι εφημερίδες της Αριστεράς, αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνεχώς αναφέρονται στην κατάσταση που επικρατεί στις δομές φιλοξενίας. Στην Μόρια, στο Καρά Τεπέ, οι άνθρωποι ζουν την Κόλαση του Δάντη. Έχουν υποχρεωθεί να ζουν τον χειμώνα μέσα στο χιόνι και τη λάσπη και το καλοκαίρι μες στη ζέστη που σπάει την πέτρα, με μηδαμινές ως και ανύπαρκτες υποδομές διαβίωσης. Με ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη που πολλές φορές στηρίζεται κατά ένα μεγάλο μέρος σε εθελοντές και αλληλέγγυους. Η μέριμνα για μωρά, παιδιά, εφήβους, γυναίκες, ευπαθείς ομάδες, ανθρώπους με κινητικά προβλήματα είναι τραγική. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι η ζωή αυτών των ανθρώπων είναι «η ζωή εν δομή», παραφράζοντας τη φράση «η ζωή εν τάφω».
Η κυβέρνηση αρνείται να διαπραγματευτεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση για τα δικαιώματά τους και για τη μεταφορά τους στα κράτη που επιθυμούν. Ας σημειωθεί εδώ ότι, μέσα από συζητήσεις που κάνουμε με αυτούς τους ανθρώπους, η επιθυμία τους είναι να φύγουν από εδώ με προορισμό άλλα κράτη της Ευρώπης. Ποιος άνθρωπος, αλήθεια, μπορεί να αντέξει μια τέτοια ζωή, μέσα σε μια τέτοια κατάσταση και για πόσο καιρό; Έχοντας αφήσει την πατρίδα και το βιος του; Έχοντας χάσει παιδιά, φίλους, αδέρφια, συγγενείς και χωρίς να βλέπει έστω ένα μικρό φως στον ορίζοντα; Πώς μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος χωρίς όνειρα για μια λίγο καλύτερη ζωή; Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος που παρακαλάει να του δοθεί άσυλο και δεν του δίνεται; Είναι τραγικό. Αυτή η κυβέρνηση, με την κτηνώδη (χωρίς υπερβολή) αδιαφορία της, τους οδηγεί στα άκρα της ανθρώπινης αντοχής. Τους οδηγεί στην απόγνωση.