Σωτήρης Βαλντέν

Αριστεροί, δημοκράτες και φιλελεύθεροι πολίτες βλέπουμε με απελπισία και οργή τη χώρα να βυθίζεται για άλλη μια φορά σε μια μαζική εθνικιστική υστερία, με αφορμή το “Μακεδονικό”. Ζούμε ένα απίστευτο ταξίδι στον χρόνο, πίσω στο 1992, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε. Σε μια χώρα που δεν θα έπασχε από συλλογική αμνησία και όπου οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης θα είχαν στοιχειώδη γνώση των θεμάτων που χειρίζονται, δεν θα χρειαζόταν να προσθέσουμε τίποτε σήμερα. Όλα έχουν ειπωθεί. Όμως εδώ είναι Ελλάδα. Το έργο ξαναπαίζεται και η σιωπή απέναντι στα όσα ακούμε και βλέπουμε είναι συνενοχή στο παραλήρημα.

Όταν προ οκταετίας ξέσπασε η κρίση, υπήρξε μια σιωπηρή συμφωνία να παραμεριστούν τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Η χώρα δεν είχε την πολυτέλεια να επικεντρωθεί σε θέματα πέραν της επιβίωσής της. Πολλοί επιμένουν σ’ αυτή την άποψη και σήμερα, καθώς βέβαια δεν έχουμε βγει από το τούνελ. Δυστυχώς όμως τα θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν συγχρονίζονται με την ατζέντα των μνημονίων. Επτά χρόνια είναι πολλά για έναν εθνικό «αυτόματο πιλότο». Εξάλλου σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε πως δεν έχουμε αυτόματο πιλότο, αλλά το σκάφος οδηγείται στα μουλωχτά, αλλά πολύ συνειδητά, σε επικίνδυνα αδιέξοδα από ένα «βαθύ κράτος» της εξωτερικής πολιτικής.