Οι αφανείς των πόλεων εν καιρώ πανδημίας
Ο δημοκρατικός πολιτισμός, τον οποίο συχνά με ενοχλητική υπερηφάνεια διατυμπανίζουμε και με τον οποίο για διάφορους λόγους, θρησκευτικούς ή λαϊκούς, ταυτιζόμαστε, βασίζεται σε μια οικουμενική αντίληψη του πρωταρχικού δικαίου. Η αντίληψη αυτή ανάγει την ισότητα σε μια απλή νομική και πολιτική σχέση. Τα δημοκρατικά μας πολιτεύματα, εποικοδομημένα πάνω στην εθνική κυριαρχία και τα σύνορα, επιπλέουν στη θάλασσα της παγκοσμιοποίησης, που τα τροφοδοτεί και τα περιορίζει ταυτόχρονα. Δεν είναι δοσμένος ένας νόμιμος ορισμός του ανθρώπινου δικαιώματος ωσάν δικαίωμα που αφορά ένα σύνολο ισότιμων για λόγους πολιτισμού και εθνότητας. Αυτό είναι το προοίμιο του δικαιϊκού πολιτισμού μας, που στο πέρασμα των αιώνων επεξήγησε εκ νέου την πολιτική, τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο και την ηθική.
Αυτός ο πολιτισμός του δικαίου διακυβεύεται οσάκις η κοινωνία ζει και δέχεται να ζήσει χάρη στις υπηρεσίες των αοράτων. Είναι έκδηλο στην Ιταλία εν μέσω Covid-19. Οι πολίτες (ειδικά εκείνοι που μπορούν) παραμένουν σώοι στο σπίτι τους: #iorestoacasa (#μένουμε_σπίτι). Αλλά, για να το κάνουν, έχουν ανάγκη από πολλές εξυπηρετήσεις.
Σήμερα, επομένως, έχουν την ευκαιρία να καταλάβουν πόσο ολέθρια είναι η πολιτική παράνομης μετανάστευσης, για την οποία οι κυβερνήσεις, ειδικά η προηγούμενη, απομύζησαν συναίνεση. Ο Τίτο Μποέρι το εξήγησε σε αυτήν την εφημερίδα: χωρίς τη νομιμοποίηση των παράνομων και των λαθρομεταναστών, αν δεν τους δοθεί ένα καθεστώς νομιμότητας που θα τους επιτρέπει να εργάζονται με ασφάλεια στη γεωργία, αυτοί που μένουν στα σπίτια τους δεν μπορεί να αισθάνονται ασφαλείς.