Ευκλείδης Τσακαλώτος

Είχαμε 100 θανάτους κάθε μέρα και ήμασταν στην 13η χειρότερη θέση στον κόσμο σε θανάτους από COVID τις τελευταίες 7 μέρες. Δεν δίναμε στη δημοσιότητα τα πρακτικά της επιτροπής. Αλλάζαμε τις ανακοινώσεις για το lockdown κάθε δεύτερη μέρα. Ο Φλαμπουράρης είχε κάνει την δήλωση Γεραπετρίτη ότι αν είχαμε  5.000 ΜΕΘ, θα είχαμε και μεγαλύτερο αριθμό νεκρών. Είχα προβλέψει ύφεση 0% τον Μάρτιο όπως ο κ. Σταϊκούρας και μετά άλλαζα συνεχώς την πρόβλεψη ακόμα και από το προσχέδιο του προϋπολογισμού μέχρι τον προϋπολογισμό όπου θα έφτανα στο 10.5%. Είχαμε την μεγαλύτερη ύφεση στην Ευρώπη το 3ο τρίμηνο του έτους. Είχαμε την  δεύτερη μεγαλύτερη μείωση εισοδήματος στην Ευρώπη. Ήμασταν προτελευταίοι σε δαπάνες για τον COVID στην Ευρώπη. Είχε πλημμυρίσει η Ακρόπολη. Δανείζαμε τις αρχαιότητες για 50 χρόνια σε άλλες χώρες. Είχε καεί «το πούσι» στις Μυκήνες. Ο Δραγασάκης είχε πει ότι δεν δίνουμε παραπάνω ρευστότητα στον κόσμο γιατί θα γίνουν 300 κιλά όπως είχε δηλώσει ο Α. Γεωργιάδης. Ο Τζανακόπουλος είχε δηλώσει ότι «Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα φύγει από τις Βρυξέλλες αν δεν πάρει κάτι» όπως είχε δηλώσει ο Σ. Πέτσας για τον Κ. Μητσοτάκη. Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε μετά την Ευρωπαϊκή σύνοδο ότι «οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός» όπως δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Είχαμε κάνει οτιδήποτε που να προσομοιάζει σε λίστα Πέτσα. Είχε καταρρεύσει η τηλεκπαίδευση. Είχαμε κάνει το Σκόιλ Ελικικού. Είχαμε δώσει μάσκες αλεξίπτωτα στα σχολεία. Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε «ανέμελες βόλτες» στην Πάρνηθα. Είχαμε τον Βασίλη Κικίλια (δεν μπορώ να διαλέξω την καλύτερη στιγμή του). Συμπληρώστε ελεύθερα… Τι θα γινόταν αν είχαμε κάνει έστω ένα (1) από αυτά; Τι πιστεύετε ότι θα λέγανε τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας; Τι θα γράφανε οι εφημερίδες; Τα site;

Βήμα 1ο: Αν γίνεις Υπουργός Οικονομικών το β’ εξάμηνο ενός έτους και η ανάπτυξη μειωθεί επί των ημερών σου κανένα πρόβλημα. Μπορείς να γράφεις για την φοβερή ανάπτυξη που είχε ολόκληρο το έτος. Βήμα 2ο: Φροντίζεις να υπάρχει κάποιος σαν τον κ. Πέτσα ώστε μην παίξει στα κανάλια η σχετική απάντηση της αντιπολίτευσης. Βήμα 3ο: Να μετατρέπεις το 7,5 σε 22. Αν τα μέτρα που έχεις πάρει για την στήριξη της οικονομίας είναι απόλυτα ανεπαρκή μπορείς να αρχίσεις να προσθέτεις μόχλευση, δάνεια, και αναβολές ώστε να μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είναι πολύ περισσότερα. Το ψέμα θα φανεί γρήγορα αλλά θα έχεις πει μια ωραία ιστορία. Επιστρέφεις στο βήμα 2. Βήμα 4ο: Αν η χώρα σου είναι προτελευταία σε δαπάνες για τον κορωνοϊό, αμφισβήτησε τον ΟΟΣΑ. Πες ότι τα στοιχεία είναι παλιά, (ακόμη και αν είναι περίπου την ίδια περίοδο για όλες της χώρες) και μετά πες πόσα πολλά έχεις δώσει από τότε. Η αντιπολίτευση θα σου απαντήσει βέβαια ότι αυτό που λες αποδεικνύει ότι έχουμε ξοδέψει σήμερα λιγότερα (κατά κεφαλήν) από όσα οι περισσότερες χώρες είχαν ξοδέψει ως το καλοκαίρι και φυσικά όλες οι χώρες συνέχισαν να ξοδεύουν από τότε. Αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Επιστρέφεις στο βήμα 2. Βήμα 5ο: Μην παρουσιάζεις άσχημους αριθμούς. Αν η χώρα σου καταγράψει την μεγαλύτερη ύφεση στην Ευρωζώνη το 3ο τρίμηνο πάλι δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Φροντίζεις να γράψεις γρήγορα μια ανακοίνωση που θα πανηγυρίζεις γιατί «Η ελληνική οικονομία, όμως, δείχνει και αντοχές, όπως αυτές αποτυπώνονται στα στοιχεία για το 2ο και το 3ο τρίμηνο του έτους.» Το ότι η ύφεση ήταν 14,2% και 11,7% αντίστοιχα εννοείται ότι δεν το γράφεις στην ανακοίνωση. Επιστρέφεις στο βήμα 2. Βήμα 6ο: Whataboutism. Αν σε κατηγορούν ότι έχεις πέσει έξω στις προβλέψεις σου περίπου 10% πες ότι και οι άλλοι είχαν πέσει έξω στις προβλέψεις τους. Το ότι στη μία περίπτωση η απόκλιση ήταν της τάξης του 0,2%-0,3% ενώ τώρα είναι της τάξης του 10% δεν χρειάζεται να σε ανησυχεί. Επιστρέφεις στο βήμα 2.

Διαβάζω ότι συνεχίζεται η συζήτηση στο ΣΤΕ για το μετρό της Θεσσαλονίκης. Η ΝΔ διατείνεται ότι είναι, μεταξύ άλλων, ένα κόμμα πατριωτικό. Όμως δεν μπορείς να είσαι υπέρ της πατρίδας και να αποκόπτεις τα αρχαία ευρήματα από τον τόπο τους, όπως συμβαίνει στο σταθμό Βενιζέλου. Ο δικός τους πατριωτισμός δεν υποστηρίζει την ιστορική συνέχεια και τον πολιτισμό της πόλης και η επίκληση στον τελευταίο γίνεται μόνο για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. (...) Ένα παραδοσιακό επιχείρημα της αριστεράς είναι η δημόσια χρηματοδότηση των κομμάτων είναι απαραίτητη για να αποφεύγουμε περιπτώσεις που οι πλούσιοι χρηματοδοτούν τα κόμματα με αντάλλαγμα μελλοντικές ευνοϊκές ρυθμίσεις. Δυστυχώς όμως τα πράγματα είναι πάντα χειρότερα από αυτό που σκεφτόμαστε. Διαβάζοντας τα άρθρα του Monbiot συνειδητοποιώ ότι η παραπάνω προσέγγιση περιγράφει μόνο ένα κομμάτι της πραγματικότητας. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν επιχειρηματίες που χρηματοδοτούν κόμματα προσβλέποντας σε χαμηλότερη φορολογία ή σε ευνοϊκή μεταχείριση, για παράδειγμα, σε σχέση τους ανταγωνιστές τους. Είναι και ότι αυτού του είδους την εύνοια την επιδιώκουν σε μεγαλύτερο βαθμό επιχειρηματίες οι δραστηριότητες των οποίων έχουν το χειρότερο οικονομικό και κοινωνικό αποτύπωμα. (...) Παγκόσμια ημέρα κατά της βίας σε βάρος των γυναικών. Μία ήσυχη ειρηνική διαδήλωση στο Σύνταγμα κατεστάλη για ακόμα μια φορά από τις δυνάμεις επιβολής της τάξης. Με πρόφαση τον κορονοϊό παραβιάστηκε το δικαίωμα των ανθρώπων να διαμαρτύρονται και να διεκδικούν, τη στιγμή μάλιστα που οι κακοποιήσεις και  δολοφονίες γυναικών λόγω του φύλου τους σε όλη την υφήλιο αποτελούν δυστυχώς καθημερινότητα. Τίποτα από ότι έχει κατακτηθεί δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο και υπάρχουν ακόμα πολλά να γίνουν – οι αγώνες είναι απαραίτητοι. (...) Πρόσφατα ο κ. Σημίτης, ο πολιτικός που θεωρεί τον εαυτό του νόμιμο ιδιοκτήτη της χώρας, έχει προσφέρει δυο ακόμα στηρίγματα στην κυβέρνηση της ΝΔ. Στην πρώτη συνέντευξη ισχυρίστηκε ότι ούτε το ΚΙΝΑΛ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχουν κάνει προτάσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ένας πολιτικός που – κατά τα άλλα – το σύστημα τον αποκαλεί  τον κατά εξοχήν εκσυγχρονιστή και σοβαρό πολιτικό, και ο ίδιος δεν μπαίνει καν στο κόπο να διαβάσει τα κείμενα και τις προτάσεις των αντιπάλων του.  Στην άλλη συνέντευξη υποστήριξε τις προτάσεις της επιτροπής Πισσαρίδη. Ευτυχώς ο βασικός κορμός της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, με διαφορετικούς ρυθμούς βέβαια, αποδεσμεύεται από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που αδιαφορεί για τις ανισότητες και τη σημασία του δημοσίου συστήματος υγείας, που στηρίζει την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού και την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Στα Όσκαρ, εκτός από βραβεία που συνδέονται με συγκεκριμένες ταινίες της χρονιάς, υπάρχει και το τιμητικό Όσκαρ συνολικής προσφοράς στον κινηματογράφο. Αν οι ελίτ, που δυστυχώς είναι κάπως επιρρεπείς στην αμαρτία της αχαριστίας, κάποτε εισαγάγουν ένα παρόμοιο τιμητικό βραβείο συνολικής συνεισφοράς στην προαγωγή των συμφερόντων τους, τότε ο Κώστας Σημίτης θα ήταν αδιαμφισβήτητο φαβορί για την πρώτη απονομή. (...) Αν η αριστερά έχει σαφή στρατηγική, δώσει μάχες για αυτή, και έχει τα μάτια της στον στόχο θα αποκαλύψει γρήγορα την ένδεια του αντιπάλου. Ακόμη και αν αυτό στην αρχή σημαίνει ότι απαιτείται να κοπιάσουμε παραπάνω για να κάνουμε ηγεμονικές τις θέσεις μας σε ζητήματα όπως αυτά της φορολογίας, της αξίας του δημοσίου, ή των δικαιωμάτων. Αυτός ο κόπος στην αρχή θα φαίνεται σαν χαμένος, σαν θυσία αλλά πιο σύντομα από ότι πιστεύει κανείς θα μας φέρει σε πλεονεκτική θέση. Το ζήτημα, και στην πολιτική και στο σκάκι, είναι να αποκτήσεις την πρωτοβουλία των κινήσεων και να μην δίνεις στον αντίπαλο την ευκαιρία να σε εκπλήξει. Αυτό όμως χρειάζεται θεωρία, δουλειά και υπομονή.

Κατά την περίοδο του νεοφιλελευθερισμού, όπως υποστηρίζει ο Πολ Μέησον, κεντρικό ιδεολογικό δόγμα της Δεξιάς έχει γίνει μια μορφή μοιρολατρίας, μια μικρο-απεικόνιση του πιο μακρο-σκοπικού «τέλους της ιστορίας». Το βασικό μήνυμα είναι: μην αγωνίζεστε για κάτι ριζικά διαφορετικό. Θα κάνει τα πράγματα χειρότερα για εσάς και την οικογένειά σας. Είναι πολύ καλύτερο να μείνετε με αυτό που ξέρετε, μέχρι τελικά η καπιταλιστική ανάπτυξη να φτάσει κάποτε και σε εσάς, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό. Αυτό που απορρίπτεται εδώ είναι μια «στρατηγική αντίστασης» - η οποία έχει στηρίξει τους αντικαπιταλιστικούς αγώνες από τον 19ο αιώνα - υπέρ μιας «στρατηγικής της επιβίωσης». Έτσι κεντρικό στοιχείο της ιδεολογίας του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου είναι η απονομιμοποίηση ολόκληρης της προηγούμενης δεκαετίας, καθώς και της αναβίωσης των στρατηγικών αντίστασης: του φαινομένου των πλατειών, των αντισυστημικών κινημάτων, του δημοψηφίσματος, και φυσικά του πιο βασικού από όλα: της εμπειρίας της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς. Η επικράτηση της «στρατηγικής της επιβίωσης» είναι το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της ιδεολογικής ηγεμονίας της Δεξιάς. (...) Η ιδεολογία της Αριστεράς δεν μπορεί να βασίζεται στον οικονομισμό, και μάλιστα κατ’ αποκλειστικότητα. Η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης θα αποτελεί πάντα κεντρικό μέλημα, αλλά αυτή συνοδεύεται από την άνοδο και άλλων μορφών εκμετάλλευσης και κυριαρχίας. Μερικές από τις σημαντικότερες είναι εκείνες που απορρέουν από τη μακρά περίοδο «απελευθέρωσης» της εποχής του νεοφιλελευθερισμού και της εμπορευματοποίησης τόσο των δημόσιων αγαθών, όσο και εκείνων που ο Πολάνυι αποκαλεί πλασματικά εμπορεύματα: την εργασία, το χρήμα, τη γη, και πιο πρόσφατα, την ίδια τη γνώση. Αυτό έχει δημιουργήσει πολλά κινήματα, συνήθως ανόμοια μεταξύ τους. Ο Κιρ Μίλμπερν, για παράδειγμα, υποστηρίζει ότι μια νεότερη γενιά έχει αναλάβει ηγετικό ρόλο, και αυτός πρέπει να οικοδομηθεί, γύρω από τρεις βασικούς τομείς: τη στέγαση, τη δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο και την οικονομία της φροντίδας. Πλέον, με την κρίση της πανδημίας, έχουμε επανεκτιμήσει τι είναι σημαντικό και τι όχι στη ζωή. Για παράδειγμα, όπως λέει η Ματσουκάτο, αξιολογούμε πολύ περισσότερο θετικά την υγεία και την κοινωνική φροντίδα από τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες. Και άρα αυξάνεται η εκτίμησή μας ως κοινωνία για τους ανθρώπους που προσφέρουν στην φροντίδα, στην καθαριότητα, στην εκπαίδευση. Τους ανθρώπους, δηλαδή, που σε μεγάλο βαθμό προέρχονται από τμήματα της κοινωνίας που υφίστανται ταυτόχρονα πολλά ήδη εκμετάλλευσης, όπως είναι οι γυναίκες και οι μετανάστες/τριες. Ενσωματώνοντας τις αξίες της υγείας και τις φροντίδας, η Αριστερά μπορεί να έρθει σε επαφή με ένα ευρύ φάσμα της κοινωνίας. Η ανταπόκριση στις ανάγκες αυτών των ανθρώπων, που σήμερα είναι ακόμα πιο σημαντική, απαιτεί να προχωρήσουμε πολύ πέρα από μια οικονομίστικη ατζέντα. (...) Η ιδεολογική ηγεμονία είναι μια δύσκολη διαδικασία. Δεν αποτελεί προϋπόθεση για μια κυβέρνηση της Αριστεράς – όμως, μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να εδραιώσει το όποιο επίπεδο ηγεμονίας που κατείχε συνέβαλε στην επιτυχία της, και ταυτόχρονα να το ενισχύσει με τις παρεμβάσεις της. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε καιρούς που η πολιτική πτέρυγα της Αριστεράς είναι ισχυρότερη από την κοινωνική της πτέρυγα. Στην αντιπολίτευση, ο πόλεμος θέσεων του Γκράμσι είναι θεμελιώδους σημασίας, αν μη τι άλλο επειδή προετοιμάζει το έδαφος για έναν πόλεμο ελιγμών. Μόνο ένας πόλεμος θέσεων μπορεί να ενώσει, και να δώσει κατεύθυνση σε ανόμοιους κοινωνικούς αγώνες και πολιτικές παρεμβάσεις. Αυτό συνεπάγεται έναν εκπαιδευτικό ρόλο του κόμματος, τόσο σε σχέση με τα μέλη του όσο και με τους φίλους και οπαδούς του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κατανοήσει πλήρως τη σημασία του πολέμου θέσεων. Η πανδημία του COVID-19 είναι μια ευκαιρία να την κατανοήσει, όμως αυτό μπορεί να συμβεί μόνο εάν, για παράδειγμα, μπορέσει να συνδέσει αυτά που λέει για τη σημασία των επενδύσεων στο δημόσιο σύστημα υγείας με την ανάγκη προστασίας της πρώτης κατοικίας, της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής και της παραγωγικής αναδιάρθρωσης της οικονομίας. Ή εάν φροντίσει αυτά που λέει για τις ανισότητες και τον τρόπο με τον οποίο επηρεάζουν το φύλο, και την ανάγκη να δοθεί ελπίδα στις νεότερες γενιές να είναι συμβατά με τις προσδοκίες τουλάχιστον ορισμένων μεγαλύτερης ηλικίας κοινωνικών ομάδων. Οι συνδέσεις υπάρχουν, αλλά δεν είναι αυτονόητες ούτε καν μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΎΡΙΖΑ, αν πιστέψουμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ορισμένων δημοσκοπήσεων. (...)

Ο κ. Πέτσας κατηγόρησε χθες τον Αλέξη Τσίπρα επειδή είπε ότι η χώρα μας είναι δεύτερη από το τέλος στην Ε.Ε. σε επιπρόσθετες δαπάνες υγείας για την πανδημία. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ισχυρίστηκε ότι τα στοιχεία για την Ελλάδα είναι προγενέστερα των άλλων χωρών και ότι από τότε έχουν γίνει πολύ περισσότερες δαπάνες. Μόνο που για τις περισσότερες χώρες τα στοιχεία είχαν ληφθεί την ίδια περίοδο (Απρίλιος -Ιούνιος). Για αρκετές μάλιστα τα στοιχεία έχουν ληφθεί πριν από τα δικά μας όπως για παράδειγμα τα στοιχεία για το Βέλγιο που παρότι είναι προγενέστερα αποτυπώνουν υπερδιπλάσιες κατά κεφαλήν δαπάνες από αυτές της Ελλάδας. Άρα η σύγκριση δεν απέχει από την πραγματικότητα. Αυτό όμως δεν είναι το χειρότερο με την απάντηση του κ. Πέτσα. Γιατί ακόμη και αν δεχθούμε το σύνολο των δαπανών που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έχουν γίνει για την Υγεία, η χώρα μας θα ανέβαινε μόλις 8 θέσεις και θα εξακολουθούσε να βρίσκεται χαμηλά, στην 15η θέση των κατά κεφαλήν δαπανών για την υγεία στην αντιμετώπιση του COVID. Και αυτό αν υποθέσουμε ότι όλες αυτές χώρες που "προσπερνάμε" δεν έκαναν απολύτως τίποτα την αντίστοιχη περίοδο. Με απλά λόγια ο κύριος Πέτσας παραδέχτηκε ότι έχουμε ξοδέψει σήμερα για την υγεία (κατά κεφαλήν) λιγότερα από όσα 14 χώρες της Ευρώπης είχαν ξοδέψει μέχρι το καλοκαίρι. Ένα πλήρες επικαιροποιημένο διάγραμμα θα είχε δυστυχώς την χώρα μας πάλι στον πάτο. Ούτε αυτό όμως είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι η ΝΔ αντί να παραδεχτεί έστω και τώρα την ανεπάρκεια της, αντί να ενισχύσει την δημόσια Υγεία, προσπαθεί να μας πείσει ότι τα έκανε όλα καλά, τη στιγμή που η κατάσταση είναι αυτή που είναι. Το χειρότερο είναι ότι η πανδημία μας βρήκε με μια ανεύθυνη, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση που απεχθάνεται τον δημόσιο τομέα.

Η κριτική που έχουμε κάνει στην κυβέρνηση για τις διαρκείς αναπροσαρμογές των προβλέψεών της από την αρχή της πανδημίας είναι γνωστή. Και το πρόβλημα με τις λάθος προβλέψεις είναι ότι οδηγούν σε ανεπαρκή μέτρα. Πλέον έχουμε και μια νέα προσθήκη. Πριν από ένα μήνα μας ενημέρωναν ότι κακώς θεωρούμε ανεδαφικές και υπεραισιόδοξες τις προβλέψεις που είχαν ενσωματώσει στον προϋπολογισμό. Μας κατηγορούσαν που ζητούσαμε να υπάρχει και σενάριο που ενσωματώνει την περίπτωση 2ου κύματος. Μας κατηγορούσαν που μιλούσαμε για διψήφια ύφεση. Μόλις δύο βδομάδες μετά από αυτές τις δηλώσεις ξεκίνησε νέος κύκλος περιοριστικών μέτρων πρώτα στη Θεσσαλονίκη και μετά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Βέβαια όταν δεν είχαν κάνει τίποτα για να θωρακίσουν την δημόσια υγεία, να μειώσουν τον συνωστισμό στα ΜΜΜ, τα σχολεία και τους χώρους δουλειάς ήταν δυστυχώς αναμενόμενο να έχουμε ένα ισχυρό δεύτερο κύμα. Έτσι σήμερα, μόλις ένα μήνα αργότερα αναθεωρούν και πάλι τις προβλέψεις. Τώρα προβλέπουν και εκείνοι ύφεση με διψήφιο αριθμό πάνω από 10%, αυξάνοντας την πρόβλεψη κατά 2,3 ποσοστιαίες μονάδες, και μειώνοντας την πρόβλεψη για ανάκαμψη το 2021 κατά 2,7 ποσοστιαίες μονάδες, κάτω δηλαδή από το 5%. Θυμόμαστε τον Πρωθυπουργό τον Απρίλιο να δηλώνει ότι "η ανάκαμψη το 2021 θα είναι μεγαλύτερη για την Ελλάδα από όση θα είναι η ύφεση του 2020». Τώρα προβλέπουν υπερδιπλάσια ύφεση από την ανάπτυξη. Ελπίζουμε πραγματικά να είναι η τελευταία αναθεώρηση επι τα χείρω. Αν όμως δεν αλλάξουν οπτική φοβάμαι πως θα διαψευστούν ξανά. Και αυτό δεν θα είναι καταστροφικό μόνο για το πολιτικό μέλλον του κ. Μητσοτάκη και του κ. Σταϊκούρα (που με αφήνουν παγερά αδιάφορο) αλλά κυρίως για τον Ελληνικό λαό που θα βιώσει τις συνέπειες της πολιτικής τους.

Συνεχίζονται οι ανταλλαγές με τον κ. Σταϊκούρα για τις επιδόσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: η κυβέρνησή μας επέστρεψε την οικονομία στην ανάπτυξη, βελτίωσε σημαντικούς κοινωνικούς δείκτες, όπως της ανισότητας και της φτώχειας, ρύθμισε το χρέος για τα επόμενα χρόνια. Όπως αμείλικτη είναι και η σύγκριση των πλαισίων άσκησης πολιτικής. Η κυβέρνηση του του κ. Σαμαρά μας άφησε με άδεια ταμεία, μη ρυθμισμένο χρέος, και ένα πρόγραμμα που έληγε, ενώ εμείς αφήσαμε στην επόμενη κυβέρνηση το μαξιλάρι, μια χώρα με πρόσβαση στις αγορές και άρα, όχι μόνο εκτός μνημονίων, αλλά χωρίς την ανάγκη για νέα μνημόνια. Ωστόσο καταλαβαίνω την ανάγκη της τωρινής κυβέρνησης να επιμένει, ακόμα και κόντρα στα αντικειμενικά στοιχεία, για τη συνολική απόδοση της κυβέρνησης μας, αλλά ιδιαίτερα για τους πρώτους μήνες πριν από το δημοψήφισμα. Γιατί είναι σημαντικό για αυτή, όπως εύστοχα έχει επισημάνει ο Νίκος Βούτσης, να βάλει ένα Χ σε όλη την προηγούμενη δεκαετία: στις πλατείες, στο δημοψήφισμα, στις αντισυστημικές κινητοποιήσεις, στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι καταλαβαίνει την επιστροφή στην κανονικότητα, ως επιστροφή σε ένα πλαίσιο που προσπαθεί να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ως επιστροφή δηλαδή στο δόγμα του TINA (There is no alternative), που για λίγα χρόνια, και όχι μόνο στην Ελλάδα, είχε υποχωρήσει. Όπως γράφει και ο Paul Mason, το βασικό αφήγημα των νεοφιλελεύθερων, παρά τις πενιχρές οικονομικές αποδόσεις και τις συνεχείς κρίσεις του συστήματος που έχουν οικοδομήσει, παραμένει πειστικό για σημαντικές μερίδες του πληθυσμού: κάποια στιγμή τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, αν όχι για όλους, τουλάχιστον για εσένα και την οικογένεια σου, όποτε μη ρισκάρεις τη δουλειά σου, την οικονομία, το στάτους σου, ψηφίζοντας κάτι ριζοσπαστικά διαφορετικό. Η «στρατηγική της επιβίωσης» που προκύπτει αποτελεί μια ατομική βερσιόν του τέλους της ιστορίας που θέλει να ξεμπερδέψει, μια και καλή, με τη «στρατηγική της αντίστασης», όπου για όλη τη προηγούμενη περίοδο του καπιταλισμού τα άτομα πάλευαν, όχι μόνο για τη βελτίωση τη δίκη τους ζωής, αλλά για να αλλάξει το σύστημα που τους κρατούσε τους ίδιους, αλλά και τη συλλογικότητα στην οποία αισθανόταν ότι ανήκαν, χωρίς προοπτική. Και ένα τελευταίο. Ακριβώς επειδή η στρατηγική της επιβίωσης δε βασίζεται πια μόνο στην εργασία, λόγω της κατάρρευσης του φορντικού μοντέλου παραγωγής, οι στρατηγικές των ανθρώπων οικοδομούνται και γύρω από την ταυτότητά τους, και τις αξίες της ευρύτερης κοινότητας μέσα από την οποία έχουν καθημερινή επαφή ή δράση. Αυτό αποτελεί την αντικειμενική βάση πάνω στην οποία η Νέα Δεξιά παγκοσμίως επιδιώκει να χτίσει την ηγεμονία της, σε μια πολιτισμική ατζέντα, στο πεδίο των αξιών και την αίσθηση του ανήκειν. Είναι καιρό που πιστεύω ότι η Αριστερά δεν μπορεί να περιοριστεί στη δημιουργία ενός ρεαλιστικού ριζοσπαστικού οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος. Πρέπει να εμπλακεί και σε αυτό το επίπεδο των αξιών, αν είναι να ξανακερδίσει την ηγεμονία. Με προτεραιότητες βέβαια, και επιλογή των μαχών που θα δώσουμε σε κάθε δεδομένη στιγμή, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κο-κο-κο, όπως θα έλεγε ο Αντώνης Καρπετόπουλος, στα θέματα του εθνικισμού, του προσφυγικού ή του ρόλου της εκκλησίας.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, που έχτισε το προεκλογικό της αφήγημα πάνω στη μεσαία τάξη, τώρα δείχνει τις πραγματικές προτεραιότητές της. Επιλέγει τη ρευστοποίηση των περιουσιών των ανθρώπων, αντί για την αναδιάρθρωση των χρεών τους. Και αυτό ίσως είναι ακόμη πιο εμφατικό στις επιχειρήσεις, όπου δεν υπάρχει καμία σκέψη για την ανασυγκρότησή τους. Η λογική της κυβέρνησης είναι η επιβίωση του ισχυρότερου, το μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό. Αλλά δεν αρκούνται καν σε αυτό. Ενισχύουν συγκεκριμένους μεγάλους ώστε να είναι βέβαιοι ότι το «σωστό» μεγάλο ψάρι θα φάει τα μικρά. Ποια είναι η απάντηση σε όλο αυτό; Το πρώτο ζήτημα είναι η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, όσο και αν φαίνεται άλλο ζήτημα. Γιατί η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι μια στρατηγική που περιορίζει το κοινωνικό κράτος ώστε να υποστηρίζει μόνο τους πολύ ευάλωτους είναι μια στρατηγική που καθιστά τα μεσαία στρώματα πολύ ευάλωτα. Γιατί κοινωνικό κράτος δεν είναι μόνο το επίδομα στέγασης –που νομοθέτησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ– ή η πλήρης προστασία της πρώτης κατοικίας για συγκεκριμένα κομμάτια του πληθυσμού αλλά και μια συνεκτική στεγαστική πολιτική, μέσα στην οποία εντάσσονται αυτά τα μέτρα. (...) Αν το παρατηρήσετε, οι περισσότερες χρεοκοπίες, ακόμη και σε ανθρώπους της μεσαίας τάξης, ξεκινούν από κάποιο απρογραμμάτιστο έξοδο που κάποιος δεν μπορεί να καλύψει. Μια ιατρική ανάγκη για παράδειγμα. Αυτό που θέλουμε εμείς να κάνουμε είναι να καλύψουμε όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά τα έξοδα, να δώσουμε εναλλακτικές επιλογές έτσι ώστε να μη ζουν οι άνθρωποι με ένα μόνιμο άγχος, να μη βγαίνουν οι ζωές τους εκτός προγραμματισμού. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ κάναμε σημαντικά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Τώρα όμως, που η χώρα έχει ανακτήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την οικονομική της ελευθερία, πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα. Πρέπει να επεκταθεί το επίδομα στέγασης και να υπάρχει μια βεβαιότητα στον κόσμο ότι θα μπορεί να κρατήσει το σπίτι του. Σε περίπτωση που δεν έχει ιδιόκτητο, να είναι βέβαιος ότι θα έχει μια αξιοπρεπή στέγη, χωρίς να χρειάζεται να δαπανά ένα ολοένα και αυξανόμενο μέρος του εισοδήματός του για αυτό. Να κάνουμε πράξη δηλαδή το ότι η στέγη είναι κοινωνικό δικαίωμα. Πρέπει παράλληλα να εξετάσουμε πώς μπορεί να σωθεί μια επιχείρηση από τη χρεοκοπία, ειδικά σε συνθήκες κρίσης. Να εξασφαλίσουμε ότι σε κάθε περίπτωση οι εργαζόμενοι δεν θα χάνουν τα δεδουλευμένα τους και τις αποζημιώσεις τους. Δυστυχώς, η ΝΔ κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ευτυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία έχει τη δυνατότητα να εκφράσει αυτά τα κοινωνικά αιτήματα και να τα κάνει πράξη τη δεύτερη φορά Αριστερά. Η οποία πράγματι θα είναι πολύ διαφορετική από την πρώτη. Γιατί το 2015 είχαμε το άγχος να βγάλουμε τη χώρα από τα Μνημόνια και να ανασχέσουμε την ανθρωπιστική κρίση. Πλέον έχουμε το καθήκον και την υποχρέωση να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες του κόσμου για κοινωνική δικαιοσύνη.

Πρέπει να αρχίσετε να ακούτε την άλλη πλευρά. Είναι άλλο πράγμα τα σκονάκια που σας δίνουν και άλλο η πραγματικότητα. Μας λέτε ότι έγιναν πλειστηριασμοί από την δική μας κυβέρνηση. Σας λέμε ότι δεν ήταν κύριας κατοικίας. Δεν ακούτε. Δεν απαντάτε. Επαναλαμβάνετε τα ίδια. Μας λέτε ότι εγώ είχα πει  ότι πρέπει να γίνονται πλειστηριασμοί. Πράγματι, αλλά είχα πει στην ίδια ομιλία ότι πρέπει να δούμε πόσος χρόνος θα χρειαστεί μέχρι να φτάσουμε στην κανονικότητα. Ότι σε δύσκολες οικονομικά περιόδους θα πρέπει οι να περιορίζονται οι πλειστηριασμοί, ότι σε περιόδους κρίσης πρέπει να υπάρχει αυξημένη προστασία, και για κάποιους ανθρώπους τους πιο ευάλωτους πρέπει να υπάρχει πάντα προστασία ακόμη και στην κανονικότητα. Ένα από τα πράγματα για τα οποία είμαι περήφανος είναι ότι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχαμε πολιτική για την στέγαση. Που δώσαμε το επίδομα ενοικίου. Ένα ακόμα είναι ότι είχαμε πολιτική για το κοινωνικό κράτος, για την υγεία. Αλήθεια πως αισθανθήκατε όταν μιλούσε ο Ανδρέας Ξανθός; Που σας είπε ότι αυτό που ανήγγειλε σήμερα ο πρωθυπουργός προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη μέρα ισχύει ήδη και μάλιστα είναι πιο διευρυμένο από αυτό που ανήγγειλε. Πως αισθάνθηκαν οι γυναίκες στα έδρανά σας που ο πρωθυπουργός αγνοούσε ποιο είναι το καθεστώς για την μαστογραφία; Δεν θα πω το για το μεγάλο ψέμα που λέτε, ότι καταστρέψαμε εμείς τους εργαζόμενους όταν είχαμε ανάπτυξη και όχι εσείς και το ΠΑΣΟΚ που επί των ημερών σας χάθηκε το 25% του ΑΕΠ. Θα πω ότι ακόμα και το 2009 μετά από χρόνια ανάπτυξης είχαμε τεράστιο πρόβλημα φτώχειας και παιδικής φτώχειας. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αυτό είναι πρόβλημα;

Όσον αφορά τώρα την προστασία της πρώτης κατοικίας, αφού την είχε καταργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είχαν τόσο πρεμούρα οι θεσμοί να υπογράψετε ότι θα την καταργήσετε; Δεν το ήξεραν; Μπερδεύτηκαν; Και καλά αυτοί. Εσείς γιατί δεσμευτήκατε να καταργήσετε κάτι που, όπως μας λέτε, δεν υπήρχε; Από κεκτημένη ταχύτητα να συμφωνείτε σε ό,τι σας λένε; Η δήλωση Γεωργιάδη στις 13/1/2020 ότι η προστασία της πρώτης κατοικίας θα καταργηθεί τέλος Απριλίου, τι ήταν; Το νομοσχέδιο που καταθέσατε αφορά στη ρευστοποίηση και όχι στην αναδιάρθρωση του χρέους. Αντικατοπτρίζει το κοινωνικό δαρβινισμό στον οποίο πιστεύετε και όπου μόνο οι ισχυροί επιβιώνουν. Λέτε ότι θα σταματήσουν οι αποποιήσεις κληρονομιάς. Φυσικό. Αφού δεν θα έχει ο κόσμος τίποτα να κληροδοτήσει στα παιδιά του. Μου θυμίζετε την ταινία με τον Κωνσταντάρα «Ο άνθρωπος που έσπαγε πλάκα». Που τον άφησαν τον άνθρωπο μόνο με το κουστούμι του με τίποτα άλλο. Όμως στην ταινία ο Κωνσταντάρας είχε μια δεύτερη ευκαιρία. Γιατί όλο αυτό ήταν μια φάρσα. Στην περίπτωσή σας όμως είναι τραγωδία γιατί είναι πραγματικότητα. Ο νεοφιλελευθερισμός υποσχέθηκε ότι οι νέοι θα έχουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας όμως έχουν χειρότερες από τους γονείς τους. Ο κύριος Μητσοτάκης πιστεύει  για τους νέους ότι κάνουν μόνο πάρτι ή cocooning. Αλήθεια αυτή είναι η άποψή του; Για αυτά μόνο είναι οι νέοι; Ποια είναι η άποψη του για τις ευκαιρίες στους νέους για στέγη, για δουλειά; Τι έχει να τους πει για δουλειές, για επαγγελματική εξέλιξη και για κοινωνική δικαιοσύνη;