Ξαναζούμε με κορονοϊό: Ένα σχόλιο για τα πρωτοσέλιδα του λοκντάουν
Τις ημέρες του δεύτερου καθολικού λοκντάουν, το ίδιο το γεγονός της πανδημίας ανακαταλαμβάνει την κεντρική του θέση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, όμως τα ίχνη της καθημερινής ζωής -όταν δεν αφορούν την εργασία- είτε εξαφανίζονται είτε δηλώνονται με επανάληψη (Η ζωή στην καραντίνα Νο2, Ελεύθερος Τύπος, 08/11/2020 & Μένουμε σπίτι και πάλι, Βήμα, 08/11/2020). Σε μια δε χαρακτηριστική περίπτωση, συνδέονται πιο οργανικά με τα ερωτήματα για την οικονομία και την εργασία: το πρωτοσέλιδο των Νέων (07/11/2020) έχοντας ως κεντρικό θέμα μια «εναλλακτική ματιά [του Χρήστου Χωμενίδη] για τον πόλεμο φθοράς με τον κορονοϊό» και με έναν τίτλο που αναφέρεται στον Νίκο Ζαχαριάδη και συγκρίνει τον εγκλεισμό της φυλακής με τον εγκλεισμό του λοκντάουν («Αγάπα το κελί σου»), συμπληρώνει αυτήν την αφήγηση με υπότιτλους που μετράνε τη «φθορά» με οικονομικούς όρους («ο λογαριασμός του εγκλεισμού»). Την ίδια στιγμή, η μερίδα των εφημερίδων που στέκεται κριτικά απέναντι στην κυβερνητική πολιτική υψώνει τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης ανασυναρθώνοντας -με διαφορετικούς τρόπους- τα αντιπολιτευτικά επιχειρήματα για το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τη στήριξη της οικονομίας, των επιχειρήσεων και της εργασίας. Όμως, μαζί με τους οδηγούς διαβίωσης, χάθηκαν από τον χάρτη και οι όποιες, έστω δευτερεύουσες αναφορές, στις διαφορετικές σημασιοδοτήσεις και τους διαφορετικούς τρόπους οργάνωσης του καθημερινού βίου. Πολύ περισσότερο, χάθηκαν πεδία κριτικής πολιτικής αντιπαράθεσης εκτός των διαχειριστικών θεμάτων της πανδημίας σε θέματα που είναι ταυτοτικά και βαθιά πολιτικά -με κάθε έννοια. Έτσι, μείναμε με τους οδηγούς επιβίωσης Νο2, η ζωή ξαναχώρεσε σε έξι νούμερα και όλοι ετοιμαστήκαμε για το γιορτινό τραπέζι με τα εννέα μέλη από τις δύο «οικογένειες». Τα υπόλοιπα βυθίζονται στη σιωπή της οικονομικής διαχείρισης και εύκολα διαπιστώνει κανείς πως αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα πρωτοσέλιδα.