Μαρίνα Πρεντουλή: Το «Cool Britania» του Μπλερ μάλλον αλλάζει σε «Βρετανία του Χασμουρητού»
«Αν αγοράσεις σήμερα ένα μπουκάλι γάλα, θα διαρκέσει πιο πολύ από τους Συντηρητικούς». Αυτό το…
Μαρίνα Πρεντουλή: Από την Τρας στον Σούνακ: Η βρετανική πολιτική σαπουνόπερα σε νέα επεισόδια
Πριν από μια βδομάδα περίπου, η Daily Star, μια «ελαφριά» εφημερίδα που έχει υιοθετήσει ένα…
Η Βρετανία σε τροχιά «ήπιας αποχώρησης»
Δεκαοκτώ μήνες μετά το δημοψήφισμα, στις 13 Δεκέμβρη, η Τερέζα Μέι (και μαζί της η ευρω-σκεπτικιστική πτέρυγα του κόμματος της) έχασε μια σημαντική ψήφο στο βρετανικό κοινοβούλιο: η όποια συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να εγκριθεί από το κοινοβούλιο ,αντίθετα από την επιθυμία της κυβέρνησης. Ουσιαστικά αυτή η απόφαση είναι το τελευταίο και πιο δεσμευτικό βήμα προς ένα ήπιο Μπρέξιτ, δεδομένης της μικρής πλειοψηφίας της κυβέρνησης Μέι.
Ερνέστο Λακλάου: Λαϊκισμός, εθνικισμός και ταξική πάλη
Η ανάγκη για δημοκρατία, δικαιοσύνη και ισότητα στις μέρες μας δεν θα εκπληρωθεί με θεωρητικές επικλήσεις στην καπιταλιστική εκμετάλλευση του 19ου και 20ού αιώνα, αλλά με τη δημιουργία συμμαχιών που θα φέρουν στο προσκήνιο και θα αγωνιστούν για τον μη προνομιούχο «λαό».
Από τον Ερρίκο τον VIII, στις αντιφάσεις του Brexit
Πολιτικά, η κατάσταση αλλάζει για τους Εργατικούς. Ο κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος δήλωσε όχι μόνο ότι θα καταψηφιστεί το νομοσχέδιο για την κατάργηση του ευρωπαϊκού δικαίου, αλλά και ότι οι Εργατικοί υποστηρίζουν μια αποχώρηση που θα έχει ως πρωταρχικό μέλημα τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Αποβλέπουν, δηλαδή, σε ένα «Brexit με πλήρη πρόσβαση, χωρίς δασμούς στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά».
Ήδη πριν μερικές εβδομάδες, στο τέλος του Αυγούστου, η αλλαγή της γραμμής των Εργατικών καταγράφθηκε ως «δραματική», όταν ο σκιώδης γραμματέας για το Brexit, Keir Starmer, έθεσε έμμεσα αλλά αποφασιστικά, για πρώτη φορά, το Εργατικό κόμμα υπέρ του ήπιου (soft) Brexit. Ανακοίνωσε ότι το κόμμα θα υποστηρίξει την πλήρη συμμετοχή στην ενιαία αγορά και την τελωνειακή ένωση κατά τη διάρκεια μιας μακράς «μεταβατικής περιόδου», που πιστεύει ότι θα μπορούσε να διαρκέσει από δύο έως τέσσερα χρόνια. Μια ενωτική για τους Εργατικούς γραμμή που δίνει περιθώρια για εσωκομματικές διαβουλεύσεις, τόσο σε όσους έχουν τεθεί υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, όσο και αυτών που ναι μεν θέλουν την αποχώρηση, αλλά με λιγότερο καταστροφικές ( και ανεξέλεγκτες) συνέπειες από αυτές που προδιαγράφονται από τη ρητορική της Μέι. Ακόμα και όσοι υποστηρίζουν μια σκληρή «αριστερή» αποχώρηση, και δεν είναι μικρή η επιρροή τους στην ηγεσία, διαβλέπουν πως αυτή η στροφή μπορεί να φέρει σύντομα τους Εργατικούς στην εξουσία και να χαράξει μια ξεκάθαρη αντιπολίτευση. Από εκεί και πέρα όλα παίζονται…