Μαριάνθη Πελεβάνη

«Αυτό που πραγματικά έγειρε την πλάστιγγα ήταν το γεγονός ότι είχαμε 32.000 μέλη μας στις απεργιακές φρουρές έξω από κάθε σχολείο, μαζί με 15.000 γονείς και μέλη της κοινότητας. Και είχαμε 50.000 μέλη και υποστηρικτές μας στις συγκεντρώσεις μας σχεδόν κάθε μέρα. Αυτό είναι πραγματική δύναμη. Γνώριζαν λοιπόν ότι αν δεν ανταποκρίνονταν στα αιτήματά μας, θα συνεχίζαμε την απεργία –κι αυτό δεν το ήθελαν. Είχαμε τεράστιο πλεονέκτημα και γι’ αυτό καταφέραμε να πάρουμε όλα όσα θεωρούσαμε κρίσιμα –αλλά και πολλά άλλα. Νομίζω ότι οι γονείς είδαν ότι αγωνιζόμαστε για τους μαθητές. Το μηνύμά μας ήταν σαφές: αυτή η απεργία δεν αφορούσε μόνο τους μισθούς μας. Αναλάβαμε δράση επειδή μας ενδιαφέρουν οι μαθητές μας και επειδή οι συνθήκες των σχολείων μας πρέπει να αλλάξουν. Τίποτα δεν θα ’ναι το ίδιο μετά από αυτό. Είμαι τόσο υπερήφανη που συμμετέχω σε αυτόν τον αγώνα για την δημόσια εκπαίδευση, για κοινωνική δικαιοσύνη, για τις γυναίκες, για φυλετική δικαιοσύνη, για όλους τους εργαζόμενους. Και τα συνδικάτα μας είναι το μέρος όπου έχουμε πραγματικά την δύναμη να τα ενώσουμε όλα αυτά μαζί. Πιστεύω ότι η εμπειρία που μόλις ζήσαμε εμείς θα αλλάξει την εικόνα όχι μόνο στο LA αλλά και σ’ άλλες Πολιτείες σε όλη τη χώρα -και ίσως και στο εξωτερικό. Πρόκειται για έναν παγκόσμιο αλλά και πανεθνικό αγώνα για τη διάσωση της δημόσιας εκπαίδευσης απέναντι στη προσπάθεια ιδιωτικοποίησής της. Οι εργαζόμενοι στο Λος Άντζελες καταλαβαίνουν πλέον ότι έχουμε δισεκατομμυριούχους να ελέγχουν το σχολικό μας Συμβούλιο και ότι έχουμε έναν Διευθυντή που είναι τραπεζίτης της Wall Street. Οι γονείς των μαθητών μας γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ του δασκάλου των παιδιών τους και των χρηματικών συμφερόντων που ελέγχουν επί του παρόντος τη σχολική Περιφέρεια μας. Μέσα από αυτό το κίνημα και αυτήν την απεργία έχουμε δείξει τη δύναμη και την ομορφιά της δημόσιας εκπαίδευσης -και γιατί πρέπει να τη διατηρήσουμε. Καταφέραμε να είναι αυτή πλέον η νέα κυρίαρχη αφήγηση». - Arlene Inouye (UTLA)