Ευθύμης Παπαβλασόπουλος

Τα αποτελέσματα των εκλογών επιβεβαιώνουν τη ρευστότητα και την αστάθεια του κομματικού συστήματος, το οποίο διέρχεται μια μακρά μεταβατική φάση. Η αποκρυστάλλωση δυο μεγάλων κομμάτων δεν συνιστά σε καμία περίπτωση παγίωση ενός νέου δικομματισμού. Ο δικομματισμός προϋποθέτει θεσμοποιημένα κόμματα με δυναμική αυτοδυναμίας που σχεδόν μονοπωλούν την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και την κυβέρνηση. Την προϋπόθεση αυτή πληροί οριακά και ενδεχομένως συγκυριακά μόνο η Ν.Δ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και φαίνεται να αποκτά μια σχετικά σταθερή εκλογική βάση, που κυμαίνεται πάνω από το 20%, εξακολουθεί να εμφανίζει χαμηλό βαθμό θεσμοποίησης. Η μετακίνηση του 33% της εκλογικής του πελατείας, η μεγάλη διαφορά από την Ν.Δ. - η μεγαλύτερη σε ευρωεκλογές - , η συντριβή των κομματικών και ημικομματικών συνδυασμών στις εκλογές για την αυτοδιοίκηση, η σκιώδης παρουσία του στους μαζικούς χώρους, καθιστούν επισφαλή τη θέση του στη μακρά περίοδο. Επίσης, η αντοχή πέντε τουλάχιστον κομμάτων που διεκδικούν με αξιώσεις κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και μετεκλογικό ρόλο προοιωνίζονται την αναπαραγωγή ενός περιορισμένου πολυκομματισμού με διπολική άρθρωση. Ένας διπολισμός ωστόσο ασταθής και ασύμμετρος. Ασταθής στο βαθμό που οι παράγοντες οι οποίοι προκάλεσαν τη ρευστοποίηση των παραδοσιακών κομματικών βάσεων και τις πρωτοφανείς μετακινήσεις των ψηφοφόρων εξακολουθούν να είναι ενεργοί. Ασύμμετρος διότι ο δεξιός πόλος εμφανίζεται εκλογικά ενισχυμένος, ενώ διαθέτει στρατηγικούς συμμάχους στα δεξιά (Βελόπουλος) και στο κέντρο (ΚΙΝ.ΑΛΛ.). Αντίθετα, ο αριστερός πόλος είναι συρρικνωμένος και προς το παρόν απομονωμένος και αποκομμένος από τις όμορες πολιτικές δυνάμεις.