Γιώργος Παπασωτηρίου

Η πολιτική δραστηριότητα με την έννοια της ηθικής «δεν είναι η εξουσία ως αυτοσκοπός αλλά η εξουσία για την επίτευξη ενός στόχου που είναι συνήθως το κοινό καλό, το συλλογικό ή γενικό συμφέρον» και πάντως όχι το προσωπικό όφελος. Εδώ εμπίπτει και το θέμα της «πολιτικής διαφθοράς» σύμφωνα με την οποία «ο πολιτικός που διαφθείρεται τοποθετεί το προσωπικό του κέρδος πάνω από το συνολικό, το δικό του συμφέρον πάνω από το κοινό, την ασφάλεια τη δική του, και της οικογένειάς του πάνω από εκείνη της πατρίδας». Εδώ ο Μπόμπιο παραθέτει και τη «νομική κρίση» της πολιτικής δράσης (σ.σ. το γνωστό σ’ εμάς «το νόμιμο είναι και ηθικό»). Εδώ υπεισέρχεται η λεγόμενη ερμηνεία του σύγχρονου «συνταγματισμού» όπου έχουμε την «κυβέρνηση των νόμων» σε αντίθεση με την «κυβέρνηση των ανθρώπων». Σ’ αυτή την περίπτωση υπάρχει πολλές φορές η κρίση του «συνταγματικού σφάλματος»(ερμηνείες και «παραθυράκια») και της «αντιδημοκρατικής πρακτικής». Αλλά για να ορίσουμε μία αντιδημοκρατική πρακτική πρέπει να ορίσουμε και τη δημοκρατία.  Τι είναι λοιπόν η δημοκρατία σύμφωνα με τον συγγραφέα; «Είναι εκείνη η μορφή διακυβέρνησης της οποίας οι κύριοι κανόνες, όταν τηρούνται, έχουν ως σκοπό την επίλυση των κοινωνικών συγκρούσεων χωρίς την προσφυγή στην αμοιβαία βία» και ακόμα η δημοκρατία «είναι ένα καθεστώς στο οποίο οι περισσότερες αποφάσεις λαμβάνονται μέσω συμφωνιών των διαφόρων ομάδων. Η δημοκρατία δίνει ζωή σε μια "κοινωνία του συμβολαίου", η οποία προϋποθέτει και αξιώνει το σεβασμό της αρχής: Pacta sunt servanda».  Ένα δημοκρατικό καθεστώς μπορεί να αξιολογηθεί με κριτήριο το «βαθμό πολιτικής βίας που υπάρχει ακόμα σ’ αυτό(σ.σ. αστυνομικό κράτος), πόσο μεγάλο τμήμα των πολιτικών σχέσεων είναι ακόμα μυστικές(σ.σ. διαπλοκή με μέσα ενημέρωσης και οικονομικά συμφέροντα, που «ευνοεί την τέχνη του ψεύδους»), πόσο μεγάλη είναι η δεσμευτική ισχύς των συμφωνιών μεταξύ των κοινωνικών και των πολιτικών δυνάμεων (σ.σ. ασυνέπεια υποσχέσεων και απαξίωση πολιτικής)…».

Για να αιτιολογήσουν την προσβλητική και απαράδεκτη επίθεσή τους εναντίον της Κούβας, επικαλούνται τον ακροδεξιό  Πρόεδρο της Βραζιλίας Ζαΐρ Μπολσονάρο, ο οποίος χαρακτήρισε τους 8.000 Κουβανούς γιατρούς που εργάζονταν στη χώρα του «σκλάβους που θρέφουν την κουβανική δικτατορία»! Αντιληπτά σε όλους τα ελατήριά τους. Ίσως να νιώθουν ιδεολογική κατωτερότητα και κόμπλεξ μπροστά στα επιτεύγματα του κουβανικού λαού, αφού ο καπιταλισμός που υμνούν αποδείχθηκε να μη διαθέτει δημόσια υγεία που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι ο λαός της Κούβας παρά τις επιθέσεις και τους οικονομικούς αποκλεισμούς είναι φωτεινό παράδειγμα για πολλούς λαούς. Η Κούβα έχει σχεδόν 82 γιατρούς ανά 10.000 πολίτες, από τα υψηλότερα ποσοστά του κόσμου, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ενώ η υπερδύναμη Αμερική διαθέτει πυραύλους και αεροπλάνα, αλλά δεν διαθέτει επαρκείς κλίνες, αναπνευστήρες, μάσκες, ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό. Αδυνατεί να ανταποκριθεί στη μάχη με τον κορονοϊό, όπου χιλιάδες Αμερικανοί χάνουν καθημερινά τη ζωή τους.»

Αυτοί που δεν είδαν την αδικαιολόγητη βία της εξουσίας στα Εξάρχεια και στο Κουκάκι. Αυτοί που δεν είδαν τους εξευτελισμούς νεαρών αγοριών και κοριτσιών αλλά μόνο «σκετσάκια»! Αυτοί που δεν είδαν ποτέ τη βία της φτώχειας και της ανεργίας, αλλά «παραμύθια μαθητριών που λιποθυμούν από πείνα»! Αυτοί που συντάχθηκαν με τη βορίδια λογική της «αναγκαστικότητας του ξύλου» και ασκούν καθημερινά τη βία της παραπληροφόρησης, οι ίδιοι τώρα κραυγάζουν και απαιτούν να καταδικαστεί η βία των… συνθημάτων! «Δεν υπάρχει συμβολική και πραγματική βία… Όποιος διστάζει να καταδικάσει τα συνθήματα θα καταλήξει στα θύματα…», γράφει στο κύριο άρθρο της «Η Καθημερινή»(8/2/2020).