Θανάσης Παπακωνσταντίνου: H Πολιτεία Τρομάζει από την ομορφιά της ατίθασης νεότητας
Η σκληρότητα χαρακτηρίζει, διαχρονικά, όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Ετσι, από τις πιο πρόσφατες περιπτώσεις, πολύ χειρότερη κι από τη βαναυσότητα προς την οικογένεια Ινδαρέ, ήταν η -μέχρι θανάτου- βαναυσότητα προς τον Ζακ, από ανάξιους συνανθρώπους μας (πολίτες και αστυνομικούς).
Περισσότερο κι από τη βία των μηχανισμών εξουσίας -για μένα αναμενόμενη αλλά μη αποδεκτή- με έχει απογοητεύσει που ένα σημαντικό ποσοστό του κόσμου, έχοντας καταπιεί αμάσητη την προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξημέρωσης, προτίμησε να απεμπολήσει ένα μέρος της ελευθερίας του -για την οποία τόσοι γνωστοί και άγνωστοί μας θυσιάστηκαν κατά καιρούς ώστε να λαμπρύνει τις ζωές μας- στο όνομα μιας υποτιθέμενης ασφάλειας.
Για όσους -τυχόν- ενδιαφέρονται για την προσωπική μου άποψη και στάση, θεωρώ την ελευθερία «τελική» μου πατρίδα και δεν θα την προσφέρω, ηθελημένα, σε κανέναν.
Επίσης, στα επιμέρους, είμαι υπέρ των καταλήψεων εγκαταλελειμμένων κτιρίων, χωραφιών και άλλων εγκαταστάσεων που σαπίζουν στον χρόνο, ειδικά αυτά που ανήκουν στο κράτος, στην εκκλησία και σε ιδρύματα-μούμιες. Η πολιτεία -και η εκκλησία υποθέτω- που μοναδικό καθήκον της ύπαρξής της θα έπρεπε να είναι η ευημερία των πολιτών της, αντί να τρομάζει από την ομορφιά της ατίθασης νεότητας, καλά θα κάνει να προσφέρει τα κουρέλια, που φυλάει στην ντουλάπα της, για να ζεσταθούν οι γυμνοί και οι άτυχοι αυτού του κόσμου.
