Νίκος Σμυρναίος - Πάνος Τσιμπούκης

Η εμπιστοσύνη στην τηλεόραση παραμένει από τις πιο χαμηλές στην Ε.Ε. Ετσι ισχύει το εξής παράδοξο: η τηλεόραση στην Ελλάδα είναι ταυτόχρονα το πιο διαδεδομένο και το λιγότερο αγαπητό μέσο σε ό,τι αφορά την ενημέρωση, ιδιαίτερα μεταξύ των πιο δυναμικών και προοδευτικών κοινωνικών στρωμάτων. (...) Αυτό το παράδοξο εξηγεί την κατακόρυφη αύξηση της επισκεψιμότητας των ενημερωτικών ιστότοπων κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορονοϊού: σύμφωνα με την Ενωση Εκδοτών Διαδικτύου, το σύνολο των επισκέψεων στους ιστότοπους που ανήκουν στα μέλη της αυξήθηκε κατά 25% μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου 2020. Ταυτόχρονα με την επισκεψιμότητα αυξήθηκε κατακόρυφα και η παραγωγή ενημερωτικού περιεχομένου σχετικά με την πανδημία. Από τις αρχές μέχρι τα τέλη Μαρτίου ο αριθμός των άρθρων που δημοσιεύτηκαν για το θέμα από ελληνικούς δημοσιογραφικούς ιστότοπους πενταπλασιάστηκε. Βέβαια τη μερίδα του λέοντος της προσοχής του κοινού κέρδισαν οι δημοφιλείς υπηρεσίες του διαδικτυακού ολιγοπωλίου, όπως η Google, το YouTube, το Facebook, το Instagram και το Twitter. (...) Για την έρευνά μας συλλέξαμε πάνω από 300.000 tweets σχετικά με τον κορονοϊό, τα οποία μελετήσαμε συγκριτικά σε δύο χρονικές περιόδους με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά της επικαιρότητας: η πρώτη μεταξύ 19/3/2020 και 31/5/2020 και η δεύτερη μεταξύ 1/6/2020 και 25/9/2020. Αυτό που παρατηρούμε είναι μια έντονη αλληλεπίδραση μεταξύ των χρηστών που αποτελούν τις κοινότητες των κυρίαρχων ΜΜΕ και της φιλοκυβερνητικής δεξιάς (Ν.Δ.), η οποία με τη σειρά της συνδέεται με την κοινότητα που τοποθετείται στην άκρα δεξιά του πολιτικού φάσματος (Χρυσή Αυγή, Ελληνική Λύση, Ελληνες για την Πατρίδα, Νέα Δεξιά κ.λπ.). Μάλιστα η εγγύτητα μεταξύ της κοινότητας των κυρίαρχων ΜΜΕ και της φιλοκυβερνητικής Δεξιάς αυξάνεται στη δεύτερη περίοδο. (...) Η κριτική στάση χαρακτηρίζει την κοινότητα που περικλείει τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ και τους λογαριασμούς με αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τη διακριτή κοινότητα της εξωκοινοβουλευτικής και κινηματικής Αριστεράς. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι σε μια ανάλογη τάση με αυτήν της σύμπτυξης μεταξύ κυρίαρχων ΜΜΕ και φιλοκυβερνητικής Δεξιάς στη δεύτερη περίοδο παρατηρούμε μια σχετική ομογενοποίηση μεταξύ των δύο κοινοτήτων στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Αυτές οι δύο συμμετρικές μετακινήσεις μπορεί να ερμηνευτούν ως αποτέλεσμα της όξυνσης της πόλωσης μετά την καραντίνα, όταν η λογική ανάθεσης ευθύνης μετατίθεται σταδιακά από το ατομικό στο πολιτικό επίπεδο.