Όλγα Νάσση

Πρόγραμμα κοινωνικής στέγασης ύψους 1,8 δισ. ευρώ προανήγγειλε ο πρωθυπουργός στην 86η ΔΕΘ, το οποίο…

Οι στεγαστικές πολιτικές αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της αλλαγής κατεύθυνσης των κοινωνιών μετά την κρίση του μοντέλου της αγοράς. Η ανεπάρκεια του κράτους σε αυτό τον τομέα απαιτεί επανεκκίνηση ενός ευρωπαϊκού μετώπου για τη στέγαση. Προτάσεις υπάρχουν, όπως και οι πόροι - εάν χρησιμοποιηθούν σωστά. -Δημιουργία ενός δημόσιου φορέα κοινωνικής στέγασης στην Ελλάδα. -Ανάκτηση και αυτοανάκτηση/κατάληψη εγκαταλελειμμένων ακινήτων (κρατικών και ιδιωτικών), προς ανάθεση σε συνεταιρισμούς και πολίτες για οικιστική και κοινωνική χρήση. -Ρύθμιση και καθορισμός των τιμών ενοικίων, για προστασία ενοικιαστών και ιδιοκτητών. Υπάρχει ήδη σχετική ευρωπαϊκή δέσμευση. -Προστασία της πρώτης κατοικίας από την χρηματιστικοποίηση της αγοράς. -Ρύθμιση, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, των πλατφορμών τουριστικών υπηρεσιών, όπως το Airbnb, προς όφελος του στεγαστικού ιστού των πόλεων, των ενοικιαστών και των μικροϊδιοκτητών (τα host, μια νέα κατηγορία που εκμεταλλεύεται από τον ψηφιακό καπιταλισμό). -Ισότιμη πρόσβαση στη μελλοντική υποχρεωτική ενεργειακή αναβάθμιση. Υπάρχουν διάφορα θετικά παραδείγματα στην Ευρώπη (πχ maxibonus στην Ιταλία). -Προσφορά επαρκούς στέγασης και πραγματική ένταξη άστεγων και μεταναστών που ζουν πλέον στα πεζοδρόμια της Αθήνας (για αυτούς το λοκντάουν σήμαινε «Μένουμε στο δρόμο, χωρίς νερό και χωρίς σαπούνι»!)

Με τον όρο Διασπορά εννοούμε έναν λαό που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον τόπο καταγωγής του. Ασχολούμαι με την ελληνική Διασπορά εδώ και χρόνια στην πρώτη γραμμή και ένας από τους λόγους είναι ότι αυτή είναι και η προσωπική μου ιστορία. Μία ιστορία την οποία ζω με υπερηφάνεια και μεράκι. Μέρος της Διασποράς αποτέλεσαν και οι Ελληνίδες της Σμύρνης που το '22 περίμεναν στην προκυμαία του λιμανιού για να τις σώσει ένα δυτικό πλοίο. Κρατούν σφιχτά τα παιδιά τους, προσπαθούν να τα καθησυχάσουν γιατί ελπίζουν να σωθούν στην ιδανική τους πατρίδα, την πολιτισμένη Δύση, την Ελλάδα. Είναι μητέρες με σάρκα και οστά, όπως εμείς, με τα παιδιά τους. Κάποιες σώζονται, άλλες σκοτώνονται από τους Τούρκους, ενώ τα δυτικά πλοία αρνούνται να τις αφήσουν να επιβιβαστούν, να τις διασώσουν. Στρατιωτικά εμβατήρια ακούγονται στα αγγλικά πλοία για να καταπνίξουν τις κραυγές προσφύγων που ζητούν έλεος. Όσες γυναίκες και παιδιά κατάφεραν να σωθούν, έγιναν τότε αποδεκτοί με δυσκολία, συχνά περιθωριοποιημένοι από τους Έλληνες της πατρίδας. Αλλά έφεραν ένα κομμάτι πολιτισμού, έθιμα και εκλεπτυσμένες εμπειρίες που συνέβαλαν στην ανάπτυξη της Ελλάδας, η οποία ήταν υποβαθμισμένη και ταπεινωμένη από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Σήμερα στο Αφγανιστάν πολλές γυναίκες και τα παιδιά τους περιμένουν στην πίστα του αεροδρομίου της Καμπούλ, ελπίζοντας να επιβιβαστούν, να τους πάρουν για να μην υποδουλωθούν, να μην πεθάνουν. Ορισμένα αεροπλάνα φτάνουν για λίγους τυχερούς και τυχερές. Οι υπόλοιποι παραμένουν εκεί. Φόβος για Αφγανές γυναίκες και παιδιά. Απληστία για τις καλές συμφωνίες που ετοιμάζονται με τους Ταλιμπάν. Φυσικά, αυτή δεν είναι η λύση στην κρίση στη Μέση Ανατολή και επομένως οι πιο «λογικοί» προτείνουν «να τους βοηθήσουμε στα σπίτια τους»: το πολύ να πάνε στο γειτονικό Πακιστάν και στη συνέχεια βλέπουμε. Και πάλι καταλήγουμε να στέλνουμε δυτικά πλοία που παίζουν στρατιωτικά εμβατήρια σε μεγάλη ένταση για να μην ακούσουμε τις κραυγές του θανάτου. Κι όμως, κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα έχει έναν πρόσφυγα στην ιστορία της οικογένειας. Ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν κάποιον μαγειρεύουν ιμάμ μπαϊλντί τις Κυριακές. Κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα έχει μια ιστορία να θυμάται και πολλές κραυγές θανάτου που δεν μπορούν να σβήσουν. Κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα σήμερα έχει το καθήκον να αποκαταστήσει ένα κομμάτι πολιτισμού, έτσι ώστε να βοηθήσει την Ευρώπη να μεγαλώσει. Αυτή είναι η ελληνική Διασπορά, ακόμα περήφανη γι’ αυτήν την ιστορία, και γι’ αυτήν την ιστορία τιμά τη σημαία της κάθε χρόνο. Οι Αφγανοί, και κυρίως οι γυναίκες, έχουν το δικαίωμα να έρθουν στην Ευρώπη και όποιος αρνείται ή αναβάλλει αυτό το δικαίωμα είναι συνεργός των Ταλιμπάν.