Σταύρος Μουδόπουλος

Η συνδικαλιστική ελευθερία με τα συναφή με αυτή δικαιώματα αποτελούν τα αντίπαλα δικαιώματα στα δικαιώματα ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής των εργοδοτών. Με το άρθρο 17 του Συντάγματος του 1975, το οποίο συμπληρώνει το άρθρο 1 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου στην ΕΣΔΑ, τα δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιοκτησία δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος. Ο συνταγματικός νομοθέτης, για λόγους γενικού συμφέροντος, δημιούργησε τα συνδικαλιστικά δικαιώματα ως εξισωτικά δικαιώματα, τα οποία στρέφονται κατά των δικαιωμάτων που απορρέουν από την ιδιοκτησία του εργοδότη στα μέσα παραγωγής. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορούν να επιβληθούν μονομερώς όροι εργασίας από τους εργοδότες, γιατί οι όροι εργασίας των εργασιακών σχέσεων μπορούν να προσδιορίζονται μόνο με το συμφωνημένο γενικό συμφέρον, το οποίο πηγάζει από τις ρυθμίσεις συλλογκών συμβάσεων που δημιουργούνται μετά από συλλογικές διαπραγματεύσεις. Εξάλλου οι προτεινόμενες από το νομοσχέδιο ρυθμίσεις με ατομικές συμβάσεις για την προστασία της εγασίας δεν υπαγορεύονται και από κανένα υπερνομοθετικό κείμενο της ΕΕ. Αντίθετα, το ενωσιακό δίκαιο προωθεί και προστατεύει στο άρθρο 28 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ (ισόκυρος με τις συνθήκες) το δικαίωμα διαπραγμάτευσης και συλλογικών δράσεων. Άρα η κυβέρνηση, στην περίπτωση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, εφαρμόζει μια δική της πολιτική, η οποία παραβιάζει κατάφορα το Σύνταγμα και δεν υπαγορεύεται από κανένα υπερνομοθετικό κείμενο. Όταν η τιμή, οι όροι και οι συνθήκες της παροχής της εργασίας προσδιορίζονται ετερόνομα από το κράτος ή από τον εργοδότη με «ατομικές συμβάσεις», τότε οι εργαζόμενοι παύουν να είναι ελεύθεροι και η εργασία δεν αποτελεί δικαίωμα, αλλά μετατρέπεται σε ένα απλό εμπόρευμα. Αυτή την άποψη υποκρύπτει η θεωρία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης της αγοράς, η οποία υιοθετείται και εφαρμόζεται στην πράξη από την ελληνική κυβερνητική πολιτική. Με τον τρόπο, όμως, αυτό καταργούνται τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των εργαζομένων, τα οποία ορκίστηκαν να σέβονται αυτοί που αποτελούν τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία. Μήπως για την ανατροπή της κατάστασης αυτής πρέπει να επικαλεστούμε ξανά, όλοι μαζί οι πολίτες, το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματας για να μην επιτρέψουμε να ισχύσουν στην πράξη οι αντισυνταγματικές αυτές ρυθμίσεις;