Αριστερά και δικαιώματα ή αλλιώς Dance me to the end of love
Ενόψει του συνεδρίου μας, οφείλουμε με σαφείς και ξεκάθαρες θέσεις να δώσουμε φωνή σε αυτούς που δεν έχουν. Στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, στα ΑμεΑ, στα μέλη της LGBTQ+ κοινότητας, στους φυλακισμένους, στη μειονότητα της Θράκης, στις γυναίκες, στους Ρομά, να δηλώσουμε με σαφήνεια τις προθέσεις μας για τη δημόσια Υγεία και τη δημόσια Παιδεία, να καταργήσουμε κάθε αντεργατικό νόμο, να διώξουμε την αστυνομία από τα ΑΕΙ, να ξεκινήσουμε τον πραγματικό εκδημοκρατισμό κυρίαρχων δομών του κράτους, όπως π.χ. της Αστυνομίας, να προχωρήσουμε θαρραλέα στον χωρισμό της Πολιτείας από την Εκκλησία. Να θυμηθούμε ότι η μεγάλη μας άνοδος ξεκίνησε και με τη σύνδεσή μας με τα κοινωνικά κινήματα εκείνα που ζητούσαν ζωή και αξιοπρέπεια. Να επαναβεβαιώσουμε ότι τα δικαιώματα είναι ταυτοτικό στοιχείο της δικής μας Αριστεράς. Να καταθέσουμε μια συγκεκριμένη πρόταση για τη στεγαστική πολιτική. Γιατί σήμερα ένας εργαζόμενος αυτής της χώρας πρέπει να δώσει πάνω από το μισό μηνιαίο εισόδημά του για στέγαση. Είναι λοιπόν καθήκον μας να απευθυνθούμε με ανοιχτή καρδιά στους πολίτες για όλα αυτά τα θέματα. Γιατί η ενασχόληση με τα δικαιώματα δεν μπορεί να θεωρείται μια εξεζητημένη ενασχόληση κάποιων περίεργων στο κόμμα ούτε να αποτιμάται με στυγνή ψηφοθηρική λογική, αλλά βιωμένη, ματωμένη πραγματικότητα της δικιάς μας Αριστεράς, κτήμα και βασική συνιστώσα των συζητήσεων κάθε Ο.Μ. στον προσυνεδριακό διάλογο.