Mateo Martínez Abarca

Όμως, η ταχύτητα με την οποία εμείς διατυπώνουμε εναλλακτικές στη βαρβαρότητα, φαίνεται να είναι μικρότερη εκείνης με την οποία εξαπλώνεται αυτή η βαρβαρότητα. Επιπλέον, αν και αγώνες και εξεγέρσεις ξεσπάν παντού σαν αστραπές στον ορίζοντα (στο Εκουαδόρ, στη Χιλή, στη Γαλλία, στο Ιράν και σε πολλές άλλες χώρες), εμείς συνεχίζουμε να αναρωτιόμαστε κρυφά ή φανερά αν αυτή είναι πράγματι η ευκαιρία να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων που μας σπρώχνει όλο και πιο πολύ στην άβυσσο. Μήπως είμαστε υπερβολικά απαισιόδοξοι; Η αλήθεια είναι ότι η πραγματικότητα δεν είναι Χόλυγουντ: χρειάζεται κάτι περισσότερο από ελπίδα για να αλλάξουμε αυτό που έλεγε ο Φρέντρικ Τζέιμσον, και επαναλαμβάνεται συχνά στις μέρες μας, ότι είναι ευκολότερο να φανταστεί κανείς το τέλος του κόσμου, παρά το τέλος του καπιταλισμού. Είναι φανερό ότι είμαστε καλύτερα εκπαιδευμένοι να παραδεχόμαστε την ικανότητα του καπιταλισμού να χρησιμοποιεί τις κρίσεις ως ευκαιρία για τη σταθεροποίησή του, παρά να τις βλέπουμε ως στιγμές συστημικής κατάρρευσης μέσα από τις οποίες μπορεί να παρεισφρήσει η επανάσταση. (...) Ίσως, όμως, το θέμα είναι να αναστρέψουμε αυτή την αυταρχική διεργασία, να διαρρήξουμε τη λογική που έχουμε αποδεχτεί και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πώς θα έρθει το τέλος του καπιταλισμού, πριν από το τέλος του κόσμου. (...) Το καθήκον μας είναι να εγκαταλείψουμε τη νυσταλέα αριστερή μελαγχολία μας, και να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις όχι στο μη τόπο της ουτοπίας, ή στο όχι ακόμα της ελπίδας, αλλά στο ναι-τώρα ως ριζοσπαστική κατάφαση-εδώ και τώρα- της δύναμης της ζωής.