Άκραμ Καν: Ο διάβολος είμαστε εμείς
Υπήρχε ένα δάσος. Η μυρωδιά της βροχής. Θυμάμαι. Πώς έπεφταν και έσπαζαν. Κατάκοψα το Δάσος των Κέδρων. Κουβάλησα το κεφάλι του Φύλακά του. Θυμάμαι ότι ήταν τρυφερά. Τρυφερά όπως το χέρι. Τρυφερά όπως η βλεφαρίδα. Τρυφερά όπως το κόκαλο. Τρυφερά όπως η καρδιά. (...)
Αφυπνίστηκα σε έναν νέο τρόπο χορού. Και αυτός είναι να χορεύω τις ιδέες μου μέσα από τα σώματα άλλων, συμπεριλαμβανομένων και πιο ηλικιωμένων χορευτών, που κουβαλούν μέσα τους την ιστορία τους και τα σύνθετα ψυχικά βιώματά τους. Ομως, αυτό που παραμένει αμετάβλητο είναι το πάθος μου για την εξερεύνηση παλιών και νέων μύθων μέσα στο συγκείμενο της εποχής μας.