Χρήστος Κοτσίνης

Σήμερα οι περισσότερες χώρες της Δύσης, δέσμιες των επιλογών τους να μην έχουν ανθεκτικά συστήματα υγείας, βιώνουν τον κορονοϊό ως μια απειλή η οποία μπορεί να πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και σε άλλους τομείς της κοινωνίας, ιδίως σε όσους δεν έχουν ανθεκτικότητα. Στη δε χώρα μας η συντριπτική μερίδα των οικονομικά ενεργών πολιτών μπαίνουμε σε αυτήν την κρίση –πριν προλάβουμε να βγούμε από την άλλη– χωρίς καμία προετοιμασία (χτίσιμο ανθεκτικότητας) για τα ενδεχόμενα, ενώ η παρούσα κυβέρνηση με τον Νέο Πτωχευτικό έδειξε τις προθέσεις της, ιδίως για τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Σύμφωνα με το εννοιολογικό πλαίσιο της ανθεκτικότητας οι διάφοροι τομείς μέσα σε μια κοινωνία οφείλουν να επιβιώνουν και να αναπτύσσονται ανεξαρτήτως χρόνιων πιέσεων ή απότομων οχλήσεων, ώστε να μην επηρεάζονται από καταρρεύσεις, αποτυχίες, αφού κάποιες διαχύσεις εκλαμβάνονται ως μολυσματικές. Απέναντι δε σε αυτές τις διαχύσεις, το μόνο όπλο είναι ο έλεγχος των διασυνδέσεων ή και η κατάργησή τους· αποκοπή όπως οι ακρωτηριασμοί που επιβάλλονται ιατρικά. Και εδώ η κυβερνητική πολιτική μάς αναγκάζει να θέσουμε το εξής ερώτημα: την επόμενη μέρα, στην ανάκαμψη και στην προσπάθεια χτισίματος ανθεκτικότητας, θα είμαστε όλοι οι οικονομικά ενεργοί παρόντες, ή θα ακρωτηριαστεί, αποκλειστεί κάποιο τμήμα, ενοχοποιούμενο ταυτόχρονα ότι... δεν άντεξε. Ιδίως για τους μικρομεσαίους επαγγελματίες το ερώτημα είναι κρίσιμο.