Μαρία Καλυβιώτου

«Δεν ξέρω αν η παρατεταμένη ανεργία με έκανε να σιχαθώ τον καπιταλισμό περισσότερο από τα νεανικά αναγνώσματα που έχει κανείς όταν σπουδάζει. Είναι το βίωμά σου που σε καταστρέφει από μέσα προς τα έξω. Όσο περνούν οι μέρες νιώθεις ότι δεν αξίζεις, ότι είσαι άχρηστος. Μετράς και ξαναμετράς τα χρόνια σου και έχεις ενοχές ότι δεν προσπάθησες αρκετά και ότι όλο σε κάτι υστερείς. Έπειτα είναι οι φίλοι, που δουλεύουν και φαίνονται να προχωρούν στη ζωή τους, ενώ εσύ είσαι στάσιμος. Σύντομα δεν θες να τους βλέπεις, τουλάχιστον όχι μέχρι να πιάσεις δουλειά. Για έρωτα ούτε κουβέντα. Όταν νιώθεις παράσιτο στο ίδιο σου το σπίτι, δεν μπορείς να θεωρήσεις ότι θα είσαι δοτικός σε άλλους ανθρώπους. Έτσι η μοναξιά σε τρώει μέρα με τη μέρα. Περιμένεις να μαζέψεις μόρια μπας και σε πάρουν σε κανένα πεντάμηνο. Εκεί καταλαβαίνεις πόσο θεατρινίστικη είναι η ανάγκη του φαίνεσθαι. Αργείς να πληρωθείς, εργασιακά δικαιώματα μηδέν, αλλά λες έχω δουλειά. Μετά ξανά τα ίδια. Ο κανιβαλισμός της εποχής περνάει και μέσα από τη δουλειά. Τρέμεις τον άλλον, τον άγνωστο άνεργο που θα 'ναι πιο νέος και πιο σβέλτος. Έτσι κάνεις πίσω στην καφρίλα του αφεντικού μέχρι που να σε αφήσει το σώμα σου ή το μυαλό σου και να μην μπορείς να κάνεις άλλο πίσω. Τότε, ξανά από την αρχή. Μέχρι να βρεις μια δουλειά ανθρώπινη».