Δημήτρης Χριστόπουλος

Παραθέτω απόσπασμα από τα άρθρα 8 και 11 του νομοσχεδίου που τιτλοφορείται «Νέοι Ορίζοντες στα…

Αν η κυβέρνηση επιμείνει στο σχέδιο νόμου για την διοικητική αναδιάρθρωση των ελληνικών πανεπιστημίων, μπορεί…

Σήμερα, καθηγητές πανεπιστημίου ζητάνε την αφαίρεση του τίτλου του επιτίμου διδάκτορα του Εθνικού και Καποδιστριακού…

«Επιστρέφω την εντολή μου στο Διοικητικό Συμβούλιο της Frontex, καθώς φαίνεται ότι η αρμοδιότητα της…

Πολλές και πολλοί κινητοποιήθηκαν, κι ο Έλληνας Πρωθυπουργός μαζί, όταν απορρίφθηκε το αίτημα ασύλου ενός…

Την Παρασκευή δικάστηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας η υπόθεση της "πανεπιστημιακής αστυνομίας" με δύο αιτήσεις…

Η γενίκευση του δόγματος που ενέπνευσε την Κοινή Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες του 2016…

Πόλεμος σημαίνει ζωές στο βωμό μιας σκοπιμότητας. Ζωές στρατιωτών και αμάχων. Πόλεμος σημαίνει ότι ο…

Συνέβη αυτό που ο κάθε σώφρων άνθρωπος στον κόσμο ήλπιζε ότι θα μπορούσε να αποφευχθεί. Φαινόταν όμως αναμενόμενο, μια αυτεκπληρούμενη προφητεία: η Ρωσία εισέβαλλε στρατιωτικά στην Ουκρανία. Αυτή τη στιγμή, το κρίσιμο είναι η πάνδημη καταδίκη της πολεμικής επίθεσης. Χωρίς αστερίσκους και συμψηφισμούς. Χωρίς υποσημειώσεις και "αλλά". Όπως ακριβώς κάναμε όταν στο παρελθόν οι ΗΠΑ πραγματοποιούσαν στρατιωτικές επεμβάσεις στο έδαφος άλλων χωρών. Ο επιθετικός πόλεμος πάντα βρίσκει δικαιολογίες στην ιστορία και ερείσματα στο παρελθόν ενώ πάντα υπάρχουν λόγοι που εξηγούν την επιθετική συμπεριφορά των κρατών. Δεν τη συγχωρούν όμως, ούτε την συμψηφίζουν με το ανυπέρθετο κακό του πολέμου. Η Ρωσία έχει λόγους να ανησυχεί απο την εδαφική της περικύκλωσή από το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχουν τεράστιες ευθύνες διότι από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου υπονόμευσαν τις εύλογες μέριμνες της Μόσχας για μια ενιαία αρχιτεκτονική ευρωπαϊκής ασφάλειας. Το ΝΑΤΟ μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου έπρεπε να διαλυθεί, όχι να επεκταθεί. Όσο όμως ισχύει αυτό, άλλο τόσο ισχύει ότι η επιθετική συμπεριφορά της Ρωσίας σπρώχνει όλες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης μακριά της και στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ. Την παρούσα στιγμή ωστόσο, ο τίτλος της ιστορίας μας δεν είναι αυτός. Ο τίτλος είναι ότι η Ρωσία απειλεί ανθρώπινες ζωές, διαλύει την οποιαδήποτε έννοια διεθνούς νομιμότητας εισβάλλοντας στο έδαφος ενός ανεξάρτητου κράτους. Αν αυτή η συμπεριφορά επιβραβευθεί ή περάσει αδιάφορη, τότε ο κόσμος μας θα γίνει ακόμη πιο ζούγκλα από αυτό που είναι. Χειρότερο από τον πόλεμο, δεν υπάρχει. Και πρώτος υπεύθυνος για τον πόλεμο είναι ο φυσικός του αυτουργός.

Το να μη τα καταφέρνεις στα πολύ έκτακτα καιρικά φαινόμενα, όπως αυτό που βιώνουμε στην Αττική, δεν είναι παράλογο. Η Αθήνα δεν είναι μαθημένη, ούτε μπορεί εύκολα να μάθει από τέτοιο χιόνι. Η επιχειρησιακή αποτυχία στη συνθήκη αυτή δεν είναι λοιπόν εκτός προγράμματος. Όταν όμως είναι η δεύτερη στη σειρά μέσα στις τρεις μήνες, μετά από μισό εκατομύριο στρέμματα στάχτη τον Αύγουστο, είναι να σε βάζει σε επώδυνες σκέψεις, αν είσαι στο κουμάντο: "Τι πάει λάθος στον τρόπο μου;" Το να πιστεύεις λοιπόν συνάμα - κι αυτό να το μαρτυράει το μονίμως ναπολεόντειο ύφος σου - ότι "εγώ είμαι κι άλλος κανένας" κι ότι "εγώ είμαι άριστος ενώ οι άλλοι άχρηστοι" είναι παράγοντας που επιτείνει την αποτυχία. Διότι, ουσιαστικά δεν προσπαθείς να βελτιωθείς, παρά μόνο να δείχνεις πως τάχα είσαι μάχιμος, ενώ είσαι γυμνός. Κι αυτό διότι πρώτος κατάπιες το παραμύθι της επιτελικής σου ετοιμότητας. Είναι πιθανό η σεμνότητα να σώζει κάτι στην αποτυχία, έστω από στοιχειώδη οίκτο. Ο σεμνός αποτυχημένος δεν είναι αντιπαθής. Ο αποτυχημένος αλαζόνας δεν μπορεί να είναι συμπαθής όμως. Ποτέ.