Ποιον αφορά το «Ελληνικό»;
Προς τι λοιπόν η απροσδόκητη υπερψήφιση από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ του πρόσφατου νομοσχεδίου για το Ελληνικό; Αν κρίνουμε από την ομιλία του προέδρου του στην ολομέλεια της Βουλής υποθέτουμε ότι η στάση του ήταν μια προσπάθεια να αποδείξει ο εν λόγω πολιτικός σχηματισμός το φιλοεπενδυτικό του προφίλ. Αν πάλι κρίνουμε από τις διαρροές της Κουμουνδούρου και τα σχετικά δημοσιεύματα στον Τύπο, η υπερψήφιση υποτίθεται ότι «επισφραγίζει» το άνοιγμα του Αλέξη Τσίπρα προς τα μεσαία στρώματα και την σοσιαλοδημοκρατία.
Όμως, περισσότερο ενδιαφέρον από το τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει τη στάση του έχει το ερώτημα σε ποιόν απευθύνεται αυτή του η στάση; Μήπως απευθύνεται στα κόμματα του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου ώστε να τον υποδεχτούν στην οικογένεια των «κανονικών» κομμάτων; Μάλλον όχι. Μήπως αποτελεί ένα μήνυμα προς τους ξένους επενδυτές του Ελληνικού στην προσπάθεια του να τους καθησυχάσει; Μάλλον όχι και πάλι, καθώς αυτοί ήδη αποχώρησαν και, μάλιστα, επί ΝΔ. Μήπως η στάση αυτή είναι ένα μήνυμα στα μεσαία στρώματα των εύρωστων νοτίων προαστίων που θα δουν τις περιουσίες τους να υποβαθμίζονται από τη συρρίκνωση των κοινόχρηστων χώρων και τις επιχειρήσεις τους να συμπιέζονται, έτι περαιτέρω, από τη δημιουργία των Mall; Μάλλον όχι. Τότε σε ποιους;
Στην πραγματικότητα η ανορθολογική στάση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι ενδεικτική βαθύτερων εντάσεων και μετασχηματισμών στο εσωτερικό αυτού του σχηματισμού. Στην παραδοσιακή μεταπολεμική ευρωπαϊκή σοσιαλοδημοκρατική παράδοση γινόταν αποδεκτός ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα στο πλαίσιο ενός δημόσιου οικονομικού σχεδιασμού. Η στρατηγική ήττα της σοσιαλοδημοκρατίας τη δεκαετία του ’90 προϋπέθετε την παραδοχή ότι ο ιστορικός ορίζοντας της ανάπτυξης ήταν ο ορίζοντας των προσδοκιών μιας διεθνοποιημένης χρηματοπιστωτικής ελίτ. Με λίγα λόγια, η σοσιαλοδημοκρατία μεταμορφώθηκε σε σοσιαλφιλελευθερισμό όταν τα όνειρα της αποικιοποιήθηκαν από τα όνειρα του κεφαλαίου. Και αυτό διακυβεύεται σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, και μάλιστα μετά από την περίοδο διακυβέρνησης του. Όχι το αν θα είναι κόμμα της αριστεράς ή της σοσιαλοδημοκρατίας. Αλλά, το αν θα μπορεί να διατυπώνει ρεαλιστικές οικονομικές προτάσεις που να εμπλέκουν τον ιδιωτικό τομέα σε ένα αναπτυξιακό σχέδιο υπό την ηγεμονία του Δημοσίου, ή αν θα ταυτίσει, άκριτα, την «ανάπτυξη» με αυτό που αποδίδουν σε αυτή την έννοια οι ελίτ. Στην περίπτωση του Ελληνικού Χρυσού ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε από τη σωστή μεριά της ιστορίας. Στην περίπτωση, όμως, του Ελληνικού στάθηκε από τη λάθος.