Σοφία Διονυσοπούλου

Γνωστός από τον χώρο του θεάτρου, ο Τσιμάρας Τζανάτος υπογράφει μια πεντατονική κραυγή. Η πρωτοπρόσωπη γραφή έχει κάτι το αποστασιοποιημένα εξομολογητικό γιατί ο εαυτός / μόνο από απόσταση περιγράφεται. / Κι είναι πρεσβύωπας η γλώσσα. Ο ποιητής στέκει ταυτόχρονα εντός και εκτός του, σε ένα τοπίο ροκανισμένο, ρημαγμένο από τη ματαιότητα και τη σκληρότητα του κόσμου, συνδιαλεγόμενος με ένα αόρατο κοινό. Η ποιητική αυτή σύνθεση λειτουργεί ως κατακερματισμένος μονόλογος, κάτι σαν ψηφιδωτό της ζωής ενός ανθρώπου ή της ζωής εν γένει. Ως ποιητής-ηθοποιός αφηγείται κομμάτια από τη Βία του βίου ενός αγνώστου. Η απόσταση μπαίνει ήδη από το εξώφυλλο με το «αγνώστου» ανάμεσα σε αγκύλες κάτω από το όνομά του. Αλλά και στο ποίημα 49 την απόσταση την επανατοποθετεί λειτουργώντας ως ρόλος: Υποκρίνομαι τη ζωή. […] Αφού ως παράσταση με βλέπουν όλοι. / Αλλά κι εγώ ως παράσταση υπάρχω μόνο. / Ξέρετε τι πρόβες θέλει ακόμα και ν’ αναπνέει κάποιος;