Μαρία Δεδούση

Πριν από λίγες ημέρες, οι ηγέτες του G20, που συναντήθηκαν στην πρωτεύουσα της προεδρεύουσας χώρας,…

Ο λόγος που το αστείο τελειώνει πολύ γρήγορα στην ταινία του ΜακΚι είναι διότι ο φαινομενικός παραλογισμός όσων συμβαίνουν στην ταινία σύντομα αντικαθίσταται από τη συνειδητοποίηση ότι παρακολουθούμε την πραγματικότήτά μας. Κι αν την παρακολουθούμε σε ταινία και μας φαίνεται παράλογη, γιατί δεν μας φαίνεται εξίσου παράλογη και όταν τη ζούμε; Και, κυρίως, τι κάνουμε γι αυτό; Ο ΜακΚι, τα πιάνει όλα και τα κάνει φύλλο και φτερό: Την πολιτική γεμάτη από εγωκεντρικούς και κοινωνιοπαθείς ανθρώπους, τα ΜΜΕ που ενδιαφέρονται μόνο για το τι πουλάει και δεν θέλουν να «ενοχλήσουν» το κοινό, την επιστήμη που μιλάει τη δική της αργκό και αποτυγχάνει να περάσει με κατανοητό τρόπο το μήνυμά της, τους πλούσιους που βλέπουν ακόμη και στην καταστροφή του κόσμου έναν ακόμη τρόπο να γίνουν πιο πλούσιοι. «Μα, τι να τα κάνουμε τα χρήματα αν πεθάνουμε όλοι;», αναρωτιέται ο Ντι Κάπριο σε μια σύσκεψη στο Λευκό Οίκο. «Ε, βέβαια, είναι ΚΑΚΟ να πεθάνεις πλούσιος, πολύ κακό», του απαντά ειρωνικά το δεξί χέρι της Προέδρου -εντελώς συμπτωματικά και γιος της- Τζόνα Χιλ. Στην πραγματικότητα το «Don't Look Up» είναι μια απόλυτα εξοργιστική ταινία. Απ' όπου κι αν το πιάσεις, απ' όποια πλευρά κι αν το δεις. Όπως είναι και κάθε τι το τόσο ξεδιάντροπα αληθινό. Είναι ο καθρέπτης που θες να σπάσεις και να συνεχίσεις τη ζωή σου όπως πριν: Πιστεύοντας ότι τα παράλογα και εξωφρενικά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες, ενώ εσύ είσαι μια χαρά. Κι ας πλησιάζει ο κομήτης. Κι ας κάνεις ότι δεν τον βλέπεις.