Πειθαρχώντας τους Ευρωπαίους εργαζόμενους
Στο πλαίσιο της χρηματιστικοποίησης, οι κυβερνήσεις δεσμεύονται σε πολιτικές ταξικής πειθαρχίας. Με αυτό εννοούμε μέτρα που διευκολύνουν τους εργοδότες να υπαγορεύουν όρους στο εργατικό δυναμικό τους με μειωμένη διαπραγμάτευση ή συμβιβασμό. Τα μέτρα αυτά έχουν αποσταθεροποιητικές συνέπειες, αλλά η επιβολή της ταξικής πειθαρχίας θεωρείται συνήθως πιο σημαντική. (...)
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν κληθεί να μειώσουν την αύξηση των μισθών ως μέσο ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας. Η πολιτική αυτή είχε σημαντικές αρνητικές συνέπειες: οδήγησε στην μείωση της κατανάλωσης και στη συσσώρευση χρέους των ιδιωτικών νοικοκυριών, καθώς και στην αύξηση της ανισότητας (η οποία από μόνη της συνδέεται με ασθενέστερη οικονομική ανάπτυξη). Δεν έχει καταστήσει τα ευρωπαϊκά κράτη πιο ανταγωνιστικά, καθώς εφαρμόστηκε ως συντονισμένη προσπάθεια σε πολλές χώρες, πράγμα που σημαίνει ότι ελάχιστα συγκριτικά πλεονεκτήματα έχουν αποκτηθεί.
Επιπλέον, η διαδικασία αυτή έχει προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στους υφιστάμενους θεσμούς που υποτίθεται ότι σταθεροποιούν τις εθνικές αγορές εργασίας. Οι πολιτικοί επιστήμονες στο παρελθόν έχουν συχνά υπεραμυνθεί των θεσμών συλλογικών διαπραγματεύσεων που βασίζονται στη συναίνεση και βρίσκονται σε μέρη όπως η Γερμανία ή οι σκανδιναβικές χώρες. Όμως υπάρχει μια αυξανόμενη συνειδητοποίηση ότι τα κράτη σε όλη την Ευρώπη έχουν διαδραματίσει επιθετικά παρεμβατικό ρόλο στην υπονόμευση ή τη διάλυση αυτών των συστημάτων τα τελευταία χρόνια.