Άντριου Κόκμπερν: Πώς ο στρατός των ΗΠΑ πλούτισε από το Αφγανιστάν
Κάθε φορά που ο αμερικανικός στρατός αποσύρεται από το πεδίο της μάχης, οι σχολιαστές εκτιμούν ότι η περίσταση μπορεί να σηματοδοτηθεί από μια ανάπαυλα από τους γιγαντιαίους αμυντικούς προϋπολογισμούς. Μια ματιά στο ιστορικό αρχείο επιβεβαιώνει ότι αυτές οι ελπίδες είναι άστοχες. Από την Κορέα και μετά, η μείωση των δαπανών διήρκεσε λίγο περισσότερο από τις παρελάσεις για την επιστροφή των στρατευμάτων. Ακόμα και όταν η βασική δικαιολογία για όλη την αμυντική προσπάθεια της Αμερικής, η Σοβιετική Ένωση, κατέρρευσε εντελώς το 1991, ο προϋπολογισμός ανακόπηκε μόνο για λίγο πριν συνεχίσει την ανοδική του πορεία. Μια ενδελεχής εξέταση των στατιστικών στοιχείων για τις αμυντικές δαπάνες των ΗΠΑ από το τέλος του πολέμου της Κορέας από τον πρώην αναλυτή του Πενταγώνου Franklin Spinney αποκάλυψε ένα ενδιαφέρον μοτίβο: συνολικά, ο προϋπολογισμός αυξήθηκε με σταθερό ρυθμό συνολικά 5 τοις εκατό ετησίως. Κάθε φορά που ο αριθμός έπεφτε κάτω από αυτή την τάση, μια τρομακτική "απειλή" εμφανιζόταν την κατάλληλη στιγμή για να δικαιολογήσει διορθωτικές ενέργειες.
Δεν θα πρέπει λοιπόν να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, την ώρα που οι αμερικανικές δυνάμεις αποχωρούν από το Αφγανιστάν, αφήνοντας αυτά τα ετοιμόρροπα ελικόπτερα και τα ακινητοποιημένα φορτηγά ως μνημεία, οι εκκλήσεις του αμυντικού λόμπι για άμεση αύξηση των αμυντικών δαπανών κατά, ναι, 5% γίνονται όλο και πιο δυνατές. Παρόλο που η ρωσική αρκούδα, αν και αναμφισβήτητα ψωριάρα σε σύγκριση με την αποχωρήσασα πάντα αξιόπιστη και απειλητική ΕΣΣΔ, εξακολουθεί να σπρώχνεται να βγει στη σκηνή για να τηρηθεί η παράδοση, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έχει τώρα βγει μπροστά σε πρωταγωνιστικό ρόλο ως εχθρός που εγγυημένα θα αντέξει για πολλούς δημοσιονομικούς κύκλους στο μέλλον.
