Παρωχημένη για να ζήσει, επικερδής για να πεθάνει;
Η βρετανική μοναρχία μετράει χίλια χρόνια και τα ιστορικά διδάγματα δεν έχουν ξεχαστεί: δεν περιμένει…
Κοινωνίες φλεγόμενες στον παγωμένο ευρωπαϊκό χειμώνα
Η Ούρσουλα βον ντερ Λάιεν, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έχει προ πολλού καταρρίψει το προσωπικό…
Το κρίσιμο σταυροδρόμι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς
Η επόμενη μέρα για το ΚΕΑ είναι συνυφασμένη με την επιδραστικότητα του στην πολιτική πρακτική των ίδιων των κομμάτων που εμπεριέχει και την αντίληψη τους για την αξία των υπολοίπων μελών του. Όσο προκρίνεται η λογική κατευνασμού ή κολακείας του εθνικού ακροατηρίου τους και παράλληλα η κυριαρχία στο κοινό πλαίσιο αναφοράς τους δια του οργανωτικού ή εκλογικού τους μεγέθους, οι συμπορεύσεις στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου, η πολιτική σύγκρουση χάνει τα ταξικά χαρακτηριστικά της υπέρ των ελίτ και του ακροδεξιού εθνικισμού. Αντιθέτως, η αριστερή ηγεμονία προϋποθέτει την υιοθέτηση μιας υπερεθνικής, ολιστικής θεώρησης του κόσμου, αποκρυσταλλωμένης σε ενιαίες σαφείς πολιτικές προτάσεις και δράσεις με τη γεύση της μοναδικότητας των ανθρώπων.
Το φάντασμα των Εξαρχείων και η σιωπή των συνθημάτων
Οι ευθύνες των παραδοσιακών αντιεξουσιαστικών πόλων δεν είναι εύκολο ούτε χρήσιμο να αποσιωπηθούν. Όχι μόνο επειδή η παρέμβαση τους στις ομάδες των νεαρών είναι εξαιρετικά χλιαρή -ακόμη και σ’ αυτές που έχουν ως βάση το κτίριο του Πολυτεχνείου και φέρονται να υπολογίζουν προσωπικότητες του «χώρου» -αλλά και γιατί απέφυγαν για μεγάλο διάστημα να διαχωρίσουν την ελευθεριότητα από την καθαρή παραβατικότητα, φοβούμενοι πιθανότατα την υπόνοια συμπόρευσης τους με την ιδεολογία της καταστολής και των συστημικών πλαισίων δράσης.
Η Αριστερά στην Ευρώπη – Απέναντι στο τέρας, τις αδυναμίες και τις βεβαιότητες της
Όσο η πολύχρονη και παρατεταμένη κρίση εμφανίζεται να αναδεικνύει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τραυματίζουν την ήδη από καιρό βαρέως νοσούσα Ευρωπαϊκή Ένωση, πλήττοντας όχι μόνο την γκρίζα πραγματικότητα της αλλά και τον ίδιο τον πυρήνα της οικοδόμησης της, τόσο αυξάνεται η ανάγκη καθολικής αντιπαράθεσης της Αριστεράς απέναντι στις ακραία αυταρχικές, ρατσιστικές και προκλητικά φασιστικές επιλογές του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος απαλλαγμένος από κάθε προκάλυμμα μιας δήθεν επιθυμητής πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης, επιχειρεί να ακυρώσει οτιδήποτε αποτέλεσε εφαλτήριο χειραφέτησης των λαών, τουλάχιστον τους τελευταίους δύο αιώνες.
Ωστόσο, η αυτονόητη και πιθανόν κοινότοπη αυτή παραδοχή δεν αρκεί πλέον για να ισορροπήσει τη διάχυτη και όλο και πιο φανερή αμηχανία της Αριστεράς, αμηχανία η οποία ενίοτε εξασθενίζει πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις της, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρύτερο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Για την Αριστερά όλα γίνονται αλλιώς
Μέγα στοίχημα αυτής της καθοριστικής ευκαιρίας δεν είναι μόνο η ανακούφιση των πληττόμενων από τη δομική κρίση του νεοφιλελευθερισμού κοινωνικών ομάδων, αλλά και η κοινωνική και πολιτική τους χειραφέτηση, ώστε η αριστερή επιλογή να μην προέρχεται από την έλλειψη άλλης εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης.
Ο Θεός σώζοι τη Βασίλισσα ‒ των υπηκόων (μη) συμπεριλαμβανομένων
Μπορεί η Βρετανία να υπήρξε μέλος της ΕΕ για 43 συναπτά έτη, ουδέποτε όμως το «νησί» υπήρξε πραγματικά οργανικό τμήμα του ενοποιητικού ευρωπαϊκού σχεδίου. Ωστόσο το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, με την ενίσχυση της Ακροδεξιάς, που ιδιοποιείται τη διαμαρτυρία και τον ευρωσκεπτικισμό, δημιουργεί μεγάλη αναταραχή και θέτει μια σειρά από ερωτήματα που αφορούν όλο τον ευρωπαϊκό χώρο και απαιτούν απάντηση ‒ ιδίως από την ευρωπαϊκή Αριστερά.
Γυναίκες στην αριστερά: Αγάπης αγώνας άγονος(;)
Αριστερά – Πολιτική. Ουσιαστικά γένους θηλυκού. Εκτός γραμματικής αναγνώρισης η Αριστερά, όπως και η Πολιτική, δύσκολα καταφέρνει να συνομιλήσει με τη θηλυκή πλευρά της.
Η εκδήλωση, που διοργανώθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ με τη συνεργασία του Ιδρύματος «Νίκος Πουλαντζάς», του Κόμματος Ευρωπαικής Αριστεράς και του Ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ», στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, άνοιξε μια καθόλου εύκολη συζήτηση. Γυναίκες και Αριστερά, γυναίκες στην Αριστερά -υπάρχει χώρος για τη γυναικεία αυτοέκφραση εντός της Αριστεράς του 21ου αιώνα; Επηρεάζει η γυναικεία αντίληψη τον πολιτικό λόγο και την πρόταση της Αριστεράς; Πόσο εύκολα μπορούν τα σύγχρονα αριστερά κόμματα, να αναγνωρίσουν στις γυναίκες ηγεμονική πολιτική θέση και θεσμικούς ρόλους;