Κόλιν Κάπερνικ: «Ο Μοχάμεντ Άλι της γενιάς του»
Ο Κόλιν Κάπερνικ θέλησε να αναδείξει την υποκρισία και, κυρίως, την ανακολουθία της Αμερικής των λόγων και της Αμερικής των έργων. Ουσιαστικά, έθεσε το δίλημμα, τι είναι πιο πατριωτικό, να στέκεσαι περήφανος κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου πριν από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή να τιμάς ως ύπαρξη και στην πράξη τους στίχους της αστερόεσσας σημαίας «γη των ελευθέρων, πατρίδα των γενναίων»; Ως παίκτης μιας διοργάνωσης ταυτόσημης με τον αμερικανικό πατριωτισμό, ως πολίτης μιας χώρας που αυτοπροσδιορίζεται ως γη της ελευθερίας και των ευκαιριών, επέλεξε να μιλήσει για τις παθογένειες την πιο «ιερή» στιγμή, τη στιγμή που παιάνιζε ο εθνικός ύμνος της χώρας του. Έναν εθνικό ύμνο που δεν τιμά μόνο την ελευθερία αλλά και τη σκλαβιά, που γράφτηκε από έναν υπέρμαχο της δουλείας και που ακόμα κουβαλά (αν και καλά κρυμμένα) τα σημάδια ενός νοσηρού και βίαιου παρελθόντος.