Η φράση «it’s the economy, stupid» («είναι η οικονομία, ηλίθιε») έγινε διάσημη το 1992 από τον Τζέιμς Κάρβιλ, σύμβουλο στρατηγικής της προεκλογικής εκστρατείας του Μπιλ Κλίντον.
Η φράση εξακολουθεί να είναι σχετική και σήμερα αλλά με διαφορετικές εκφάνσεις. Οι πολιτικές ελίτ πρέπει να ισορροπήσουν μεταξύ των κοινωνικών ζητημάτων και των προκλήσεων που προκαλεί η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, εάν θέλουν να συνεχίσουν να εξασφαλίζουν τη λαϊκή στήριξη. Χαρακτηριστική είναι και η ελληνική περίπτωση όπου σε πρόσφατη έρευνα κοινής γνώμης της Metron Analysis όλες οι κοινωνικές τάξεις πλην των… πλουσίων υποστηρίζουν ότι περνούσαν καλύτερα το 2019 από ό,τι σήμερα.
Αξίζει ακόμη να σημειωθεί πως αυτό που περιγράφει στην πραγματικότητα η έρευνα δεν είναι τίποτα άλλο από το πρόσφορο έδαφος που μετατρέπει τη γενική περιρρέουσα ατμόσφαιρα δυσαρέσκειας σ’ ένα συγκεκριμένο συλλογικό αίτημα. Συνεπώς είναι λάθος να διαβάζουμε το πάνδημο και δίκαιο αίτημα της κοινωνίας για δικαιοσύνη στην υπόθεση των Τεμπών ξεκομμένο από την κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο ακόμη το γεγονός πως εν μέσω αλλεπάλληλων εξελίξεων στην υπόθεση των Τεμπών οι πολίτες θεωρούν ότι η κρίση των θεσμών είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Την ίδια στιγμή οι φιλελεύθερες ελίτ μοιάζουν αμήχανες όταν υπερασπίζονται ένα θεσμικό σύστημα που για μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν αποτελεί τίποτα άλλο από έναν μηχανισμό διατήρησης της εξουσίας τους.
Η φιλελεύθερη Δημοκρατία όμως, όπως τη γνωρίσαμε, στηρίζεται σε έναν απλό κανόνα, στην εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς, και όταν αυτή κλονίζεται, ακόμη και στην Ελλάδα, όλα τα σενάρια παραμένουν ανοιχτά! Εξάλλου για αυτόν που δεν έχει να χάσει τίποτα, παραδόξως στο τέλος όλα μοιάζουν πάντα πιο εύκολα!
