Η ομιλία της βουλεύτριας του ΣΥΡΙΖΑ, Αννέτας Καββαδία, στην ολομέλεια του Κοινοβουλίου κατά τη συζήτηση του Ν/Σ που αφορά στην αναδοχή και την υιοθεσία:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι θεσµοί της τεκνοθεσίας και της αναδοχής ανηλίκων, αποτελούν μείζονος σημασίας θεσµούς παιδικής προστασίας, προκειμένου να προσφερθεί η απαραίτητη φροντίδα, η µέριµνα και η αγάπη που έχουν ανάγκη τα παιδιά που αποχωρίζονται από τη φυσική τους οικογένεια. Φροντίδα, μέριμνα και αγάπη που μπορούν να δοθούν σωστά και απλόχερα μόνο σε εξατομικευμένη βάση και σίγουρα όχι μέσα από δομές κλειστής φροντίδας. Τα ιδρύματα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κρατικά, εκκλησιαστικά, ιδιωτικά, όσο άρτια και αν υποθέσουμε ότι μπορούν να είναι, δεν μπορούν να θωρακίσουν την ψυχική και συναισθηµατική υγεία των παιδιών που μεγαλώνουν εκεί. Η όσο το δυνατόν αρμονικότερη κοινωνική τους ένταξη, η όσο το δυνατόν πληρέστερη ψυχοσυναισθηµατική ενηλικίωσή τους, δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο στο πλαίσιο ενός υγιούς οικογενειακού περιβάλλοντος. Για αυτό και δεν νοείται να υπάρχουν παιδιά για χρόνια κλεισμένα σε ιδρύματα και ταυτόχρονα υποψήφιοι γονείς που για χρόνια περιμένουν, χάνοντας – πολλές φορές – τις ελπίδες τους. Που περιμένουν να έχουν, απλώς, την ευκαιρία να προσφέρουν απλόχερα την αγάπη τους.
Δυστυχώς στον τομέα της τεκνοθεσίας και της αναδοχής, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας, η κυβέρνησή μας παρέλαβε μια απαράδεκτη κατάσταση, ουσιαστικά μια μαύρη τρύπα : δεν υπήρχαν ούτε καν καταγραφές που να αποτύπωναν πόσα παιδιά ήταν σε ιδρύματα, οι διαδικασίες ήταν εξαιρετικά χρονοβόρες με αποτέλεσμα ο χρόνος αναμονής να φτάνει στα έξι χρόνια, παιδιά χάνονταν από τα μητρώα, κυκλώματα κερδοσκοπούσαν εκμεταλλευόμενα την επιθυμία συνανθρώπων μας να αποκτήσουν ένα παιδί.
Το σημερινό νομοσχέδιο έρχεται λοιπόν να αποτελέσει ένα πολύ μεγάλο βήμα θεραπείας όλων αυτών των παθογενειών, έρχεται να απαλύνει το δράμα παιδιών αλλά και υποψηφίων αναδόχων. Όπως έχει, ήδη, επισημανθεί, επιταχύνονται εξαιρετικά οι διαδικασίες αναδοχής και υιοθεσίας και πλέον θα απαιτούνται από 8 έως 12 μήνες. Παράλληλα ισχυροποιείται επιστημονικά και θεσμικά όλη η διαδικασία υπέρ του συμφέροντος του παιδιού καθώς προβλέπονται δυο στάδια ελέγχου. Στο πρώτο στάδιο ελέγχεται επί 3 μήνες η καταλληλότητα των υποψηφίων για να γίνουν ανάδοχοι ή θετοί γονείς και στο δεύτερο στάδιο, αφού έχει προηγηθεί επιμόρφωσή τους – κάτι επίσης καινοτόμο που εισάγει ο νέος νόμος – , και αφού έχει επιλεγεί το προς αναδοχή παιδί, διεξάγεται δεύτερος έλεγχος για το κατά πόσο το συγκεκριμένο ζευγάρι είναι κατάλληλο για το παιδί που έχει επιλέξει. Όλοι αυτοί οι έλεγχοι θα πραγματοποιούνται από ειδικούς κοινωνικούς λειτουργούς. Παράλληλα δημιουργούνται 3 ηλεκτρονικά μητρώα: μητρώο ανηλίκων, μητρώο υποψήφιων αναδόχων και θετών γονέων, μητρώο εγκεκριμένων αναδόχων και υιοθεσιών. Με αυτό τον τρόπο το κράτος θα γνωρίζει τον ακριβή αριθμό παιδιών που υπάρχουν στα ιδρύματα ή δίνονται για αναδοχή και υιοθεσία καθώς και τον ακριβή αριθμό υποψήφιων γονέων.
Και όμως, αντί η δημόσια συζήτηση να επικεντρώνεται σε όλα αυτά τα πολύ θετικά που επιτέλους ρυθμίζονται, κάποιοι – ίσως και για να συγκαλύψουν τη δική τους χρόνια ανεπάρκεια – επιλέγουν να ασχολούνται με το ότι αποκτούν δικαίωμα αναδοχής και ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Οι κινδυνολογούσες αυτές φωνές επικαλούνται μια δήθεν ανωριμότητα της ελληνικής κοινωνίας. Τα ίδια επιχειρήματα, ανθρώπων που διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο, έχουν χρησιμοποιηθεί και παλαιότερα για τον πολιτικό γάμο, για το σύμφωνο συμβίωσης, για την ταυτότητα φύλου.. Και όμως… Η πραγματικότητα έκανε αυτές τις κραυγές να σωπάσουν. Όπως θα συμβεί και τώρα αφού κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την πραγματικότητα. Και ποια είναι αυτή; Μα.. Η ύπαρξη παιδιών σε ομόφυλα ζευγάρια.. Μια διεθνώς νομοθετημένη υπαρκτή κατάσταση, που συναντάται ήδη στην ελληνική κοινωνία και που ενοχλεί μόνο αυτούς που έχουν αλλεργία σε κάθε τι διαφορετικό…
Σε όσους υποκριτικά – ή έστω από άγνοια – επιμένουν, ακόμη και σήμερα, να μιλούν περί ανωριμότητας της ελληνικής κοινωνίας, αρκεί να παραθέσουμε τα αδιάψευστα νούμερα. Με το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, το 2016, σε σύνολο 221 τεκνοθεσιών, οι 43 (ποσοστό 20%) έγιναν από μονογονεϊκές οικογένειες, οικογένειες δηλαδή όπου απουσιάζει το πατρικό ή το μητρικό πρότυπο, χωρίς αυτό να έχει δημιουργήσει καμία απολύτως κοινωνική αναστάτωση. Επιπλέον, πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι από καμία επιστημονική έρευνα δεν τεκμηριώνεται ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες υιοθετούν συγκεκριμένη σεξουαλική ταυτότητα ή είναι περισσότερο ή λιγότερο κοινωνικά- επαγγελματικά επιτυχημένα ή ευτυχισμένα. Γι΄αυτό και θα επιμείνουμε ότι πρέπει, άμεσα, να προχωρήσουμε και να υλοποιήσουμε κάτι που αποτελεί και συνεδριακή θέση του ΣΥΡΙΖΑ, τη δυνατότητα γάμου και τεκνοθεσίας και στα ομόφυλα ζευγάρια.
Προφανώς υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που φοβούνται ό,τι δεν ξέρουν και αντιδρούν. Προφανώς υπάρχουν συγκεκριμένοι κύκλοι που συνειδητά υποδαυλίζουν αυτές τις αντιδράσεις, επενδύοντας σε αυτές. Είναι οι ίδιοι κύκλοι που έχουν πρωτοστατήσει σε πολλές σκοταδιστικές δράσεις τα τελευταία χρόνια, οι ίδιοι κύκλοι που είτε επιτίθενται ανοιχτά σε ό,τι είναι ελάχιστα ελευθεριακό, είτε επαναλαμβάνουν την «καραμέλα» της μη κοινωνικής ωρίμανσης, σε κάθε ευκαιρία. Η δράση αυτών των κύκλων διευκολύνεται από τη στάση άλλων, περισσότερων, που αντιμέτωποι και με τα προσωπικά τους στερεότυπα, γενικεύουν το δικό τους δισταγμό, προσδίδοντάς του – ψευδώς – κοινωνικά χαρακτηριστικά. Ο ρόλος, όμως, μιας προοδευτικής κυβέρνησης, δεν είναι να υποκύπτει σε κοινωνικούς αυτοματισμούς, σε αστήριχτα φοβικά σύνδρομα, σε καιροσκοπισμούς. Αλλά να ανοίγει δρόμους, να διευκολύνει την κοινωνία να κάνει προοδευτικά βήματα, να εξελίσσεται. Ο ρόλος μιας προοδευτικής κυβέρνησης είναι να διαπαιδαγωγεί το κοινωνικό σώμα, απέναντι σε θέματα προκαταλήψεων, διαφορετικότητας και ρατσισμού, πάντα με γνώμονα το γενικότερο συμφέρον και με σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Καλούμαστε σήμερα να ψηφίσουμε ένα νομοσχέδιο που θα επιτρέψει σε περισσότερα παιδιά να απαγκιστρωθούν γρηγορότερα από το ιδρυματικό πλαίσιο, ελαχιστοποιώντας τις βλάβες στη συναισθηματική, ψυχική και κοινωνική τους ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, το νομοσχέδιο εξασφαλίζει σοβαρές δικλείδες ελέγχου των υποψήφιων ανάδοχων γονέων – εκεί θα έπρεπε να επικεντρώνεται η συζήτηση μας -, με γνώμονα πάντα το συμφέρον της παιδικής ψυχής που έχει ανάγκη από οικογενειακή θαλπωρή. Σε τέτοιες νομοθετικές ρυθμίσεις είναι σωστό όλες και όλοι να ψηφίζουμε κατά συνείδηση, μακριά από μικροκομματικές σκοπιμότητες. Δεν υπάρχουν, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι ευαισθησίες alacarte. Ή είσαι υπέρμαχος των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή όχι. Σας καλώ λοιπόν, να ακούσουμε τη συνείδησή μας και όχι απλώς να ψηφίσουμε το νέο νόμο αλλά να τον υπερψηφίσουμε, στέλνοντας έτσι ένα συγκεκριμένο ηχηρό μήνυμα σε όσους θέλουν να ακούσουν. Όσους έχουν κλειστά τα αυτιά, πολύ απλά θα τους προσπεράσει η ίδια η πραγματικότητα και, εν τέλει, η ίδια η ζωή.
Πηγή: Left
