Το θέμα δεν είναι –ποτέ δεν ήταν– αν δικαιούνται αυξήσεις οι εργαζόμενοι, αλίμονο! Ούτε αν μπορεί να ζήσει κάποιος με τους μισθούς που υπάρχουν σήμερα –προφανώς και δεν μπορεί.
Η συζήτηση που έχει ανοίξει, με αφορμή τις εξαγγελθείσες αυξήσεις στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, έχει να κάνει με τις προτεραιότητες της κυβέρνησης και το πώς ιεραρχεί τις πληθυσμιακές ομάδες που κατά καιρούς επιλέγει να στηρίξει.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΝΔ επιδεικνύει μεροληπτική ευαισθησία. Το υπενθύμισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης την περασμένη Τετάρτη στη Βουλή: «η κυβέρνηση», είπε, «έχει αποδείξει τη διαχρονική στήριξή της στα Σώματα Ασφαλείας».
Κρίθηκε μάλιστα αναγκαία η συγκεκριμένη συμπεριληπτική αποστροφή, όπως και η παραπομπή των όποιων αυξήσεων στην προσεχή Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, αφού η…σπουδή του Νίκου Δένδια –υπουργού Εθνικής Άμυνας και εκ των πλέον υπολογίσιμων «δελφίνων» της ΝΔ– να φροντίσει τα… δικά του παιδιά –με αυξήσεις που κυμαίνονται από 13% έως 20%– ξεσήκωσε θύελλα εσωκομματικών αντιδράσεων, με υπουργούς όπως ο Βασίλης Κικίλιας (Ναυτιλίας/Νησιωτικής Πολιτικής) ή ο Άδωνις Γεωργιάδης (Υγείας) αλλά και βουλευτές/τριες της ΝΔ, να ζητάνε να δοθούν αυξήσεις σε όλους τους ένστολους: Αστυνομία, Λιμενικό, Πυροσβεστική.
Χωρίς αμφιβολία, η κυβέρνηση είναι στριμωγμένη. Περισσότερο από όσο ήταν ποτέ στα σχεδόν έξι χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία. Η καταλυτική επίδραση που είχε το έγκλημα στα Τέμπη σε επίπεδο κοινωνικής αφύπνισης –ασχέτως της ομοιογένειας όσων κατεβαίνουν στον δρόμο και διαμαρτύρονται- σε συνδυασμό με την αναδιάταξη των συμμαχιών στο πολιτικό-οικονομικό-επιχειρηματικό-μιντιακό πεδίο αλλά και τη μετρήσιμη, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, μετακίνηση ψηφοφόρων της ΝΔ είτε στην αποχή είτε προς άλλα, στα δεξιά της, κόμματα (ας μην υποτιμηθεί ο ρόλος του Αντώνη Σαμαρά), προοιωνίζονται δύσκολες μέρες για τους κυβερνώντες.
Σε αυτή λοιπόν τη συνθήκη, επιστρατεύεται η παλιά δοκιμασμένη συνταγή: εξευμενισμός των ψηφοφόρων προκειμένου αυτοί να «επαναπατριστούν». Μια ματιά να ρίξει κανείς στο πώς ψηφίζουν διαχρονικά τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, θα δει ότι η υπεροχή της ΝΔ –αλλά και η… γοητεία ακροδεξιών σχημάτων όπως η Χρυσή Αυγή που σε ορισμένες κάλπες αναδεικνυόταν πρώτο κόμμα το όχι και τόσο μακρινό 2012– δεν είναι μυστικό. Για προνομιακό χώρο της Δεξιάς μιλάμε χωρίς βεβαίως να υποστηρίζουμε ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις οι οποίες, ωστόσο, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Κομματικό ακροατήριο των κυβερνώντων νοούνται, γι΄αυτό και η… ιερή αγανάκτηση κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών που με το βλέμμα στην επόμενη μέρα, διείδαν, στην πρωτοβουλία του Νίκου Δένδια, όχι μόνο ένα εσωκομματικό χτύπημα κάτω από τη ζώνη αλλά και τον κίνδυνο να δυσαρεστηθούν δικοί τους, πολύ δικοί τους, άνθρωποι. Έτσι ερμηνεύεται και το φαινομενικά παράδοξο, υπουργός Υγείας να μη ζητά αυξήσεις για γιατρούς και υγειονομικούς αλλά για ένστολους!
Πληροφορίες λένε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης (ξανα)βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με τον σύμβουλο επικοινωνίας Σταν Γκρίνμπεργκ. Πως μαζί του συζητά για τις ενδεδειγμένες κινήσεις προκειμένου να αντιστραφεί το κλίμα και να επιτευχθεί ο πολυπόθητος «επαναπατρισμός» καθώς, μεταξύ των άλλων, έχει να διαχειριστεί έναν επιπλέον πονοκέφαλο: με βάση τον εκλογικό νόμο, για να δοθεί το μπόνους των εδρών στο α΄κόμμα, πρέπει να συγκεντρώσει ποσοστό τουλάχιστον 25%. Κι αυτό είναι κάτι που σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημοσκοπήσεις και την τάση που καταγράφεται, δεν φαίνεται να το έχει στο τσεπάκι του.
Τι κάνει λοιπόν; Αρχίζει να χαϊδεύει αυτιά. Και τσέπες –όσο κι αν διαμηνύεται από το Μέγαρο Μαξίμου πως «η κυβέρνηση δεν θα υποταχθεί σε ένα καταστροφικό σπιράλ παροχολογίας». Αρχίζει να δίνει. Όχι όμως σε όλους, και σίγουρα όχι με την ίδια ιεράρχηση. Κοινωνικές ομάδες που πάνω από την κάλπη κάνουν, αποδεδειγμένα, τη…σωστή επιλογή, έχουν προτεραιότητα.
Το ότι, για παράδειγμα, από το βήμα της Βουλής ανακοίνωσε 100 ευρώ αύξηση στους σωφρονιστικούς υπαλλήλους, ας μην το προσπεράσουμε. Να εξευμενίσει θέλει συγκεκριμένες κατηγορίες εργαζομένων που και πολύτιμους συμμάχους στον ιδεολογικό πόλεμο που διεξάγεται τους θεωρεί, και ως ευεπίφορους στο να… λοξοδρομήσουν σε πιο δεξιά μονοπάτια τους αντιμετωπίζει. Θα είχε, αλήθεια, ενδιαφέρον να ανατρέξει κανείς στα εκλογικά αποτελέσματα των τελευταίων χρόνων και να ρίξει μια ματιά σε εκείνες τις επαγγελματικές κατηγορίες των ψηφοφόρων που παραδοσιακά δίνουν πρωτιά στη ΝΔ. Και να παρακολουθήσει τις προσεχείς κυβερνητικές εξαγγελίες. Κάτι μου λέει πως δεν θα εκπλαγούμε από την προτεραιοποίηση στην ικανοποίηση των αιτημάτων.
Γιατί όσο η κυβέρνηση νιώθει να στριμώχνεται, όσο η κοινωνική πίεση δεν ξεθυμαίνει, όσο δεδομένες συμμαχίες θα ανατρέπονται –τα αποτελέσματα των εκλογών στην ΕΙΝΑΠ (νοσοκομειακοί γιατροί Αθήνας-Πειραιά) είναι απολύτως ενδεικτικά του κλίματος– τόσο θα νιώθει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια της και θα προστρέχει σε κινήσεις επιλεκτικής ευαισθησίας.
Γιατί, σαφώς, περισσότερο την αφορά για παράδειγμα ο νέος ανθυπολοχαγός που στα 23 του χρόνια θα βγει από τη σχολή ευελπίδων με πρώτο καθαρό μισθό (μετά την αύξηση) στα 1186 ευρώ, παρά ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός του οποίου ο αντίστοιχος μισθός δεν ξεπερνά τα 776 ευρώ.
Και μην σπεύσει κανείς να μιλήσει για κοινωνικό αυτοματισμό –κανείς δεν λέει όχι στις αυξήσεις αφού ούτε με τον έναν μισθό ζεις ούτε (ακόμη χειρότερα) με τον άλλον. Τις προτεραιότητες της κυβέρνησης επισημαίνουμε. Που βεβαίως, τα κυβερνητικά στελέχη ούτε κρύβουν ούτε νιώθουν άσχημα για αυτές. Εδώ και χρόνια έχουν επιλέξει ποιες κοινωνικές ομάδες εκπροσωπούν, ποιες μάχες δίνουν και τα συμφέροντα ποιων εξυπηρετούν.
Το μείζον είναι αν την ίδια προσήλωση και αποφασιστικότητα σε σχέση με τα κοινωνικά στρώματα που ευαγγελίζονται ότι τους αφορούν, επιδεικνύουν και οι δυνάμεις που (θα έπρεπε να) συγκροτούν την, αντίπαλη στη ΝΔ, εναλλακτική πρόταση.
