Καθώς πλησιάζει η ώρα της λαϊκής κρίσης για το καθεστώς Μητσοτάκη, αυτό ποντάρει -για την πολιτική του επιβίωση- στην παραίτηση και στην καλλιέργεια ενός αισθήματος ματαίωσης στην κοινωνία. Στο «δεν έχει νόημα, δεν θα αλλάξει τίποτα» και στο «όλοι ίδιοι είναι». Δηλαδή, σε ένα αφήγημα μηδενισμού και απελπισίας. Τι τον νοιάζει η Δημοκρατία τον πολίτη, που έχει τα δικά του βάσανα και αγωνιά για την καθημερινότητά του; Ακούγεται παράδοξο, δεδομένου ότι αυτή η καθημερινότητα που προκαλεί άγχος και αγωνία σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας -ιδίως σε νέους, κι αυτό είναι το χειρότερο- είναι εν πολλοίς αποτέλεσμα των πολιτικών αυτής της ίδιας κυβέρνησης που επικαλείται το παραπάνω έωλο επιχείρημα.
Τον νοιάζει όμως τον πολίτη. Ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να τον νοιάζει. Και πολύ μάλιστα. Ας προσπεράσουμε, προς στιγμήν, το γεγονός ότι δεν υπάρχει άλλη χώρα της «πολιτισμένης» Ευρώπης όπου θα αποκαλυπτόταν κύκλωμα παράνομων υποκλοπών και παρακολουθήσεων με κέντρο το πρωθυπουργικό γραφείο χωρίς να προκληθούν πολιτικός σεισμός, άμεση πτώση της κυβέρνησης και ποινικές διώξεις. Κι ας τονίσουμε ότι η καταβύθιση της Ελλάδας σε όλους τους δείκτες που περιγράφουν μια ευνομούμενη και δημοκρατική κοινωνία δεν είναι θεωρητική υπόθεση ούτε κάτι που απασχολεί μια κλειστή ομάδα δημοσιολογούντων ή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. H κακοποίηση του Κράτους Δικαίου, η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, ο ασφυκτικός έλεγχος επί του Τύπου δεν είναι αντικείμενα νομικών συζητήσεων μεταξύ συνταγματολόγων. Επηρεάζουν άμεσα την ποιότητα ζωής του καθενός και της καθεμιάς από εμάς. Αν, ακόμα και τώρα, έπειτα από όσα υπέστη η ελληνική κοινωνία τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αναρωτιέται κανείς γιατί να ασχοληθεί με την ορθή λειτουργία των πολιτειακών θεσμών τη στιγμή που αντιμετωπίζει άμεσο και επείγον ζήτημα οικονομικής επιβίωσης, η απάντηση είναι «γιατί αυτά τα δύο συνδέονται άμεσα». Μια κυβέρνηση που αισθάνεται πως δεν λογοδοτεί ενώπιον της κοινωνίας, αλλά ούτε ενώπιον κάποιου πολιτειακού θεσμού -της Βουλής πρωτίστως- είναι συγχρόνως μια κυβέρνηση που λογοδοτεί σε μια οικονομική ολιγαρχία και εργάζεται μόνο υπέρ των συμφερόντων της τελευταίας.
Σε μια χώρα όπου οι λέξεις δημοκρατία, θεσμοί, λογοδοσία, ελευθεροτυπία, δικαιοσύνη έχουν χάσει το νόημά τους μέσα από τη συστηματική τους κατάχρηση και διαστρέβλωση, ο κάθε θιγόμενος πολίτης και η κάθε θιγόμενη συλλογικότητα δεν έχουν πραγματική δυνατότητα να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί, να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή. Η φωνή τους θα καταπνιγεί από τα κυβερνητικά φερέφωνα και η διαμαρτυρία τους θα αποκρουστεί βάναυσα από τις καθεστωτικές δυνάμεις καταστολής στο όνομα του δόγματος «ησυχία, τάξις και ασφάλεια».
Σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση νιώθει πως βρίσκεται στο απυρόβλητο και δεν ελέγχεται επαρκώς, δεν υπάρχει ούτε λογοδοσία για το πού πάνε τα λεφτά του φορολογούμενου: Στην αντιμετώπιση αναγκών της χώρας και στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου ή στην επιχορήγηση της αισχροκέρδειας κάποιων καρτέλ και σε αδιευκρίνιστες απευθείας αναθέσεις σε ημέτερους και κομματικούς πελάτες;
Και μια Δημοκρατία που λειτουργεί έτσι είναι μια Δημοκρατία στρεβλή, μια Δημοκρατία που έχει επείγουσα ανάγκη ανανέωσης και ανασυγκρότησης. Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη, και με τη βούλα, ένα βήμα πριν τη χορεία των ανελεύθερων καθεστώτων τύπου Όρμπαν και Ερντογάν. Μια απευκταία δεύτερη θητεία Μητσοτάκη εγγυημένα θα κάνει αυτό το βήμα, και πολλά ακόμα παραπέρα. Αυτό είναι το μείζον πολιτικό δίλημμα σ’ αυτές τις εκλογές: Να μπει επιτέλους ένα φρένο στην απερίγραπτη κατάπτωση της χώρας και, συγχρόνως, να εισέλθει σε μια νέα πορεία δημοκρατικής ανασυγκρότησης.
Για αυτή την ανασυγκρότηση η κοινοβουλευτική πλειοψηφία -δηλαδή, η εκλογική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και η διαμόρφωση ενός δημοκρατικού και προοδευτικού μετώπου με αυτόν ως βασικό κορμό- είναι sine qua non. Ο δημοκρατικός κατήφορος είναι εγγεγραμμένος στον γενετικό κώδικα της ελληνικής Δεξιάς και του Κυριάκου Μητσοτάκη προσωπικά – το έχει αποδείξει άλλωστε. Η βαθιά αντικοινωνική του πολιτική δεν θα μπορούσε, εξάλλου, να εφαρμοστεί υπό ομαλές πολιτικές συνθήκες, έχει ανάγκη την εκτροπή. Κατ’ αναλογία λοιπόν, η αποκατάσταση της ορθής δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών του ελληνικού κράτους είναι η προϋπόθεση για να υλοποιηθεί μια διαφορετική, φιλολαϊκή πολιτική. Για να υπάρξει, όντως, δικαιοσύνη παντού και για όλ@.
Η Αννέτα Καββαδία είναι δημοσιογράφος, υποψήφια βουλεύτρια Β1 Βόρειου Τομέα Αθηνών ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
