Μέγας τελετάρχης πλέον του ατομικού και του συλλογικού βίου ο κορωνοϊός, ο φόβος δηλαδή, εγκαθιδρύει βιαίως νέα, άχαρα πρότυπα στην καθημερινότητα αλλά και στα τελετουργικά της επισημότητας. Παγκοσμίως. Ουσιαστικό των ημερών, τρομοκρατικό, αποτρόπαιο, η «πανδημία». Σλόγκαν το «Μένουμε σπίτι», λυπηρός διάδοχος του «Μένουμε Ευρώπη». Ρήμα το «αναβάλλεται», τα πρωτεία του οποίου πάντως τα αμφισβητεί το «ακυρώνεται». Και επίθετο το «κλειστόν»: κλειστή η παιδική χαρά, το θέατρο, ο κινηματογράφος, το ΚΑΠΗ, το μουσείο, σε λίγο και το βιβλιοπωλείο, το ψιλικατζίδικο, το σουβλατζίδικο, το ουζερί· οι περισσότεροι από τους πόρους που αρδεύουν την καθημερινότητά μας δηλαδή.
Θα μείνουν άραγε μονάχα οι εκκλησίες ανοιχτές, επειδή οι χριστιανοί, και μάλιστα ειδικά οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Ελλάδας, σχεδόν υποχρεώνονται από τους ποιμενάρχες τους να φερθούν όπως οι ομόδοξοί τους στις ηρωικές εποχές του χριστιανισμού; Να μαρτυρήσουν δηλαδή, να καταθέσουν σαν ομολογία της πίστης τους την ίδια τη ζωή τους. Να αναλάβουν το ρίσκο της νόσου και του ενδεχόμενου θανάτου σε καιρούς ειρηνικούς, όταν έχουν αμέτρητους άλλους τρόπους να βιώσουν την πίστη τους και να την αποδείξουν.
Υπάρχουν φαίνεται ακόμα αρκετοί στα ηγετικά κλιμάκια της χριστιανοσύνης που πρεσβεύουν ότι η ζωή δεν είναι μέγα δώρο αλλά τιμωρία, αφού μας κρατάει για λίγες δεκαετίες μακριά από την ουράνια βασιλεία. Η ιδέα τους για τα ανθρώπινα, βασισμένη στην παρανάγνωση του ευαγγελικού λόγου, έρχεται από πολύ παλιά, από τα πρώιμα χρόνια του χριστιανισμού. Οταν αρκετοί πίστευαν ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πεθάνουμε μια ώρα αρχύτερα, για να βρεθούμε όσο το δυνατόν νωρίτερα στην αγκαλιά του Θεού.
Δεν χρειαζόμαστε μάρτυρες. Ηρωες, άγνωστοι και ακούσιοι ήρωες, εδώ και παντού, στην Κίνα, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Νότια Κορέα, είναι όσοι νόσησαν και νοσούν. Πολεμώντας την ασθένειά τους, ακόμα και πεθαίνοντας, δίνουν στους γιατρούς και στους βιοχημικούς την παραμυθητική δυνατότητα να πειραματιστούν, να δοκιμάσουν, να αναζητήσουν φάρμακα και μεθόδους αντιμετώπισης του οικουμενικού εφιάλτη. Ηρωες, επίσης άγνωστοι στη συντριπτική τους πλειονότητα πλην ενσυνείδητοι αυτοί, τα μέλη του νοσηλευτικού προσωπικού. Ριψοκινδυνεύουν για την κοινότητα, συνήθως ισχνά αμειβόμενοι. Την ίδια ώρα οι αναπόφευκτοι άθλιοι, άτομα και εταιρείες, κερδοσκοπούν ασύστολα. Κάποιοι από αυτούς, καθόλου απίθανο, θα δηλώνουν καλοί χριστιανοί.
Παντελής Μπουκάλας
Πηγή: Καθημερινή
